Ik heb de laatste tijd nagedacht over mijn leven als werkende moeder – nadenken over wat mij uitput versus wat mij vervult. Er is één ding waarmee ik de week beter doorkom dan wat dan ook: ons diner op woensdagavond bij oma thuis.
Een uitnodiging werd mijn levensader
Jaren geleden, toen we dichter bij mijn ouders kwamen wonen en een uitnodiging voor een diner was een no-brainer. Maar het was niet altijd zo gemakkelijk. Sterker nog, we woonden een tijdje in het buitenland in Engeland, dus bezoeken van en naar familie waren zeldzaam. Dus toen de kans zich voordeed om dichter bij mijn ouders te gaan wonen, hebben we die gegrepen!
Die eerste uitnodiging voor een diner werd gevolgd door een andere. En zonder het zelfs maar te beseffen, werd het iets bijzonders – een traditie – en die ene avond in de week waarop ik mijn naam niet 50 keer per minuut hoorde roepen. Ik was een gast!
We hebben onze wekelijkse diners nu al zeven jaar. Ik werk meer en de kinderen hebben verplichtingen, huiswerk en toernooien, dus een mooie tafel dekken en onze manieren oefenen is niet bepaald een prioriteit.
Maar op woensdagavond, tijdens een drukke week, als de lekkere snacks op zijn en de vleeslade leeg is, laten we onze eigen met huiswerk beladen, met de vingers beschilderde tafel achter en stappen we door de voordeur van mijn moeder (Nama voor mijn kinderen). Het is de enige avond waarop we zeker weten dat we de overgebleven kipnuggets die ik achter in de vriezer heb gevonden en die twijfelachtige zak bladgroenten niet meer zullen hebben, want op woensdag heb ik een avond vrij.
De familie speelt vaak spelletjes terwijl ze bij de ouders van de auteur zijn voor het avondeten. Met dank aan Rebecca Nevius
Antwoorden van één woord veranderen in een echt gesprek
Als we de deur van het huis van mijn ouders openen, ruikt het niet naar die bekende zweterige geur die uit de gymschoenen van mijn zoon komt, maar naar kaneel en gebraden kalkoen. Nama zet mijn kinderen aan het werk met klusjes, glazen vullen en vorken halen. En op de tafel, gevuld met echte bijgerechten, staat een halve liter Chick-fil-A-saus gekocht bij Costco eerder die dag ‘alleen voor de kinderen’.
Wij tafelmanieren oefenenen ze laat haar kleinkinderen vraagkaartjes uitzoeken die iedereen moet beantwoorden. Zelfs mijn middelbare scholieren, die me tijdens de rit van school naar huis vaak antwoorden van één woord geven, beginnen over hun dag te praten. Iedereen luistert en doet om de beurt. Zelfs mijn jongste krijgt een moment om te schitteren.
We hebben het ritueel levend gehouden ondanks andere verplichtingen
Het is niet altijd op woensdag geweest. Het verandert afhankelijk van de voetbaltraining, school en werk. Op een gegeven moment konden we helemaal geen vrije overnachting vinden, maar in plaats van het diner te annuleren, hebben we dat gedaan bezuinigen op de jeugdsport. Dat was een moeilijke keuze, maar een waardevol offer, want dit diner draaide niet alleen om eten. Het gaat over mijn ouders die hun huis openen en mijn moeder die haar liefde toont met eten en gastvrijheid – de avond dat ik gewoon mag zijn.
Soms gaan ze ook samen een ijsje eten. Met dank aan Rebecca Nevius
En af en toe geven we die liefde terug. Niet met een mooie tafel of een driegangenmenu, maar met een bolletje ijs van Salt and Straw, een ochtendkoffie met mijn moeder, of door mijn vader mee te nemen naar een professionele voetbalwedstrijd.
Het ritme van ons woensdagdiner, de gastvrijheid die het onze kinderen heeft geleerd, en de rust die het mij midden in de week heeft gegeven – het is onvervangbaar. Ik hoop dat ik op een dag, als ik geluk heb, mijn eigen tafel kan dekken voor mijn kinderen en hun families, net zoals mijn moeder dat nu voor ons doet.
