In 2023 verloor ik mijn zielshond, Chubbs. Hij was al 14 jaar bij mij tijdens elk appartement, elke verhuizing en zelfs een cross-country verhuizing van Texas naar New York.
Toen hij overleed, voelde het alsof iemand het anker uit mijn leven had getrokken. Ik ben niet alleen mijn hond kwijtgeraakt; Ik verloor mijn gevoel van veiligheid en de vaste aanwezigheid die elk hoofdstuk van mijn volwassen leven had geleid. Het verdriet voelde overweldigend.
In de stilte die volgde, begonnen mijn man en ik lastige vragen te stellen over wat ’thuis’ werkelijk betekende. We hadden allebei jarenlang carrière gemaakt en huur betaald in steden die nooit permanent aanvoelden.
Dus deden we iets radicaals: we verkochten bijna alles wat we bezaten, van onze meubels tot onze boeken, en kochten een camper.
Het was niet onze bedoeling om ons ergens te vestigen; het leven onderweg was ons nabij En verre toekomstplan.
Het onderweg zijn bracht uitdagingen met zich mee, maar we genoten ervan om van dag tot dag te leven
Die eerste maanden onderweg waren een spoedcursus geduld en perspectief.
Elke dag werden we wakker met het gezoem van de natuur en kronkelende snelwegen. Wij op afstand gewerkt waar we ook parkeerden, en bouwden we een leven op dat in een ruimte van 10 meter zou passen.
We brachten een paar rustige maanden door in North Carolina, omringd door bomen en koele lucht, en bleven bijna. In Pennsylvania en Kentucky ontdekten we onverwachte schoonheid in kleine steden en kronkelige binnenweggetjes.
Arizona en New Mexico waren echter iets moeilijker; we vonden ze een beetje te droog en grimmig, en verlangden naar de oceaan en meer groen. Elke plaats leerde ons zijn eigen les over wat voelde als thuis en wat niet.
Het leven onderweg was niet altijd gemakkelijk, maar het gaf me de rust die ik nodig had om te genezen na het verlies van Chubbs.
Maar hoe meer kilometers we reden, hoe duidelijker het werd dat ik niet alleen maar in beweging wilde blijven. Ik wilde een leven opbouwen dat weer vol aanvoelde, iets stabiels en gewortelds waar mijn hond ook van zou hebben gehouden.
Na twee jaar kwamen we in Galveston terecht
Onze reizen brachten ons naar een eilandstad in Texas, waar we ons meteen thuis voelden. Jessica Safavimehr
Uiteindelijk leidde de weg ons naar Galveston, een eiland aan de Golfkust van Texas dat altijd een deel van mijn hart had gekoesterd.
Toen ik opgroeide in Texas, was mijn familie hier vaak op vakantie geweest, en ik werd meteen getroffen door nostalgie en fijne herinneringen. Ik voelde me meteen thuis bij de zilte lucht, de relaxte eilandsfeer en het Historic Strand District, een commercieel gebied met veel van de bezienswaardigheden van Galveston. oudste gebouwen.
In eerste instantie was het gewoon weer een tussenstop; we dachten dat we een paar weken zouden blijven. Wij hadden het echter mis.
De mix van ouderwetse charme en creatieve energie op het eiland is anders dan waar dan ook in Texas. Er is kunst op elke hoek, geschiedenis in elk gebouw en een diep gemeenschapsgevoel waardoor we ons meteen als familie voelden.
Na jaren van constante beweging voelden we ons eindelijk geworteld.
In mijn nieuwe huis vond ik opnieuw gemeenschap en creativiteit
Ik hou van het langzamere levenstempo van het eiland. Jessica Safavimehr
Door mij in Galveston te vestigen, werd iets opnieuw aangewakkerd waarvan ik niet wist dat ik het kwijt was: de creatieve verbinding.
Ik begon opnieuw te schrijven en werd uiteindelijk lid van een lokale publicatie gericht op kunst, waar ik de verhalen van de kunstenaars, muzikanten en makers van het eiland help vertellen.
Nu voelt mijn werk persoonlijk en doelgericht aan, ook al lijkt het minder op het zakenleven dat ik in het verleden leidde.
Ik heb zoveel mensen ontmoet die ook naar Galveston kwamen na een grote levensverandering of verlies, en vond vrede in het langzamere ritme van het eiland.
Deze stad heeft een manier om mensen samen te brengen, of het nu gaat om een gedeelde liefde voor kunst, een late open-mic-jam of een kort gesprek bij de koffie op een van de lokale hotspots.
In mijn ervaring zijn de mensen in Galveston warm en gastvrij. Elke keer als ik naar een supermarkt of zelfs voor een wandeling over de Zeewering, ben ik in gesprek met een paar BOI’s (Born on the Island) of IBC’s (Islander By Choice), allemaal nieuwsgierig naar mijn reizen.
Galveston bracht me een gevoel van vrede
Deze stad is precies gebleken wat ik nodig had. Jessica Safavimehr
Toen Chubbs stierf, verloor ik mijn gevoel van thuis. Twee jaar lang voelde elke plek waar we de camper parkeerden tijdelijk, eerder een tussenstop dan een bestemming.
Ik bleef hopen dat de weg zelf mij ergens onderweg zou genezen, maar ik leerde dat verdriet niet verdwijnt als je in beweging blijft. Het volgt je totdat je lang genoeg stopt om het onder ogen te zien.
Galveston was de eerste plaats waar ik wilde blijven.
Het ritme van de golven deed me denken aan die rustige camperochtenden waarop de wereld stil voelde, maar hier was er iets meer: mensen, gemeenschap, verbinding. Dezelfde rust die ik onderweg had gevonden, bestond hier, alleen gegrond door wortels in plaats van door wielen.
Na jarenlang overal en nergens te hebben gewoond, voelt het planten van wortels zowel vreemd als heilig. Sommige ochtenden verwacht ik nog steeds dat ik moet inpakken en weggaan, maar dan ruik ik de geur van zout in de lucht of ga ik naar mijn favoriete koffiepleken ik weet nog waarom we bleven.
Het eiland is misschien niet waar ik dacht te eindigen, maar in Galveston heb ik gevonden waar ik eigenlijk al die tijd naar op zoek was: een plek die voelt als thuis.
