De Britse minister van Financiën Rachel Reeves (R) staat naast de Britse premier Keir Starmer (L) terwijl ze wordt toegejuicht na haar toespraak op de tweede dag van de jaarlijkse Labour Party-conferentie in Liverpool, Noordwest-Engeland, op 29 september 2025.
Oli Sjaal | Afp | Getty-afbeeldingen
Als politieke manoeuvres een dans waren, heeft Labour een nieuwe leraar nodig. De Britse premier Keir Starmer en minister van Financiën Rachel Reeves walsen met vier linkervoeten.
Ten eerste zinspeelde Reeves op het breken van de belofte van Labour door de inkomstenbelasting te verhogen – een gedurfde stap, die als noodzakelijk wordt beschouwd om een einde te maken aan een £ 30 miljard Zwart gat ($39,4 miljard).
Dan blijkt ze dat met één dramatische pirouette te hebben gedaan het plan geheel verlatenwaarbij in plaats daarvan schijnbaar wordt gekozen voor een “smorgasbord” van kleinere heffingen en bevroren drempels.
Wanneer is een U-bocht geen U-bocht?
Twee omwentelingen snel achter elkaar: één over de inkomstenbelasting, een andere over de zogenaamde ‘exit tax’ voor rijke Britten die het land verlaten.
Het heeft een naam nodig – en niet het soort waar in de wandelgangen van het Parlement over wordt gediscussieerd.
Een simpele U-bocht voelt onvoldoende. Twee U-bochten? Is dat een O-bocht – een nette cirkel terug naar waar je begon?
Maar het traject van Reeves is niet zo netjes. Misschien is het dus een W-bocht: een zigzag van intentie, een begrotingsdoodle over de politieke kaart. Voorwaarts, achterwaarts, zijwaarts: een embleem van besluiteloosheid.
Maar kan een eenvoudige brief alles bevatten? Spoiler, voor de doeleinden van dit artikel: nee, nee, dat is niet het geval.
Reeves heeft niet alleen de koers veranderd. Ze heeft haar strategie gelooped, rondgedraaid en besprenkeld met zoetstoffen voor verschillende facties.
Het ene moment zien we de vastberadenheid van Thatcher en belangrijke soundbites: ‘moeilijke keuzes’ waarbij ‘iedereen zijn steentje moet bijdragen’. De volgende zijn wij verteld we verwachten ‘een begroting voor groei waarin eerlijkheid centraal staat’, waarbij de grote belastingverhogingen worden opgeschort ten gunste van heimelijke drempelbevriezingen en gokheffingen.
Het is minder rechtlijnig en meer spiraalvormig.
Dat brengt ons bij de echte metafoor: dit is geen U-bocht, O-bocht of zelfs geen W-bocht. Het is een donut-turn – een glanzende cirkel van politieke beweging … met een gigantische hap eruit en een gat in het midden, waardoor markten en investeerders beslist misselijk worden.
