Door Robert Scucci
| Gepubliceerd
Mijn favoriete soort film is het soort waarin geen enkele dialoogregel is gewijd aan verklarende verklaringen, en die van 2012 Kroniek is een lichtend voorbeeld van de kracht van tonen boven vertellen. Een soort Found Footage-verhaal over de oorsprong van superhelden, Kroniek vertelt een eenvoudig verhaal over middelbare scholieren die over mysterieuze krachten beschikken, en geeft ons een plaats op de eerste rij voor hun verkenning en exploitatie van die krachten. Het is echter vermeldenswaard dat we hier niet te maken hebben met traditionele superheldendingen, maar eerder met het gewone, alledaagse leven van alledag, en hoe dit volledig wordt ontworteld wanneer dergelijke krachten bestaan in een context waarin ze niet noodzakelijkerwijs nodig zijn.
Een waarschuwend verhaal over hoogmoed onder tieners, Kroniek legt het gevaar bloot van te dicht bij de zon vliegen, en maakt pijnlijk duidelijk hoe destructief dingen kunnen worden als bovenmenselijke kracht wordt overgedragen aan emotioneel onstabiele adolescenten.
Andrew’s Icarus-boog
Kroniek vertelt een eenvoudig coming-of-age-verhaal dat zich afspeelt in de echte wereld, maar gefilterd door superheldenlogica. Het begint allemaal wanneer Andrew Detmer (Dane DeHaan) besluit zijn leven te gaan documenteren met een draagbare videocamera. Voortdurend aangespoord door zijn neef Matt (Alex Russell) om uit zijn schulp te breken, gaat Andrew naar een feestje waar hij Steve Montgomery ontmoet (Michael B. Jordanië), die veruit het populairste kind in de groep is.
Het trio maakt zich los van het feest nadat Steve een vreemd gat in het bos ontdekt dat hij wil verkennen. Ondergronds vinden ze een cluster van gloeiende kristallen die heftig reageren als ze worden aangeraakt, zonder te beseffen dat de ontmoeting hen telekinetische krachten en verbeterde kracht heeft gegeven.
Thuis krijgt Andrew te maken met zijn gewelddadige, alcoholische vader Richard (Michael Kelly) en zijn terminaal zieke moeder Karen (Bo Petersen). Maar op school en op straat beginnen Andrew, Matt en Steve hun krachten te verfijnen. Ze realiseren zich al snel dat hoe meer ze trainen, hoe capabeler ze worden. Wat begint als kinderachtige spelletjes, zoals het verplaatsen van geparkeerde auto’s zodat hun eigenaren ze niet kunnen vinden of het uithalen van feesttrucs, verandert langzaam in roekeloos gedrag van Andrew als hij zijn capaciteiten begint te gebruiken om anderen fysiek schade toe te brengen.
Terwijl Matt en Steve terughoudendheid en voorzichtigheid betrachten om niet ontdekt te worden, bewandelt Andrew een veel duisterder pad, waarbij hij voortdurend zijn krachten tot het uiterste drijft. Hij blijft een paria met een ellendig gezinsleven, en wanneer die emotionele schade gepaard gaat met het vermogen om materie te manipuleren, te vliegen en te vechten met brute precisie, is het slechts een kwestie van tijd voordat de zaken volledig ontsporen. Terwijl Andrews leven zowel thuis als op school verder uit de hand loopt, kanaliseert hij zijn woede via zijn krachten en wordt hij een destructieve kracht waarmee niet kan worden beredeneerd of die niet kan worden onderworpen.
Geschoten met een relatief klein budget van $ 15 miljoen, Kroniek is visueel veel indrukwekkender dan waar het recht op heeft. In de kern is het een verhaal over jongens die jongens zijn, maar in deze context betekent dat door de lucht vliegen, auto’s verpletteren en objecten met angstaanjagend gemak laten zweven. De korrelige esthetiek zorgt ervoor dat de visuele effecten naadloos in elkaar overgaan, iets dat misschien niet zo goed is vertaald met meer conventionele filmtechnieken.
De found-footage-aanpak maakt ook enkele echt slimme cameratrucs mogelijk die de reikwijdte van de film vergroten. Andrew laat de camera regelmatig zweven en hem volgen, waardoor de film kan bewegen tussen first-person en observationele perspectieven op een manier die natuurlijk aanvoelt in plaats van geforceerd. Het is een slimme oplossing die dat oplevert Kroniek visuele vrijheid die de meeste Found Footage-films nooit proberen.
Een waardevolle draai aan een vermoeid genre
Met een kloktijd van slechts 83 minuten, Kroniek is een gemakkelijk horloge, niet alleen vanwege de korte speelduur, maar omdat elk personage zijn A-game meebrengt. Dane DeHaan’s portret van een timide tiener die langzaam verandert in een absoluut monster voelt verontrustend geloofwaardig aan, terwijl de minzaamheid en het charisma van Michael B. Jordan het perfecte tegenwicht bieden. Alex Russell overbrugt de kloof tussen deze botsende persoonlijkheden en verankert het verhaal terwijl de spanningen escaleren.
De vroege sequenties, waarin het trio gewoon aan het rommelen is en de grenzen van hun krachten op de proef stelt, zijn vooral effectief omdat ze echt het gevoel hebben dat kinderen wegsluipen om iets te doen waarvan ze weten dat ze dat niet zouden moeten doen. Dat gevoel van vrijheid zorgt ervoor dat de gevolgen nog harder worden getroffen als alles uiteindelijk instort.
Als je op zoek bent naar een leuke draai aan de superheld genre dat nog steeds een echt emotioneel gewicht draagt, Kroniek blijft een van de slimste genre-curveballs van de jaren 2010, en je kunt hem nu streamen op Max.
