Channing Tatum is dit jaar 45 geworden (ik heb geen idee hoe dat is gebeurd), wat behoorlijk beledigend is voor elke man tussen de 35 en 45 jaar die er niet uitziet als een atleet van wereldklasse of een ondergoedmodel van Calvin Klein. Behalve dat hij niet ouder wordt zoals normale stervelingen zouden moeten doen, is Tatum ook zo’n enorm begaafde danseres (de “Step-Up” en “Magic Mike” -franchiseshallo) voor een leidende man dat het illegaal zou moeten zijn. Je zou denken dat de man alles zou kunnen, zolang er maar muziek en acteren bij betrokken is. Maar hoe onmogelijk het ook mag klinken (maar een troost voor ons gewone mensen zonder veel grote talenten), hij heeft een zwakte: hij kan niet zingen!
Tenminste, dat is wat hij vertelde Termijn toen een verslaggever van de outlet hem vroeg of hij ooit zou overwegen om een musical te doen. De acteur legde uit:
“Ik kan niet zo goed zingen (lacht). Dit is het enige probleem. Ik zal een dansvoorstelling doen tot mijn hart, tot mijn voeten eruit vallen. Maar ik geloof het gewoon echt niet… Ik denk dat iedereen zegt: ‘Ja, hij zou geweldig zijn in een musical.’ En dan weet ik het niet. Ik denk dat mensen een beetje te wensen over zouden laten. Ik doe niet eens aan karaoke. Ik bedoel, misschien als het de juiste nummers waren en goed voor mijn ding kozen. Ik ben er niet helemaal voor gesloten, ik ben er gewoon erg bang voor. Ik zou wat tijd nodig hebben en zeggen: oké… want vaak zeg je ja tegen een project voordat je echt weet of je het kunt doen. Ik denk dat het een van die dingen moet zijn die ik ga testen en ervoor zorg dat ik het voor elkaar krijg.”
Ja, dat klinkt als een heel lang ‘nee’, maar je weet maar nooit…
Tatum heeft een lange weg afgelegd sinds hij zich een weg baande naar wereldwijde erkenning als bekwaam acteur
Zoals de meeste mensen leerde ik Tatum kennen toen hij in 2006 de Hollywood-scene bestormde met de box office-raket ‘Step Up’, een dansfilm waartoe mijn ex-vriendin me dwong te kijken. Hoewel ik op zijn zachtst gezegd niet tot de doelgroep behoorde, was het overduidelijk dat deze knappe duivel een enorme hoeveelheid charme en charisma had. Toen zag ik in hetzelfde jaar het crimineel onderschatte drama van Dito Montiel, ‘A Guide to Recognising Your Saints’, wat een verdere bevestiging was dat Tatum niet alleen afhankelijk was van zijn knappe uiterlijk. Hij had een broeierig machismo en een inherente kwetsbaarheid die hem van nature magnetisch en fascinerend maakten om naar te kijken. Het is een kwaliteit die de afgelopen tien jaar steeds meer vruchten begint af te werpen voor de acteur, nadat Hollywood stopte met het typeren van hem als de love interest, eye-candy en/of grappige kerel in generieke romcoms, vechtfilms en soortgelijke projecten.
Niet dat hij niet ideaal was voor die lichtere genrefilms (dat was hij zeker wel), maar vaak werd zijn talent en bereik niet maximaal benut. Wat ze echter wel deden, was hem voorbereiden op de vlezigere, meer dramatische rollen die hij begin 2010 begon te krijgen. Van ‘Bijwerkingen’ tot ‘Foxcatcher’ tot ‘Logan Lucky’ tot ‘Twice Knipperen’ Tatum veranderde duidelijk in het type veelzijdige acteur dat bijna alles kan als het materiaal goed is. Inmiddels is hij uitgegroeid tot een betrouwbare en zelfverzekerde hoofdrolspeler – zijn nieuwste film, ‘Roofman’ is daar een perfect voorbeeld van, zoals ik hoor – die met gemak complexe, gelaagde en controversiële karakters aankan. Dus hoe bang hij er ook voor is, een musical maken is misschien toch niet zijn kryptoniet.
