Op de vrijdagavond na Thanksgiving werd een hotelkamer op de 17e verdieping van Hotel Indigo in Downtown Los Angeles omgetoverd tot een leren kleedkamer. Ongeveer een dozijn vrienden verdrongen zich rond een kingsize bed, terwijl ze Tecates openmaakten, op technohouse-muziek uit een draagbare luidspreker trilden en elkaars harnassen aanpasten.
De flits van een digitale camera ging af als een flitser toen Yair Lopez zijn vrienden documenteerde voor hun avond op een afterparty. Ze waren er allemaal als onderdeel van de LA-iteratie van KLAUW: een nationale leer- en knikconventie die workshops, feesten en gemeenschapsruimtes biedt voor mensen die geïnteresseerd zijn in de BDSM-cultuur. De conventie, opgericht in 2002, begon in Cleveland, maar organiseert sinds 2021 ook evenementen in LA.
Terwijl anderen hun Thanksgiving-vakantie met bloedverwanten aan de eettafel doorbrachten, werd deze specifieke bijeenkomst ‘Leather Thanksgiving’ genoemd: een viering van een uitverkoren familie, bijeengebracht vanuit verschillende hoeken van LA’s queer-nachtleven. Voor Lopez en zijn vrienden groeit dat gevoel van verbondenheid alleen maar.
‘Deze ketting heb ik gekregen van een vriend,’ zei Lopez terwijl hij het zilver om zijn nek schoof. “Kettingen met een slot geven aan dat jij een dom hebt en dat de ander de sleutel heeft. Ik wacht nog steeds op het slot”, voegde hij er gekscherend aan toe, terwijl hij naar zijn vriend keek.
Leerliefhebbers pre-game voorafgaand aan het releasefeest voor de film ‘Encuerados’ op 28 november in Hotel Indigo in het centrum van Los Angeles.
(Yair López / For De Los)
Het was een grote dag voor Lopez. Eerder presenteerde hij drie van zijn foto’s als onderdeel van een leerkunstgalerie en woonde hij een vertoning bij van ‘Encuerados’, een korte documentaire waarin hij verscheendie een groep Latino-mannen overschaduwde die ruimte vrijmaakten in de leergemeenschap van LA. Een ‘Encuerados’ afterparty zou spoedig volgen.
Voor Lopez en zijn vrienden gaat leer minder over fetisj en meer over verwantschap, veiligheid en zichtbaarheid, in een stad waar queer Latino-ruimtes schaars blijven.
Lopez is een zichtbare kracht geworden in de leer-undergroundscene van LA en bouwt een gemeenschap op via zowel zijn kunst als de ruimtes die hij helpt creëren. Hij heeft zijn werk in eigen beheer gepubliceerd via foto’s en zines; hij richtte ook Contramundo op, een Latino leeravond in de Bullet Bar in Noord-Hollywood. Zijn gemeenschapswerk leidde zelfs tot een derde plaats in de Mr. LA Leather-wedstrijd van 2023.
Hij begon tien jaar geleden met fotograferen en verhuisde van straatscènes en wandelingen naar het queer-nachtleven van LA. Dat werk leidde hem uiteindelijk naar de Adelaar, waar hij een muze en een gemeenschap vond waarvan hij niet wist dat hij die nodig had.
“Ik ben opgegroeid in een behoorlijk religieus Mexicaans huishouden in de San Fernando Valley. Ik schaamde me voor wie ik was, zelfs voor mijn eigen lichaam, dus het voelde zo nodig om dit te vinden”, herinnert hij zich.
De Eagle, gelegen in Silver Lake, is een oude leren bar die al tientallen jaren de knikscene van LA verankert. Het is ook een van de weinige overgebleven ruimtes in dit hoekje van het queer-nachtleven. En hoewel Lopez zich gezien voelde door de leergemeenschap, ontbrak er nog steeds een stuk.
“Het is geen verrassing dat veel homo-ruimtes overwegend blank zijn, dus het vinden van een homo-bruine gemeenschap is moeilijk. Maar dat veranderde toen ik andere gelijkgestemde Latino’s in leer begon te ontmoeten,” zei Lopez.
