Waarom Marty Supreme de Timothée Chalamet-haters voor eens en voor altijd ongelijk bewijst

Waarschuwing: dit artikel bevat spoilers voor ‘Marty Supreme’.

Waar was u toen het grote Timothée Chalamet-debat arriveerde? Was het in de nasleep van die schokkend eerlijke toespraak tijdens de SAG Awards van dit jaar, toen hij verkondigde dat hij “in het nastreven van grootsheidMisschien begon het al eerder, precies rond de tijd dat hij besloot zijn grote IP-franchisechip te verzilveren en een muzikale prequel van ‘Wonka’ te leiden. (Ik weet dat deze definitie technisch gesproken ‘Dune’ omvat, maar kom op, een ‘onaanpasbare’ bewerking van Frank Herberts roman van Denis Villeneuve voelt nauwelijks als ‘verzilveren’.) Ach, er is waarschijnlijk iemand die nog steeds een appeltje te schillen heeft met het kind nadat Luca Guadagnino ‘Call Me By Your Name’ had beëindigd met vijf minuten achter elkaar niets anders dan Chalamet die zijn kleine oogjes uitsnikte.

Ongeacht wanneer het eerste schot werd afgevuurd in deze online oorlog, het resultaat was hetzelfde: het opkomende talent dat liefkozend ‘Timmy’ wordt genoemd, werd simpelweg iemand van wie je houdt of die je haat, met heel weinig een middenweg. Noch ‘Lady Bird’, noch ‘Little Women’ konden iemand van de ene naar de andere kant laten slingeren, laat staan ​​kleine rollen in ‘The French Dispatch’ en ‘Don’t Look Up’ of zelfs ‘A Complete Unknown’, zijn verplichte biopic-vakje dat wacht om te worden afgevinkt. Misschien was hij altijd voorbestemd om een ​​bliksemafleider te zijn, voor altijd te werken met de beste van de beste filmmakers die er zijn, maar gedoemd tot eindeloos twijfelen over de vraag of hij dat wel is. echt een filmster of niet.

Dat wil zeggen, totdat Josh Safdie hem afleverde de rol van je leven bij ‘Marty Supreme’. Moge dit vanaf dit punt de demarcatielijn zijn. Denk aan deze dag, mensen, want dit was de dag dat de sceptici van Timothée Chalamet voor eens en voor altijd ongelijk kregen.

“Drama is heel belangrijk voor mij. Ik kan het drama niet ondermijnen”, verklaart Marty Mouser al vroeg in “Marty Supreme.” De rijzende tafeltennisster, een non-stop hustler uit New York City met een vervelende snor en een nog onaangenamere bravoure, had onmogelijk een passender rol kunnen voelen voor Timothée Chalamet-haters. Of je nu gelooft dat de eenmansmarketingcampagne voor zijn nieuwste hoofdrol performancekunst is geweest, waarbij opzettelijk Marty’s eigen zelfvertrouwen is aangetast, wat duidelijk is, is: deze agressieve PR-strategie heeft de grenzen tussen performer en persoon vervaagd. Waar eindigt het ene en begint het andere? En, nog belangrijker, is dat ook daadwerkelijk het geval materie?

‘Marty Supreme’ betoogt dat er niets zuiverder is dan jezelf overgeven aan een levenslange ambitie – en ook niets destructiever. Van alle façadelagen die het web van tegenstellingen vormen dat Marty Mouser heet, staat zijn passie om te slagen in het tafeltennis buiten kijf. Maar net zo onmiskenbaar is dat hij al zijn vrienden, familie, zakenpartners en geliefden onderweg zal verpesten, waardoor hij een spoor van chaos achterlaat. Niet dat Chalamet zelf daar ook maar in de buurt van is gekomen, hoor. In feite was zijn grootste ‘zonde’ tot nu toe het lef hebben om toe te geven dat hij een meester in zijn vak wil zijn – hoe durft hij!

Hoewel de capriolen van zijn perstournee misschien onaangenaam lijken voor traditionalistische cinefielen, kunnen diehard sportfans (van alle mensen) deze drang begrijpen. Om de beste te zijn, moet je doen alsof je de beste bent. Ze moeten het claimen, manifesteren en tot stand willen brengen, als dat nodig is. Wie belichaamt dit beter dan Chalamet?

Terwijl Josh Safdie staat bekend om films die de neiging hebben om aan te voelen als angstaanvallen van lange duurde ware magie van “Marty Supreme” is het vermogen om Chalamet het scherm te laten overnemen. Als “Dune” dit niet al duidelijk had gemaakt (en we zouden beweren dat beide films dat deden), mag er geen twijfel meer over bestaan: Chalamet is een bonafide filmster, en er zijn tientallen momenten in “Marty Supreme” die dit bewijzen.

Zoek niet verder dan hoe de camera bijna dol is op zijn gezicht. Het makkelijke voorbeeld zou zijn om Marty herhaaldelijk (en geloofwaardig) te wijzen op de charmante broek van Gwyneth Paltrow’s vervaagde filmster Kay Stone, maar dat doet nauwelijks recht aan een optreden dat bijna knettert van de elektriciteit. Er is zijn aanhoudende blik van walging en zelfhaat gericht op een circusartiest. Of de adembenemende hypocrisie wanneer hij zijn geliefde Rachel (een even briljante Odessa A’zion) berispt omdat ze geen doel in het leven heeft en dingen verzint terwijl ze verder gaat. Of zijn onmogelijk zelfvoldane uitspraak van “dat komt niet eens in mijn bewustzijn op” wanneer Kay hem uitdaagt om het gewoon te doen overdenken mislukking.

Wat de deal echter echt bezegelt, is een nieuwe huilscène aan het einde van de film, dit keer wanneer Marty zijn zoontje voor de eerste keer ziet. Binnen slechts een handvol seconden smelt elk coping-mechanisme en onverdiend stukje zelfvertrouwen weg. In plaats daarvan is er een mix van iets heel anders: liefde, terreur, misschien zelfs een beetje schaamte. Maar bovenal is er een hernieuwde overtuiging om te slagen. Mochten we dit moment zijn hoogtepunt zien maken tijdens de Academy Awards van 2026, dan zal de waarheid voor iedereen zichtbaar zijn. Chalamet is gemaakt voor dit moment en er is geen discussie meer over.

“Marty Supreme” speelt nu in de bioscoop.