Het adagium ‘less is more’ bestaat al lang genoeg om in de conventionele wijsheid te kunnen doordringen. Hoewel het voor de meeste mensen volkomen begrijpelijk klinkt, voelt het alsof de toepassing ervan tegenwoordig niet zo vaak meer in films en televisie te zien is. Neem bijvoorbeeld de proliferatie van filmaanpassingen die in twee films worden opgesplitst in plaats van in één (“Wicked: For Good” van deze maand is de nieuwste versie), of films die opnieuw worden geknipt en opnieuw worden uitgebracht in uitgebreide edities. Wat dat laatste punt betreft, worden de meeste uitgebreide bezuinigingen door fans beschouwd als superieur aan de kortere theatrale bezuinigingen. Als dit waar is, is minder dan echt meer?
Gelukkig hebben we een Academy Award-winnaar die ons een actueel voorbeeld kan geven van het gezegde en waarom het nog steeds van toepassing is. In “Eternity” van deze maand, Da’Vine Joy Randolph (die de beste vrouwelijke bijrol won voor haar rol in “The Holdovers”) speelt Anna, die coördinator is van het hiernamaals op een plek die de Junction heet, in wezen een gelukkiger versie van het vagevuur waar overleden zielen ontspannen terwijl ze kiezen in welk type wereld ze de eeuwigheid zullen doorbrengen. De film draait om Anna’s cliënt, Larry (Miles Teller), die ontdekt dat zijn vrouw, Joan (Elizabeth Olsen), een eeuwigheid moet kiezen met hem of haar eerste echtgenoot, Luke (Callum Turner). Gezien al dit driehoeksdrama met hoge inzet, is het geen verrassing dat we niet veel te weten komen over Anna en haar collega-coördinator van het hiernamaals, Ryan (John Early).
Uit een interview dat ik onlangs heb gehouden met co-schrijver/regisseur David Freyne blijkt echter dat Anna’s volledige achtergrondverhaal deel uitmaakte van het originele script, wat resulteerde in een veel langere monoloogscène. Toch was het Randolph die ervoor koos om die extra regels achterwege te laten, in het besef dat ze meer kon doen met minder.
Da’Vine Joy Randolph wist dat minder meer is in Eternity
In ‘Eternity’ leren we veel over de levens van Larry, Luke en Joan, maar relatief weinig over wat Ryan en Anna van plan waren voordat ze in de Junction aankwamen. Zoals oorspronkelijk geschreven door Freyne en co-schrijver Pat Cunnane, bevatte een scène tussen Anna en Larry enkele onthullingen over Anna’s vorige leven. Freyne legde uit hoe dit achtergrondverhaal deel uitmaakte van de eerste gesprekken die hij met Randolph had over haar karakter:
“…Ik herinner me mijn allereerste gesprek met Da’Vine: ze wilde het, nogmaals, niet in het script hebben, maar ze wilde begrijpen waar haar personage vandaan kwam. Toen ze stierf, waarom ze ervoor koos om in de Junction te blijven en daar te werken. En het ging niet om dat detail in de film, maar alleen om het voor haar te begrijpen, zodat het volledig wordt uitgewerkt en ze weet hoe ze deze rol moet belichamen en waarom dit personage, Anna, op dit moment misschien geen rechten heeft. Ze heeft een heel mooie scène met Larry, waar ze uitlegt waarom ze ervoor koos om te blijven.”
Hoewel de scène zelf in de uiteindelijke film aanwezig blijft, was de volledige verklaring waarom Anna besloot afstand te doen van haar eeuwigheid iets dat Randolph vreemd vond. Zoals hij zich herinnerde:
“Oorspronkelijk was die monoloog langer en ging hij in op (haar achtergrondverhaal), en het was eigenlijk Da’Vine zelf die zei: ‘We hebben haar niet nodig om dat te zeggen. We kunnen het voelen.’ En dat was echt geweldig. Dat is wat een groot acteur doet. Ze hebben de lijnen niet nodig, ze hoeven het alleen maar te voelen. Ze moeten het begrijpen.”
Ze had inderdaad geen regels nodig om haar karakter over te brengen. Ze geven niet voor niets Academy Awards uit.
“Eternity” is vanaf 26 november 2025 in de bioscoop te zien.
