De Vreemdere dingen de overwinningsronde gaat verder met de première van seizoen 5, deel 2, die deze week verschijnt. Na negen jaar van de hit Netflix serie nadert de creatie van de Duffer Brothers zijn grote finale, waardoor ik me afvraag: wat is het volgende? Zeker, er is een spin-off project in de maak, maar als je op mij lijkt, wil je waarschijnlijk de Upside Down-vibes gaande houden nadat de aftiteling is verschenen.
Staat u mij toe een rare maar leuke kinderhorrorfilm uit de jaren 80 voor te stellen die daadwerkelijk in première ging in de jaren 80. Net als dit seizoen van Stranger Things speelt de film waar ik het over heb zich ook af in 1987, heeft een vergelijkbare titelkaart-esthetiek (datzelfde rood op zwarte lettertype) en als je teruggaat en seizoen 2 opnieuw bezoekt, zul je zelfs een aflevering vinden die naar de film is vernoemd.
Het heet The Gate, en als je voorbij de gedateerde effecten en cheesiness van sommige scènes kunt komen, ben ik hier om te zeggen dat de 85 minuten durende film de perfecte aanvulling is op de wereldwijde hitserie van Netflix. Het wordt momenteel gratis gestreamd op Pijpen.
Lees meer: 44 van de beste Netflix-films die u nu zou moeten streamen
Mis geen enkele van onze onpartijdige technische inhoud en laboratoriumbeoordelingen. CNET toevoegen als favoriete Google-bron.
The Gate speelt Stephen Dorff (ja, dat Stephen Dorff) als een 12-jarige jongen genaamd Glen die, samen met zijn heavy metal-liefhebbende, nerdy vriend Terry, een poort naar de hel in zijn achtertuin ontdekt. Door het verwijderen van een vervelende boom wordt het portaal geopend, en zodra Glens ouders een weekend de stad uit gaan, ontstaat er iets vreemds.
Stephen Dorff en Louis Tripp spelen de hoofdrol in The Gate uit 1987.
Glens zus Alexandra heeft de leiding en, zoals bij de meeste tienerfilms uit de jaren 80, geeft ze een feestje. Wat is een betere manier om een groep tieners die niet bij elkaar passen, tegen een demonische kracht te laten vechten, zonder tussenkomst van een ouder!
De kinderen vormen uiteindelijk een team van onwaarschijnlijke helden, klaar om de krachten van de onderwereld af te weren. Klinkt bekend?
The Gate was een van die films uit mijn kindertijd die aanvoelde als een griezeligere versie van Poltergeist, dankzij het etherische werk achter de camera van genreregisseur Tibor Takács (herinnert iemand zich I, Madman?). Er zit een zacht, rokerig gevoel in de productiekwaliteit van de film, waardoor het gemakkelijker wordt om het gekke uitgangspunt te accepteren. Deze kinderen leven in een nachtmerrie en demonen kloppen aan de deur.
Ik veronderstel dat het belangrijkste dat The Gate goed laat werken Dorffs vertolking van Glen is. Hoe bizar de dingen ook worden: er is een scène in The Gate die op hetzelfde niveau van traumatiserend is als de gezichtssmeltende scène in De plunderaars van de verloren ark — Glen blijft geaard. Je voelt zijn trauma, zijn angst, zijn vastberadenheid. The Gate is een vroeg voorbeeld van Dorffs talent als acteur die de aandacht van de camera kan trekken. Hij draagt deze film met elke gekwelde reactie die hij levert.
Soms denk ik na over de belangrijkste factoren die Stranger Things zo succesvol maken. Aan de ene kant is er de Horror in Stephen King-stijl van dit alles. Aan de andere kant zijn de toon en setting uit de jaren 80 vanaf het allereerste begin in de show doordrenkt. Het samensmelten van deze esthetiek, terwijl verwijzingen naar de popcultuur naar alles van The Terminator tot alles worden verwerkt Een nachtmerrie in Elm Streeten nog steeds een show afleveren die de harten kan raken en een breed scala aan leeftijden kan aanspreken, is een hele prestatie.
Kleine demonen rennen op hol in The Gate uit 1987.
Er zitten zaden van dat soort tonale mashup in The Gate. Het is absoluut een horrorfilm, maar er zit ook kinderlijke verwondering in. Het ene moment laat Terry het uit de lucht halen, maar dan moet hij het script omdraaien en zien dat de vrienden worden aangevallen door gigantische handen die onder Glens bed vandaan komen. Het is een scène die inspeelt op de echte kinderangst, en de praktische effecten van de film zorgen met succes voor terreur.
Vergeet niet dat deze film in de jaren ’80 is opgenomen, dus de speciale effecten zijn absoluut gedateerd. Toch levert het ook enkele opvallende momenten op. In een van de beroemdste scènes van The Gate barsten kleine demonenhandelingen uit een grotere demon terwijl deze op de grond valt. Het is een scène die, samen met de grote slechte onthulling in het derde bedrijf, special effects-legende Ray Harryhausen waarschijnlijk instemmend zou doen kantelen.
Uiteindelijk verslaan Glen en zijn team de demonische dreigingen met nerdy grit. Voordat de Hellfire Club de Demogorgons in Hawkins, Indiana uitdaagde, gebruikten deze kinderen hun kennis van heavy metal-teksten en vaardigheden om raketten te maken om monsters het doel te geven.
Nee, ik probeer je niet te vertellen dat The Gate zich op hetzelfde niveau bevindt als Stranger Things. Omdat het een low-budgetfilm is die bijna vier decennia geleden werd gemaakt, wordt hij beperkt door de middelen die op dat moment beschikbaar waren. Dat gezegd hebbende, kun je de tonale broodkruimels zien die hebben geleid tot de genre-buigende hit van Netflix.
Voordat het kindervermaak de vangrails had die we vandaag de dag zien, kwam The Gate met een mix van horror en fantasie die de kinderen van mijn generatie zowel aansprak als verontrustte. Het is een film die neigt naar intense momenten van angst, terwijl hij jonge helden samenbrengt die het kwaad dwarsbomen. Voor een cult-horrorfilm uit de jaren 80 was het verrassend inspirerend voor mij als kind. En al die jaren later ben ik verbaasd dat het nog steeds stand houdt.
