Er is geen tekort aan Amerikaanse tv-programma’s die stilletjes gebaseerd zijn op Britse tv-programma’s van jaren daarvoor. Voordat Steve Carrell “The Office” leidde in de VS, Ricky Gervais leidde “The Office” in Groot-Brittannië. Voordat Emmy Rossum de rol van Fiona Gallagher speelde in de Amerikaanse ‘Shameless’, speelde Anne-Marie Duff Fiona in de originele Britse versie. Wanneer er een succesvolle nieuwe Amerikaanse show uitkomt, moet je altijd op zoek gaan naar een ruigere, goedkopere Britse versie. De kans is groot dat je er een tegenkomt.
Deze trend is niet nieuw. In de jaren ’70 waren er twee grote Amerikaanse sitcoms die ook gebaseerd waren op Britse shows: ‘Sanford and Son’ en ‘All In the Family’. De eerste was gebaseerd op de show ‘Steptoe and Son’, die in ’62 in première ging en doorging tot in ’74. Beide shows vertonen dezelfde basisdynamiek van een oudere chagrijnige fanaticus gecombineerd met een meer ruimdenkende zoon, maar de Britse versie was grimmiger. De oudere Steptoe was kwetsbaarder dan de oudere Samson, en Samson had meer een grappig, oplichtersvoordeel.
‘All in the Family’ was ondertussen gebaseerd op de sitcom ‘Till Death Us Do Part’ uit ’65. Net als “Sanford/Steptoe” concentreerden beide versies zich op een bevooroordeelde man uit de arbeidersklasse die voortdurend in botsing kwam met personages uit een meer progressieve jongere generatie. In “Till Death Us Do Part” waren het hoofdkoppel, Alf en Elsie, meer beledigend tegenover elkaar dan hun Amerikaanse equivalenten van Archie en Edith. Het huis van Archie en Edith was ook groter en minder rommelig, en de vooroordelen van Archie werden over het algemeen verzacht. Het lijkt erop dat bij elke Amerikaanse versie van een Britse tv-show de Amerikaanse show een beetje warmer en sappiger is, terwijl de Britse show echte tanden heeft.
De Britse popcultuur uit de jaren zestig wierp een grote schaduw
Beide Amerikaanse aanpassingen zijn gemaakt door hetzelfde duo, Bud Yorkin en Norman Lear. Tegen de tijd dat “Sanford and Son” in première ging, was “All in the Family” al een hit en critici wezen op de betrokkenheid van Yorkin en Lear als reden voor kijkers om deze nieuwe show te bekijken.
Het succes van beide aanpassingen zette Amerikaanse tv-critici ertoe aan te mijmeren over de enorme hoeveelheid invloed die de Britten op de Amerikaanse cultuur uitoefenden. Niet alleen hadden de Beatles gedurende de jaren zestig de muziekscene gedomineerd, maar nu vormden al deze Britse shows uit de jaren zestig ook de blauwdrukken voor twee van de populairste Amerikaanse sitcoms van het nieuwe decennium.
‘Amerikaanse televisiekijkers staan diep in de schulden bij de creatieve geesten van de Britse video’ schreef criticus Rick Du Brow voor een krant uit Massachusetts: ‘Want het zijn de Britten die de ideeën of de daadwerkelijke programma’s hebben geleverd voor enkele van de meest waardevolle populaire en culturele shows op televisie in Amerika. Een cynicus zou kunnen zeggen dat de Verenigde Staten slechte videoprogramma’s beter maken dan de Engelsen, maar dat de Britten goede shows beter maken dan wij in het algemeen.’
Vijftig jaar later lijkt het erop dat de trend kan keren. In 2021 zal de Dat heeft de Britse betaaltelevisieaanbieder Sky bekendgemaakt het zou zijn eigen versie van ‘Saturday Night Live’ gaan maken, en na een paar jaar productiehel lijkt het erop dat de show dat ook zal doen gaat uiteindelijk in première in 2026. Voor één keer zijn het de Britten die de Amerikanen kopiëren, al hoeft dat niet per se slecht te zijn voor de Britten. Net zoals het Amerikaanse ‘The Office’ aantoonbaar verbeterde ten opzichte van zijn koude Britse tegenhanger, is het mogelijk dat de Britse ‘SNL’ meer pit heeft dan de moderne Amerikaanse ‘SNL’.
