Nog maar een paar maanden geleden schreef ik over hoe gelukkig ik me voelde. Mijn man is een brandweerman met lange diensten (en overuren), en ik ben een ochtendradiopersoonlijkheid die uren voordat de zon opkomt wakker wordt. Hoewel onze werkschema’s moeilijk kunnen zijn, wij hebben een dorp dat omvat zowel mijn moeder als mijn schoonfamilie, en ze zijn niet alleen dichtbij, maar ze zijn ook betrouwbaar.
Dat wil zeggen, totdat alles op een avond veranderde.
De kankerdiagnose van mijn moeder veranderde alles
Ongeveer een maand geleden kreeg mijn moeder de diagnose stadium 4 darmkanker tijdens een bezoek aan de spoedeisende hulp. In één nacht stond mijn hele wereld op zijn kop. Ik ging van een bloeiende, werkende moeder met een sterk ondersteuningssysteem naar een deel van de sandwichgeneratie, waar ik mijn carrière, moederschap en zorg in één keer in evenwicht breng.
Er gaat een speciaal soort hartzeer gepaard met deze transitie. Ik ben overgegaan van het coördineren van dierentuinuitjes en details van de babysit om te leren over het chemoprotocol en hoe laboratoriumresultaten te interpreteren. De mentale belasting is niet alleen verdubbeld; het heeft mijn hersenen opnieuw bedraad.
Ik word nog steeds vroeg in de ochtend wakker om ochtendradio te doen, en dat doe ik ook een bedrijf laten groeien Dat vereist zowel consistentie als zichtbaarheid. Nu zien mijn dagen er echter een beetje anders uit. Oncologieafspraken, extra klusjes en apotheekbezoeken maken ook allemaal deel uit van mijn dag, terwijl ik probeer niet meer angst te tonen dan nodig is.
En ondanks dit alles heb ik nog steeds een peuter om op te voeden. Als de zon ondergaat, word ik eraan herinnerd dat ik nog steeds in bad moet gaan en moet doen alsof ik niet uitgeput ben, zodat mijn dochter geen seconde merkt dat er iets niet klopt.
Ik heb geleerd wat er gebeurt als je ondersteuningssysteem ondersteuning nodig heeft
Deze ervaring heeft mij geleerd hoe delicaat onze ondersteuningssystemen werkelijk zijn, en hoe dingen echt in een oogwenk kunnen veranderen. We praten over ‘hulp hebben’ en ‘een dorp hebben‘, en vaak is dat systeem gebouwd op de gezondheid en het uithoudingsvermogen van een paar hoofdrolspelers, die ervan uitgaan dat ze er altijd zullen zijn. En als het moeilijk wordt en degenen waarvan je afhankelijk bent nu zelf hulp nodig hebben, moet de hele structuur opnieuw worden opgebouwd.
Er gaat veel schuldgevoel en verdriet gepaard met de wederopbouw. Schuldgevoel omdat ik niet kan verschijnen met de energie die ik ooit had, op dezelfde manier als vroeger. Voor mijn dochter, mijn carrière, mijn gezin en mijn bedrijf. Rouwen om een leven en een toekomst die ik ooit voor mezelf voor ogen had in deze fase, waarin mijn huidige moeder de meest betrokken en liefdevolle grootmoeder zou zijn die er ooit was.
Ik merk ook dat ik me schuldig voel omdat mijn dochter niet zoveel tijd krijgt voor haar babcia, die haar ooit hielp opvoeden. En er is ook schuldgevoel, omdat ik zelfs maar toegeef hoe veel gemakkelijker het leven vroeger was, ook al weet ik dat verdriet en dankbaarheid naast elkaar kunnen bestaan.
Ik was er niet op voorbereid om te zien hoe de persoon die mij ooit heeft grootgebracht, de ongelooflijke grootouder zoals ze bedoeld was, en dan ineens extra ondersteuning en hulp nodig heeft bij allerlei soorten taken. Het heeft ook absoluut een nieuwe vorm gegeven aan de manier waarop ik denk aan de uitdrukking ‘alles hebben’. Als iemand die het gevoel had dat ik floreerde in het moederschap, mijn carrière, mijn persoonlijke leven en mijn bedrijf, ontdekte ik al snel dat dit allemaal haalbaar was omdat iemand anders het mogelijk maakte.
Ondanks de veranderingen die zich in slechts één maand hebben voorgedaan, kan ik zeggen dat ik nog steeds in dorpen geloof. Ik geloof nog steeds in het vragen om hulp en om ondersteuning waar je maar kunt. Maar nu begrijp ik hoe snel dat allemaal kan veranderen of verdwijnen. Ik besef hoe belangrijk het is om zowel het voorrecht van het hebben van een ondersteuningssysteem te erkennen, als hoe het is als je dorp jou in ruil daarvoor net zo hard nodig heeft.
Ik kies ook bewust voor veerkracht: niet door meer te doen, maar door minder te doen. Met trots verklein ik mijn wereld om verzorger te zijn voor mijn moeder en mijn dochter en laat ik bijna al het andere nu op de achterbank staan. Dit is de sandwich generatie: je ouder in de ene hand houden, en je kind in de andere, en veerkrachtig zijn terwijl je tegelijkertijd in beide richtingen liefhebt.
