Amy Madigan kan wel een kleine onderbreking gebruiken van de overweldigende (en onverwachte) aandacht die ze krijgt voor haar optreden als flamboyant stijlvolle schurk Tante Gladys in de zomerse horrorsensatie ‘Wapens.’
“Ik heb dit al een tijdje niet meer gedaan, dus het voelt als een nieuwe ervaring voor mij, maar ik weet heel goed wat het is”, zegt ze over de talrijke interviewverzoeken en de groeiende geruchtenstroom over prijzen. “Het is soms een beetje beangstigend, weet je. Ik zal er eerlijk over zijn.”
Onder felgekleurde kleding, een rode pruik, protheses en weinig subtiele make-up transformeert Madigan, 75, in een raadselachtige vrouw die arriveert om bij de familie van haar nichtje te logeren, net voordat een hele klas basisschoolkinderen zonder uitleg verdwijnt.
Het blijkt dat Gladys, verzot op het occulte, deze kinderen in trance houdt om hun energie kwijt te raken en in leven te blijven. ‘Ze is gewoon een meisje dat door het leven probeert te komen, en ze moet doen wat ze moet doen,’ zegt Madigan met een lichte grinnik.
“Ze is zelfverzekerd en glorieus in haar bestaan op deze planeet, en in haar voorwaartse beweging van: ‘Ik ben echt een aardig persoon. Ik moet deze dingen gewoon doen'”, zegt Madigan. “Nou, dat doet ze niet, ze laat andere mensen dingen voor haar doen. Het is een interessant pad dat ze heeft gekozen.”
En hoe zit het met het mysterieuze achtergrondverhaal van Gladys? “Mensen zullen mij bepaalde vragen over haar stellen, en ik geef er de voorkeur aan om ze niet te beantwoorden, want dat was mijn eigen persoonlijke werk”, zegt ze.
Zach Cregger, de schrijver-regisseur van ‘Weapons’, bood Madigan de rol aan nadat hij haar tijdens de lunch voor het eerst had ontmoet. De rechtlijnigheid van het proces verraste haar, maar Madigan is er nu van overtuigd dat zij de ideale acteur was om Gladys te belichamen.
“Ik denk dat iedereen zijn adem een beetje inhield en dacht: ‘Oh, ik hoop dat ze niet uitglijdt en ergens tegenaan botst'”, zegt Madigan over haar eigen stunts voor ‘Wapens’.
(Ian Spanier / For The Times)
“Er zit een zekere mate van lichamelijkheid en fysieke humor in, en dat heb ik altijd gedaan in bijna alle dingen die ik heb gedaan”, legt ze uit. “Daar geniet ik van en dat is slechts een deel van wie ik als kind was, en ik ben nog steeds die persoon.”
De ervaren acteur gebruikte alleen een stuntdubbel voor haar allerlaatste scène, waarin de in vervoering gebrachte kinderen Gladys aanvallen. Maar de aanloop naar die ondergang was geheel Madigan. “Ik heb al dat rennen en al die belachelijke dingen gedaan”, zegt ze. “Ik denk dat iedereen zijn adem een beetje inhield en dacht: ‘Oh, ik hoop dat ze niet uitglijdt en ergens tegenaan botst’, wat ik niet deed. Daar ben ik trots op.”
De unieke look van tante Gladys kwam tot stand door een proces van vallen en opstaan met kostuumontwerper Trish Summerville, ontwerper van speciale make-upeffecten Jason Collins en Cregger. Het resultaat, zegt Madigan, is een vrouw met ‘een zekere levensvreugde’, die zich niets aantrekt van wat anderen van haar denken.
“Je moet jezelf toeleggen op alles waar je je echt in verdiept”, zegt ze. “Ik breng het eindelijk naar Gladys en Gladys heeft me geaccepteerd, dus dat is leuk.” De onbeschaamde, eigenzinnige vrijheid die Gladys uitstraalt, maakt waarschijnlijk deel uit van wat haar geliefd heeft gemaakt bij het publiek.
“Ze is zeker omarmd door de homogemeenschap, de draggemeenschap en de transgemeenschap”, zegt Madigan. “Dat is een grote verrassing waardoor ik mij persoonlijk geweldig voel, gezien wat er momenteel politiek aan de hand is.”
Horrorfans zijn ook gevallen voor Gladys: Madigan proefde deze zomer tijdens de première van de film in het United Theatre in het centrum van LA.
“Ze hadden de film nog niet gezien, maar ze waren er al en wilden met mij praten”, herinnert ze zich. “Ik moet ze bedanken omdat ze het gesprek hierover enorm hebben gestimuleerd.”
Hoewel ze de recente horror niet bijhoudt, herinnert Madigan zich dat ze samen met haar broer in Chicago naar zwart-wit middernachtfilms keek: “Ik was erg thuis in alle Frankensteins en de Nosferatus en dat soort dingen”, zegt ze.
De positieve ontvangst door de industrie van haar optreden in ‘Weapons’ is niet de eerste keer dat Madigan aandacht krijgt. Voor haar rol als jonge vrouw in conflict met haar eigenzinnige vader in 1985 ‘Twee keer in je leven’ Madigan ontving een Oscar-nominatie voor actrice in een bijrol.
Maar zoals ze snel aangeeft, is het prijzenseizoen een veel intensere ervaring dan veertig jaar geleden.
“Zo was het niet. Niemand belde mij of de mensen met wie ik werkte op en zei: ‘We moeten echt met Amy Madigan praten, haar optreden, we vonden het erg leuk.’ Dat gebeurde toen niet”, legt ze uit. “Er waren natuurlijk geen sociale media. Ik ging naar Neiman Marcus, kocht een jurk en zei: ‘Ik hoop dat dit mooi genoeg is. Ik hoop dat dit goed genoeg is.'”
Campagne voeren is voor Madigan de antithese van wat zij doet. ‘Weapons’ is vaak te zien in onafhankelijke producties en op theaterpodia en is de eerste ‘grote film’ die ze sinds een tijdje heeft gemaakt. Toch is ze bereid om te zien waar de rit haar heen brengt.
“Als dit mij in gesprekken kan brengen voor de zakelijke kant, waarin ja of nee wordt gezegd tegen het maken van films, of als verschillende filmmakers die nu niet aan mij zouden denken, dat doen, dan is dat spannend”, zegt ze. “Misschien kan ik volgend jaar iets heel leuks doen, maar niets is echt totdat het echt is.”
Zet haar gewoon niet in een hokje. “Als iemand zou willen dat ik een personage zou spelen dat een beetje de spiegel zou zijn van Gladys of diezelfde persoon, zou ik niet geïnteresseerd zijn”, voegt ze eraan toe.
