Toen mijn man en ik in 2015 trouwden, heb ik verhuisd uit mijn geboorteplaats in de buitenwijken van Delaware naar Philadelphia. We hielden van de nabijheid van kunst- en cultuurevenementen en musea, de toegang tot het openbaar vervoer en de mogelijkheid om naar enkele van onze favoriete restaurants te lopen.
Wonen in een stad bracht ook zijn nadelen met zich mee: geluids- en veiligheidsproblemen, evenals de beperkte buitenruimte. Toen we ouders werden, werden deze problemen nog uitdagender. Dus toen we vier jaar geleden besloten om opnieuw te verhuizen, hebben we de keuze gemaakt om niet alleen de stad te verruilen voor de buitenwijken, maar ook om terug verhuizen naar mijn geboortestad.
In eerste instantie had ik er moeite mee om terug te verhuizen naar mijn geboorteplaats
Na woonachtig in Philadelphia Ruim vijf jaar lang was ik bang dat een terugkeer naar mijn geboortestad in de buitenwijken een stap achteruit zou zijn. Van huis weggaan naar grotere en betere dingen lijkt een overgangsritueel tijdens de jonge volwassenheid. Maar de lockdowns en het isolement van de pandemie eisten hun tol.
De dingen waarmee we worstelden met het leven in een stad werden erger en ik voelde me thuis opgesloten met een peuter die geen masker kon dragen. Verlangend naar een gevoel van normaliteit en veiligheid, terugverhuizen naar een gebied dat vertrouwd en comfortabel was, voelde als de beste keuze voor ons gezin. Wij eindigden aankoop van een huis dat was niet ver van mijn ouderlijk huis.
Mijn dochter is in de buitenwijken tot bloei gekomen met meer buitenruimte
De afgelopen vier jaar hebben we talloze wandelingen, driewielerritten en scooterritten door onze buurt gemaakt. In de herfst zien we alle bladeren veranderen van groen naar goud en roest. In het voorjaar springt mijn dochter door de straten en in de winter bouwt ze sneeuwpoppen in de voortuin, net zoals ik dat als kind deed. Wij hebben onze eigen tuin aangelegdhet telen van tomaten en aardbeien, en ik ben iets succesvoller geweest dan mijn broers en zussen en ik.
Eind vorig voorjaar werkten mijn vader en man samen aan de bouw van een schommel in onze achtertuin, terwijl mijn dochter rond rende en schroeven en beugels afleverde. Jaren geleden bouwden mijn grootvader en vader ook een schommel in de achtertuin van mij kindertehuis die mijn broers en zussen en ik in onze tienerjaren gebruikten.
In onze buitenruimte hebben we kunnen genieten van veel van de bijzondere herinneringen die ik heb uit mijn jeugd: op warme zomerdagen door de sproeier rennen, voetballen door de tuin trappen en kijken naar de konijntjes en kardinalen die van onze tuin ons thuis maken.
De auteur, links te zien, nam toen ze jonger was zwemlessen op dezelfde plaats waar haar dochter, rechts, ze nu volgt. Met dank aan Sara Rowe Mount
Ik vond het ook leuk om de plaatsen waar ik als kind van genoot met mijn dochter te delen
Ons plaatselijke natuur- en wetenschapsmuseum is een van de favoriete plekken van mijn dochter geworden. Hoewel er in de loop der jaren veel is veranderd, zie ik haar nog steeds verwonderen over dezelfde gigantische schelpdieren en opgezette dieren als ik, en doen alsof ze over het onder de vloer gelegen koraalrif zwom waar ik altijd te bang voor was om overheen te lopen.
Vorig jaar waagde ze opnieuw een duik in het verleden toen ze als derde generatie aan de slag ging zwemlessen bij een plaatselijk zwembad. Ironisch genoeg ziet het er vrijwel hetzelfde uit, maar gelukkig hoefden noch mijn dochter, noch ik leenwollen badpakken te gebruiken zoals mijn moeder deed.
Toen we in Philadelphia waren, hadden we toegang tot een grotere dierentuin, meerdere kunstmusea en een grote verscheidenheid aan restaurants. Maar de kleine dierentuin, musea en staatsparken van onze kleine staat zijn perfect gebleken voor mijn dochter, omdat ze niet overweldigend of overstimulerend zijn. En in plaats van me banaal te voelen, voelde het delen van dingen die ik als kind deed en plaatsen waar ik van hield met mijn dochter een beetje magisch.
