Op het hele genoomniveau zijn hoektanden en wolven duidelijk gescheiden. Toen het onderzoeksteam echter voor elk van de 1.582 genen fylogenetische bomen construeerde, ontdekten ze dat geen enkel gen de monofylie van honden ondersteunde. Verder onderzoek van het mitochondriale DNA en de fylogenetische bomen van het Y-chromosoom bracht een complex samenspel tussen honden- en wolvenlijnen aan het licht. Deze discrepantie is het bewijs van meerdere rondes van genoverdracht in het verleden.
Afdrukken op lichaamsbouw en persoonlijkheid
De onderzoekers ontdekten dat wolvengenen verband houden met verschillende eigenschappen van honden, met name de lichaamsgrootte. Grotere honden hebben doorgaans meer voorouders van wolven, en bepaalde werkende rassen, zoals Arctische sledehonden, wilde hondenrassen en jachthonden, hebben vaker deze eigenschap. Terriërs, vogel honden En geur hondenwerden daarentegen het minst beïnvloed door wolvengenen.
Met name bij grote geleidehonden varieerde de invloed van de afkomst van wolven sterk tussen de rassen. De Sarabi-hond, de Centraal-Aziatische Herdershond en de Anatolische Herdershond, waakhonden voor vee uit Turkije en Centraal-Azië, erfden 0,5-1,2 procent van hun genen van voorouders van wolven, terwijl de Napolitaanse Mastiffs, Bull Mastiffs en St. Bernards vrijwel geen spoor van voorouders van wolven vertoonden.
Aan de andere kant bleek zelfs de Chihuahua, ’s werelds kleinste hondenras, een klein deel van de wolvenafkomst te hebben, ongeveer 0,2 procent. Deze verschillen spreken van de historische specificiteit van de evolutie van het ras.
De persoonlijkheden van hondenrassen vertoonden ook opvallende patronen, afhankelijk van het aandeel wolvengenen dat ze hadden. Vergeleken met rasspecifieke persoonlijkheden beschreven door de Kennel Club, de organisatie die verantwoordelijk is voor het certificeren van hondenrassen, werden rassen met minder wolvengenen eerder omschreven als ‘vriendelijk’, ‘bereid om te gehoorzamen’, ‘gemakkelijk te trainen’ en ‘aanhankelijk’.
Rassen met een sterke voorouders van wolven werden daarentegen vaak omschreven als ‘verdacht tegenover vreemden’, ‘onafhankelijk’, ‘op hun hoede’ en ‘territoriaal’. Onderzoekers waarschuwden echter dat deze beschrijvingen gebaseerd zijn op subjectieve menselijke observaties en dat het onduidelijk is of wolven-DNA direct verwant is
Adaptieve genen die overleving ondersteunen
Van wolven afgeleide genen zijn niet simpelweg een overblijfsel van de evolutie, maar kunnen feitelijk bijdragen aan het voortbestaan van honden. Toen genontologieanalyse werd uitgevoerd op de regio’s van het genoom van de dorpshond die verrijkt waren aan voorouderlijke elementen van wolven, was de enige significante functionele categorie de olfactorische transductieroute. Dit resultaat suggereert dat de instroom van genen door wolven mogelijk het reukvermogen van de dorpshond heeft verbeterd, waardoor zijn vermogen om naar menselijke voedselverspilling te zoeken is verbeterd.
Dorpshonden die niet rechtstreeks door mensen worden verzorgd, hebben over het algemeen een zeer laag overlevingspercentage. Voor zwerfhonden in stedelijke omgevingen is het overlevingspercentage op de leeftijd van vijf maanden minder dan 37 procent, terwijl sommige rapporten suggereren dat dit slechts 16 procent is. Een scherp reukvermogen kan een sleutelrol spelen in hun overleving in deze barre omgevingen.