Een van die Latino’s was Leonardo Iriarte, de eerste Latino Mr. LA Leather en mede-oprichter van Payasos LA, een non-profitorganisatie die evenementen en wederzijdse hulpinspanningen organiseert om de zichtbaarheid van Latino in de leerwereld te ondersteunen.
De groep vrienden kwam Iriarte tegen toen ze zich naar de 18e verdieping begaven, waar hij de hele nacht aan het dj’en was in een grote, slecht verlichte vergaderruimte.
Gekleed in een zwarte leren broek en laarzen had Iriarte “Mr. LA Leather 2011” op de achterkant van zijn vest geborduurd. De inwoner van Michoacán was toevallig ook de hoofdpersoon van de documentaire ‘Encuerados’ en gastheer van de afterparty ‘’.
“Toen ik in 2001 naar de Verenigde Staten verhuisde, ging ik niet voor de klassieke Amerikaanse droom van het zoeken naar een financieel beter leven”, aldus Iriarte. “Mijn doel om hierheen te verhuizen was om als homoseksueel vrij te zijn.”
Latino’s in leer poseren voor de vertoning van “Encuerados” tijdens de CLAW LA-conventie op 28 november in Hotel Indigo in het centrum van Los Angeles.
(Yair López / For De Los)
En hoewel Iriarte de vrijheid vond waar hij op hoopte, was hij niet voorbereid op het racisme dat hij in de leerscene zou tegenkomen – vooral niet nadat hij zijn titel had gewonnen.
“Ik herinner me een haatcampagne en zelfs doodsbedreigingen nadat ik had gewonnen”, zei hij. “Het was eng, maar het opende een deur voor andere Latino’s, en deze ruimte is sindsdien enorm gegroeid.”
Naarmate het dichter bij middernacht komt, zwelt de donkere vergaderruimte aan van de lichamen die bewegen op de pulserende techno van Iriarte. Feestgangers goten sportieve leren chaps, nauwsluitende harnassen en zelfs tejana-hoeden in voor een vaquero-leer twist.
Lopez legde zijn camera neer om vrienden van de afgelopen jaren te circuleren en te begroeten. Hij kwam Orlando Bedolla tegen, regisseur van ‘Encuerados’, die Lopez vier jaar geleden voor het eerst ontmoette tijdens het filmen van de documentaire.
“Ik leerde over zijn fotografie, het zine dat hij maakte, alles,” zei Bedolla. “Ik vond hem interessant omdat hij letterlijk een Latino is die de vertegenwoordiging van Latino in de leergemeenschap vergroot.”
Bedolla herinnerde zich dat hij in 2021 CLAW LA bezocht en daar naar zijn eerste Latino-feest ging nadat hij een uitnodiging had gekregen van Payasos LA. Binnen vond hij een kamer vol voornamelijk Latino-mannen in jockstraps, harnassen en leer. Hij werd getroffen door de energie van een ondergrondse gemeenschap waarvan hij het bestaan niet wist. Die avond zou het zaad voor de film worden.
Op de dansvloer flitsten gekleurde lichten over Lopez’ gezicht terwijl hij zijn kamersleutel probeerde bij te houden. Zijn vrienden leenden het om naar boven te rennen naar hun gedeelde kamer voor nog meer drankjes – en hij vroeg zich hardop af hoe rommelig het zou zijn na hun verblijf van twee nachten.
Deze ruimtes, weinig verlicht maar toch vol kameraadschap, bieden de gemeenschap iets dat moeilijker te vinden is, vooral tijdens de feestdagen: de vrijheid om volledig zichzelf te zijn.
‘Als ik zulke ruimtes binnenstap, zie ik niet alleen leer,’ zei Lopez, terwijl hij een slok van zijn wodka-frisdrank nam. “Ik zie mensen streven naar een soort vreugde en verbinding waarvan ons voortdurend wordt verteld dat het verkeerd is. Maar we willen ons allemaal aangeraakt en gezien voelen – en daar is niets mis mee.”
