Het lijkt erop dat JD Vance overal is.
Het uitschelden van Volodymyr Zelenski in het Ovale Kantoor. Het prijzen van Charlie Kirk. Oppassen in het Midden-Oosten vredesakkoord. Profaan verdedigend de aquatische uitroeiing van (mogelijke) drugssmokkelaars.
Hij is luid, hij is onaangenaam en in zeer korte tijd heeft hij ongekende terreinen gebroken met zijn verpletterende gezicht, draai-het-naar-11 benadering van het vice-presidentschap. In tegenstelling tot de meeste studenten van het Witte Huis, die feitelijk verdwijnen als een beschermde getuige, is Vance de meest prominente geworden. meest strijdlustige politicus in Amerika die niet Donald J. Trump heet.
Het is nogal een contrast met zijn voorganger.
Kamala Harris haar eigen soort geschiedenis heeft geschrevenals de eerste vrouw, de eerste zwarte en de eerste Aziatische Amerikaan die als vice-president diende. Als zodanig trad ze in functie met grote – en enorm onrealistische – verwachtingen over haar bekendheid en de publieke rol die ze zou spelen in de regering-Biden. Toen Harris zich gedroeg zoals vice-presidenten normaal doen – onderdanig, zichzelf wegcijferend, voorzichtig om nooit de aandacht van de CEO af te pakken – werd dat als een mislukking gezien.
Tegen het einde van haar eerste jaar in functie, “Wat is er met Kamala Harris gebeurd?‘ was een politieke modezin geworden.
Niemand vraagt dat over JD Vance.
Waarom is dat? Omdat dat is hoe president Trump het wil.
“Regel nr. 1 over het vice-presidentschap is dat vice-presidenten slechts zo actief zijn als hun presidenten willen dat ze zijn”, zegt Jody Baumgartner, een deskundige van de East Carolina University op dit kantoor. “Ze zijn zelf niet relevant.”
Denk eens aan de eerste van Trump vice-president Mike Pencedie de aanwezigheid en pit had van aardappelpuree van een dag oud.
“Hij was geen erg machtige vice-president, maar dat komt omdat Donald Trump niet wilde dat hij dat was”, zegt Christopher Devine, professor aan de Universiteit van Dayton die vier boeken over het vice-presidentschap heeft gepubliceerd. “Hij wilde dat hij heel weinig invloed zou hebben en meer een achtergrondfiguur zou zijn rustig de conservatieven van de partij gerust te stellen dat Trump op de goede weg was. Ik denk dat hij met JD Vance wil dat hij een zeer actieve, zichtbare figuur is.”
In feite lijkt Trump Vance als opvolger te verzorgen op een manier die Joe Biden nooit met Harris heeft gedaan. De 46e president moest praktisch worden neergeknuppeld naar binnen opzij gaan na de Democratische freakout over zijn ellendige, debatoptreden ter afsluiting van een carrière. (Het zou met Vance anders kunnen zijn als Trump de grondwet terzijde kon schuiven en zijn fantasie van zoeken kon vervullen een derde termijn in het Witte Huis.)
Er waren andere omstandigheden die Harris geheim hielden, vooral in het begin van Bidens presidentschap.
Eén was de COVID-19-lockdown. “Het betekende dat ze niet op reis was. Ze deed geen openbare evenementen”, zegt Joel K. Goldstein, een andere auteur en expert op het gebied van het vice-presidentschap. “Veel dingen werden virtueel gedaan en dat was dus vaak beperkend.”
De beperkte controle van de Democraten over de Senaat vereiste ook dat Harris dicht bij Washington bleef, zodat ze een aantal beslissende stemmen kon uitbrengen. (Volgens de grondwet geeft de vice-president de beslissende stem als de Senaat gelijkelijk verdeeld is. Harris vestigde een record in het derde jaar van haar vice-presidentschap voor het uitbrengen van de meeste tie-breakers in de geschiedenis.)
De persoonlijkheid van hun bazen verklaart ook waarom Harris en Vance het vice-presidentschap op verschillende manieren benaderden.
Biden had bijna een halve eeuw in Washington doorgebracht als senator en vice-president onder Barack Obama. Hij was in de eerste plaats een wezen van het wetgevingsproces en zag Harris, die bijna twintig jaar in een gekozen functie had gediend, als een (junior) partner in het bestuur.
Troef kwam via beroemdheden in de politiek terecht. Hij is in de eerste plaats pitcher en promotor. Hij zag Vance als een manier om het volume harder te zetten.
De senator van Ohio had amper achttien maanden in zijn enige politieke positie gediend toen Trump Vance als zijn running mate koos. Hij had ‘echt zijn stempel gedrukt als media- en cultureel figuur’, merkte Devine op, met Vance’s memoires ‘Hillbilly Elegy’, beschouwd als als een soort Rosetta-steen voor de woede en wrok die de MAGA-beweging aanwakkerden.
Trump “wilde iemand die agressief zou zijn in het bevorderen van het MAGA-verhaal”, zei Devine, “die zeer aanwezig was in de media, ook in sommige nieuwere mediaruimtes, op podcasts en sociale media. Vance was iemand die de boodschap van Trump elke dag kon doordringen.”
Het contrast zette zich voort toen Harris en Vance aantreden.
Biden overhandigde zijn vice-president een portefeuille met lastige en gewichtige kwesties, waaronder het aanpakken van de problemen grondoorzaken van illegale migratie uit Midden-Amerika. (Het waren ‘onmogelijke banen’, in de botte inschatting dat Harris’ echtgenoot, Doug Emhoffaangeboden haar recente campagnememoires.)
Trump heeft Vance behandeld als een soort hittezoekende retorische raket, waardoor hij de vrije loop heeft gelaten tegen zijn critici en heeft gedaan alsof de presidentiële campagne nooit is geëindigd.
Vance lijkt graag onderdanig. Harris, die bijna twintig jaar haar eigen baas was, kon zich moeilijk aanpassen als Biden’s nummer 2.
“Vance is zeer effectief in het spelen van de rol van back-upzanger die af en toe een solo mag spelen”, zegt Jamal Simmons, die een jaar lang de vice-presidentiële communicatiechef van Harris was. “Ik denk niet dat Kamala Harris zich ooit zo op zijn gemak heeft gevoeld in de rol als Vance heeft bewezen.”
Zal de boksende aanpak van Vance in 2028 vruchten afwerpen? Het is veel te vroeg om te zeggen. Het in puin gooien van de conventies van het vice-presidentschap, zoals Trump deed met het presidentschap, heeft velen in de Republikeinse basis in verrukking gebracht. Maar uit peilingen blijkt dat Vance, net als Trump, zeer impopulair is bij een groot aantal kiezers.
Wat Harris betreft, het enige wat ze kan doen is van haar af kijken ballingschap in Brentwoodnadenkend over wat het had kunnen zijn.
