Door Jeffrey Rapaport
| Gepubliceerd
Veel mensen herinneren zich die van Stanley Kubrick niet meer 2001: Een ruimte-odyssee kreeg een vervolg. Gerechtigd 2010: het jaar waarin we contact maken, het project kwam uit in 1984 en komt neer op een werkelijk onderschatte film, een uitzondering op het cliché dat sequels inferieur zijn aan originelen.
Peter Hyams regisseerde de film, die veel meer inhoudt dan louter een voortzetting van de saga die in 1968 begon met Kubricks klassieker. De film transformeert Arthur C. Clarke’s vervolg op zijn eerste roman uit 1982 in een levendige en tot nadenken stemmende filmische film. wonder. De cast bestond uit Roy Scheider (waarschijnlijk het meest bekend van Kaken), Helen Mirrenen Bob Balaban.
Het is prijzenswaardig, 2010: het jaar waarin we contact maken vormt een film die de intens abstracte gevoeligheid van zijn voorganger balanceert met gegronde, karaktergedreven scenarioschrijven. Het verhaal hervat de 2001 saga bijna tien jaar na de mysterieuze conclusie van Discovery One’s missie naar Jupiter.
Het verweeft een aangrijpend geopolitiek drama met het kenmerkende kosmische sciencefiction verkenning. De verhaallijn is rijk aan thematisch gewicht: de uitdagingen van internationale samenwerking, misschien beïnvloed door het klimaat van de Koude Oorlog ten tijde van de productie van de film, evenals meditaties over technologische ethiek.
De samenwerking tussen de Amerikaanse en Sovjet-bemanningen aan boord van het ruimtevaartuig Leonov bevordert het politieke thema en voegt een opvallende laag toe aan de sciencefictionsetting. Net als de originele film, 2010 is een verbluffend visuele film, versterkt door speciale effecten en opmerkelijke art direction.
De weergave in de film van Jupiter en zijn maan, naast de ontzagwekkende Monolith, doet recht aan de visuele erfenis van 2001. De soundtrack is onvergetelijk vanwege het gebruik van digitale synthesizers, een noviteit in die tijd, die het futuristische gevoel versterkt.
De film biedt met name tamelijk concrete antwoorden op de raadsels van zijn fictieve universum. Dat onderscheidt het van 2001berucht omdat hij het publiek laat nadenken over het hoe en waarom rond abstracte beelden en symboliek.
2010 ontraadselt de reden voor de HAL 9000’s verschrikking-achtige storing, die voldoende afsluiting biedt voor de AI-verhaallijn die begon met de eerste film. Ook de climax van de film, waarin Jupiter verandert in een tweede zon, naast het begin van het leven op Europa onder de blik van een monoliet, is even visueel geïnspireerd als thematisch optimistisch.
De film verdiende positief beoordelingen van critici en een behoorlijk box office-rendement. Weinigen herinneren zich dat bovendien 2010 oogstte Academy Award-nominaties in categorieën als Beste Art Direction, Beste Make-up en Beste Visuele Effecten.
Zoals de nominaties aantonen is de film technisch briljant en verdient hij aandacht, alleen al daarom. Het won ook de prestigieuze Hugo Award voor beste dramatische presentatie, waardoor het echt sci-fi goud werd.
Uiteindelijk, 2010 staat op zichzelf als een film die de impact van zijn voorganger kan evenaren en een goed gemaakt, intelligent verhaal oplevert. Het verzoent de filosofische diepgang van 2001 met een meer toegankelijke gevoeligheid, versterkt door beelden die vergelijkbaar zijn met het epos van Kubrick. Door de combinatie van het cerebrale en het conventionele mag de film niet gemist worden.
