NIEUWJe kunt nu naar Fox News-artikelen luisteren!
Gedurende de Engelssprekende geschiedenis, tot ongeveer vijftig jaar geleden, waren er in hun tijd altijd mannen geweest die beroemd waren om hun werk mooie poëzie schrijvenvan William Shakespeare, tot Lord Byron, tot Robert Frost. Maar helaas beschouwt onze samenleving de dichter vandaag de dag helemaal niet als een mannelijke figuur.
Deze uitwissing van mannenstemmen in poëzie was geen toeval. Zoals zoveel van de ellende in onze samenleving, werd deze gecreëerd door een linkse elite in de academie en de uitgeverij, die vond dat de stemmen van vrouwen te lang genegeerd waren en die van mannen te breed gevierd werden.
(Universeel Geschiedenisarchief/UIG via Getty-afbeeldingen)
Plotseling hebben we het afgelopen jaar een hele reeks artikelen en denkstukken gezien met de vraag: wat is er met de literaire man gebeurd?
Wat er min of meer gebeurde, was een desastreuze beslissing om jonge mannen te vertellen dat er niets mannelijks is aan literatuur, en vooral niet aan poëzie.
Dit idee dat de literaire kunsten op de een of andere manier vrouwelijk van aard zijn, is ahistorische onzin. Als we teruggaan naar koning David, hebben sterke mannen hun ogen gesloten op zoek naar een muze van vuur die de helderste hemelen van de uitvinding zou kunnen bestijgen.
Robert Frost, dichter uit Amherst, New Hampshire, zit en geniet van een boek. (Getty-afbeeldingen)
Het hoogtepunt van de mannelijke poëzie is misschien wel aangebroken Eerste Wereldoorlogwaarin de eindeloze tijd in de loopgraven literair goud opleverde van onder meer Siegfried Sassoon, Joyce Kilmer, Wilfried Owen en Robert Graves.
Neem dit gedeelte uit het meesterwerk van Graves, ‘The Next War’
Kaisers en Tsaren zullen het podium betreden
Nog een keer met pracht en praal en woede;
Hoofse ministers zullen stoppen
Thuis en vechten tot de laatste druppel;
Door de miljoen mannen willen het
In een nieuwe, vreselijke pijn;
En kinderen hier zullen stoten en porren,
Schiet en sterf, en lach om de grap,
Met pijlen en bogen en houten speren,
Speelt bij Royal Welch Fusiliers
Graves was voortgekomen uit een traditie van literaire mannen als Rudyard Kipling, wiens gedichten als ‘If’ en ‘Gunga Din’ alles behalve een handleiding waren voor oprecht mannelijk gedrag, en liggen nog steeds dicht bij de harten van veel mannen vandaag de dag.
In ‘If’ dringt Kipling erop aan:
Als je de meedogenloze minuut kunt vullen
Met een afstandsloop van zestig seconden,
Van jou is de aarde en alles wat daarin zit,
En – wat meer is – je zult een Man zijn, mijn zoon!
Dus wat is er gebeurd? Waarom hebben we nu geen Kipling? Of zelfs een EE Cummings of TSEliot?
Ik vroeg het aan Joseph Massey, een van de weinige mannen in de poëzie die vandaag de dag een gedurfde koers uitstippelt.
GEN Z-MANNEN KEREN IN VERRASSENDE AANTAL TERUG NAAR DE KERK IN EEN HERSTELLENDE GELOOF
“Als ik zie hoe het postmodernisme, zoals verspreid door de academische wereld, de poëzie heeft gecastreerd, herinner ik me een zin uit Whitmans voorwoord bij Leaves of Grass: ‘De uitdrukking van de Amerikaanse dichter moet transcendent en nieuw zijn… groot, rijk en sterk.’ Jonge mannen, mannen van alle leeftijden, zouden baat hebben bij het absorberen van taal vol betekenis in een wereld die gebroken is door vermoeidheid en nihilisme.”, vertelde hij me.
Massey zou eraan toevoegen dat poëzie ‘verre van de hobby van een eunuch is, ondanks wat er in MFA-programma’s wordt onderwezen en gepromoot’, en dat klopt precies. Poëzie is niet louter observatie of het morsen van emoties, het is verovering, een triomf van begrip en rede.
FILM ‘DEAD POETS SOCIETY’ DOOR PETER WEIR (Foto door Francois Duhamel/Sygma via Getty Images) (Francois Duhamel/Sygma via Getty Images)
In feite is de mannelijke drang om poëzie te schrijven zelfs nog fundamenteler dan het begrijpen van de wereld, omdat we er vrijwel zeker van kunnen zijn dat veel van de vroegste vormen van verzen zijn uitgevonden om vrouwen het hof te maken, en dat deze een behoorlijke staat van dienst hebben.
Er is hoop dat onze huidige droogte van poëzie slechts een bliep is. Volgend jaar zal “The Odyssey” van Christopher Nolan worden uitgebracht, wat hopelijk jonge mannen ertoe zal aanzetten het originele mannelijke gedicht van Homerus te lezen, en de 250ste verjaardag van Amerika zou de viering van onze grote dichters moeten omvatten.
Maar bovenal moeten we het idee uit ons hoofd bannen dat poëzie, schrijven en verwondering over de onmogelijke schoonheid van alles op de een of andere manier een laagdrempelige bezigheid is, want laten we eerlijk zijn: slechts weinigen van ons zijn in een positie om onze mannelijkheid te testen tegen de WOI-dichters van de loopgraven.
Wil je een goede zoon opvoeden? Geef hem Kipling als ruggengraat, Yeats als hart, Eliot als wijsheid en Frost als gezond verstand, en hij zal zich door niets in deze wereld voor de gek houden.
KLIK HIER VOOR MEER FOX NIEUWS ADVIES
Het was de Franse dichter Louis Aragon die schreef: ‘Ja, ik lees. Ik heb die absurde gewoonte. Ik hou van mooie gedichten, ontroerende poëzie en al die voorbij van die poëzie. Ik ben buitengewoon gevoelig voor die arme, prachtige woorden die in onze donkere nacht zijn achtergelaten door een paar mannen die ik nooit heb gekend.
KLIK HIER OM DE FOX NEWS-APP TE DOWNLOADEN
Een paar ‘mannen’ die hij nooit heeft gekend.
Staat u mij toe een laatste gedachte bij u achter te laten. Het probleem is niet alleen het feit dat onze jonge mannen geen poëzie lezen, het is ook dat ze er geen schrijven. Waar zullen zonder dat de arme, prachtige woorden vandaan komen die we aan het nageslacht nalaten?
KLIK HIER OM MEER TE LEZEN VAN DAVID MARCUS
