Het huwelijk van Charlie Johns en Eunice Winstead veroorzaakte verontwaardiging in de Verenigde Staten en leidde tot wetswijzigingen – maar het paar bleef meer dan zestig jaar getrouwd
Het was een unie die een hele natie schokte en ingrijpende juridische hervormingen teweegbracht om ervoor te zorgen dat een dergelijke gruwel nooit meer herhaald kon worden: het huwelijk van een torenhoge 22-jarige boer met een negenjarig kind.
Charlie Johns en Eunice Winstead trouwden op 19 januari 1937 in het achterland van Tennessee, waarbij de baptistenpredikant Walter Lamb de ceremonie leidde. Destijds slaagde de staatswetgeving er niet in om een minimumhuwelijksleeftijd vast te stellen, waardoor de vakbond – ondanks wijdverbreide verontwaardiging – technisch gezien wettig was. Johns overhandigde Lamb een dollar voor het leiden van de dienst, terwijl Winstead tegen haar nietsvermoedende ouders vertelde dat ze langskwam om een pop te kopen.
Hij loog over de leeftijd van zijn jonge bruid toen hij de huwelijksakte aanvraagde, hoewel de lokale bevolking later besefte dat ze pas negen was. Uit documentatie blijkt dat haar moeder ook als tiener was getrouwd (op 16-jarige leeftijd), terwijl een zus op 13-jarige leeftijd trouwde. Eunice’s moeder Martha Winstead keurde de wedstrijd uiteindelijk goed omdat Johns een landeigenaar was en werd beschouwd als een ‘goede boer’ met 50 hectare heuvelland en dieren.
Ze zei: “De Bijbel zegt dat we degenen die vreedzaam met elkaar overweg kunnen niet mogen storen, en ik geloof niet dat we tegen de Bijbel in moeten gaan. Als ze van elkaar houden, dan is trouwen de beste keuze.” Winstead verdedigde ook het karakter van haar schoonzoon door te zeggen: ‘Charlie is een brave jongen. Hij is een harde werker. Hij heeft een paar dagen geleden 40 hectare gekocht zodat ze een huis konden hebben. Begrijp natuurlijk dat ik mijn kinderen niet heb opgevoed om te trouwen met wat mannen hebben, maar om te trouwen uit liefde.’
Haar man zei eenvoudigweg: “Het huwelijk is goed voor mij, je kunt er nu niets meer aan doen.” Tijdens het bezoek van de journalist bracht de verlegen Eunice de hele dag door met spelen met haar tweejarige zusje in het berghuis van de familie. In een poging haar dochter als uitzonderlijk volwassen af te schilderen, zei haar moeder: ‘Charlie heeft een mooie, grote pop voor haar gekocht Kerstmismaar ze heeft er maar een paar keer mee gespeeld. Eunice is geïnteresseerd in naaien, en ze is zo slim als maar kan als het gaat om koken.’
Toen het verhaal in de landelijke krantenkoppen verscheen en publicaties als Life en Time erover berichtten, was de publieke woede overweldigend. Vrouwengroepen in Minnesota en daarbuiten eisten verandering toen het verhaal van de negenjarige bruid emblematisch werd voor wat velen zagen als de ongebreidelde uitbuiting van kinderhuwelijken in heel Amerika.
Tennessee reageerde rechtstreeks op de publieke reacties en nam later in 1937 snel wetgeving aan waarbij 16 jaar de minimumhuwelijksleeftijd werd, met verplichte wachttijden voor meisjes onder de 18 jaar. Ondanks de ophef bleef het paar tientallen jaren getrouwd. In de zomer van 1937 ging Eunice kort naar de basisschool, maar stopte daar binnen enkele dagen mee vanwege gedragsproblemen.
Het echtpaar bleef daarna nog een aantal jaren bij Johns ‘ouders in Sneedville wonen. In december 1942 werd Eunice op 14-jarige leeftijd moeder, en samen kregen ze nog acht kinderen. Verbazingwekkend genoeg was Johns woedend toen zijn 17-jarige dochter Evelyn in het huwelijksbootje stapte met een 20-jarige man, waarbij ze beweerde dat haar leeftijd verkeerd was opgegeven om een huwelijksvergunning te verkrijgen. Opmerkelijk genoeg hield hun huwelijk meer dan zestig jaar stand, waarbij Johns in februari 1997 stierf en Eunice hem in augustus 2006 volgde.
