Eenentwintig jaar geleden stond ik voor de moeilijke beslissing om het te doen verhuizen uit Spanje naar de Verenigde Staten met mijn driejarige dochter en vier maanden oude baby om mijn toenmalige echtgenoot, die zijn baan was kwijtgeraakt, te volgen op zoek naar een nieuwe baan in Florida.
Er werd mij gevraagd mijn familie, vrienden en een gevestigde waarde achter te laten carrière schrijven. Ik zou op 41-jarige leeftijd opnieuw beginnen, zonder connecties, zonder garanties en met een toch al wankel huwelijk.
Mijn familie vond het een vreselijk idee, maar de familie van mijn man vond het een geweldige kans. Dus, na wat zelfonderzoek en vele beloften van een beter leven in Floridabesloot ik mijn kinderen te ontwortelen en de kans te grijpen.
Toen ik aan boord van het vliegtuig stapte om de vader van mijn kinderen te ontmoeten (hij was eerder dan ons naar de VS gekomen), had ik gemengde gevoelens: ik voelde de opwinding van mijn oudste om haar vader weer te zien, maar ik was ook bang voor het onbekende. Ik bleef mezelf afvragen of het echt mogelijk was dat we ons huwelijk konden herstellen en in een ander land konden floreren.
Mijn ergste angst werd werkelijkheid
Gaande van het wonen in een penthouse in het oude gedeelte van Sevilla, waar ik zo ongeveer overal heen kon lopen, naar het opgesloten zitten in een klein appartement in een gated community in buitenwijk van Floridawaar ik een auto nodig had om ergens heen te gaan, was wreed voor mijn zenuwstelsel.
Ik voelde me gevangen in een buitenwijk zonder mijn eigen auto. En met een geschiedenis van depressieve stoornisbegon ik paniekaanvallen en depressieve episoden te krijgen. Op een dag, toen ik met mijn kinderen naar een kleuterschool voor mijn oudste reed, moest ik stoppen om te snikken.
Een paar maanden later verloor mijn man de baan waarvoor we naar Florida waren verhuisd. En zo begon een van de moeilijkste periodes van ons leven.
In vier jaar tijd zijn we verschillende keren binnen Florida verhuisd, altijd vanwege zijn nieuwe baan. Ik vond werk als freelancer voor kranten en tijdschriften en schreef meer boeken voor uitgevers in Spanje. Maar onze relatie was altijd een probleem.
Toen ons huwelijk op de klippen liep, namen we een time-out onder hetzelfde dak. Wij gingen naar huwelijksadviesingeschreven voor seminars over zelfverbetering, enzovoort. Vertrouwen, respect en bewondering waren volledig verloren gegaan, en in 2008, toen de Grote Recessie toesloeg, hadden we geen geld, geen spaargeld en geen banen.
Ik liep weg van mijn man met mijn laptop, mijn boeken, de gezamenlijke voogdij over onze kinderen en de enorme spijt dat ik zo ver weg was verhuisd van mijn familie en vrienden. Maar ik bleef in Florida, omdat ik niet wilde dat mijn kinderen ver van hun vader zouden zijn. Van de ene op de andere dag was ik een alleenstaande moeder met voedselbonnen.
Ik ontmoette de liefde van mijn leven
Bijna een jaar na het scheiden, 16 jaar geleden, ontmoette ik de liefde van mijn leven. We hadden veel overeenkomsten: we waren allebei pas vrijgezel, tweetalig en bicultureel, en hadden kinderen van dezelfde leeftijd. We waren schrijvers die zich concentreerden op het creëren van een beter leven voor onze kinderen en onszelf. Het mooiste was dat we geen van beiden de liefde hadden opgegeven, ondanks de moeilijke tijden die we hadden meegemaakt.
De auteur werd opnieuw verliefd in Florida. Met dank aan de auteur
Bijna twee jaar lang hadden we langeafstandsrelaties, waarbij we alleen de weekenden en vakanties samen doorbrachten. Een van ons reed twee uur om de ander te ontmoeten, soms met de kinderen, en als de kinderen bij onze respectievelijke voormalige echtgenoten waren, ontmoetten we elkaar alleen.
We probeerden allebei onszelf persoonlijk en professioneel opnieuw op te bouwen, en samen vormden we een geweldig team. Ik ben opnieuw verhuisd uit liefde, maar deze keer zonder spijt. Vier jaar later trouwden we bij zonsondergang op het strand, omringd door onze kinderen en naaste familie.
Onze kinderen zijn nu allemaal in de twintig en we hebben zowel de hoogste hoogtepunten als behoorlijk moeilijke tijden meegemaakt. Maar onze relatie stond nooit ter discussie. We hebben elkaar aangemoedigd en samen gedijen.
Telkens als ik denk aan spijt uit het verleden en hoe ik 21 jaar geleden niet met mijn ex naar de VS had moeten verhuizen, besef ik dat ik de ware liefde zou hebben gemist. En ik zou nooit het stabiele en betrouwbare gezin hebben opgebouwd dat ik altijd al wilde hebben.
