Ik heb er nog steeds een slecht gevoel over kijken naar de Coldplay “kisscam” video.
Nadat de vrouw die op het gênante moment werd betrapt, deze week sprak over de intimidatie die ze heeft ondergaan toen de video deze zomer viraal ging … nou, ik denk dat we dat moeten doen alle voel me slecht.
Dit waren niet onze zaken. En onze reactie op de video zegt veel meer over ons, en over de onlinecultuur, dan ooit zou kunnen zeggen over de mensen die werden gefilmd terwijl ze elkaar omhelsden.
Ik denk dat we het erover eens kunnen zijn dat een potentiële romance tussen een CEO en een ondergeschikte niet gepast is. Maar de extreme reacties op de video – doxxing, 500 tot 600 telefoontjes per dag en 50 tot 60 doodsbedreigingen, vertelde ze De New York Times – gingen niet over gedrag op de werkplek of mogelijke relatieovertredingen.
Kristin Cabot sprak ook met de Tijden van Londen deze week. Ze vertelde de krant dat ze alle aandacht misschien had begrepen als ze beroemd was geweest. “Maar ik ben geen beroemdheid, ik ben gewoon een moeder uit New Hampshire”, zei ze tegen de krant. “Zelfs als ik een affaire zou hebben, zijn dat niemands zaken.”
Precies. Iedereen, rustig aan. Zoek niet een willekeurige persoon op internet en bel hem thuis en schreeuw tegen hem. Kom op.
Als het gaat om het idee van internetdoxxing en het lastigvallen van mensen, stellen we ons zoiets voor 4kanof een anonieme, sinistere kracht die een onschuldig persoon tot slachtoffer maakt om politieke of ideologische redenen. Maar wat Cabot beschrijft zijn geen 4chan-trollen. Het zijn mensen in haar plaatselijke supermarkt, en mensen die gemene dingen willen zeggen met hun echte naam en gezicht.
Er is een lange geschiedenis waarin ‘het internet’ een viraal moment met een vreemde vastlegde en deze te drogen liet hangen. Denk aan “West Elm Caleb‘, een man waarvan verschillende vrouwen op TikTok beseften dat ze elkaar allemaal hadden ontmoet via dating-apps. Of ‘Couch Guy’, een jonge man van wie TikTok ervan overtuigd was dat hij zijn vriendin bedroog in een virale video. Online bendes doxxden en vielen hen in het echte leven lastig.
Wat altijd voelde me niet goed bij het “kiss cam” -verhaal was dat het zeker was een grappig klein viraal moment. Haha. Ik heb ernaar gekeken en vond het even grappig. Maar de manier waarop het ontplofte, kreeg vreemd. Het werd een groot nationaal nieuwsbericht. (We hebben er verslag van gedaan bij Business Insider, en ik heb er ook over geschreven.) Het had twee uur lang een grap moeten zijn; in plaats daarvan haalde het dagenlang de krantenkoppen.
We moeten ons rot voelen dat dit zo uit de hand is gelopen! Ja, ik heb gelachen om het filmpje. Nee, ik voelde me niet verplicht om gezichtsherkenningssoftware te gebruiken om de mensen erin te identificeren, noch heb ik naar ze getweet of ze thuis gebeld. Maar sommige klootzakken deden dat echt! En mijn onschuldige grinniken leidde uiteindelijk tot een waterval van echte schade aan iemand die geen openbaar leven leidde en wiens misdaad een afwijsbaar geval van misdrijf was.
In het interview met The New York Times vertelt Cabot over hoe ze verantwoordelijkheid heeft genomen voor haar daden en de gevolgen heeft geaccepteerd van het verlies van haar baan. Wij, de internetmenigte, zouden hetzelfde moeten doen: verantwoordelijkheid nemen omdat we een klein onderdeel zijn van iets dat uit de hand liep.
Als je op zoek bent naar een gezonde uitlaatklep voor rommelige roddels en drama waarover je online kunt schreeuwen, staat er een eindeloos buffet voor je klaar. Bravo en ESPN. Laat 2026 je vrede vinden.
