Wanneer Emerald Fennell’s “Wuthering Heights” volgend jaar in de bioscoop verschijnt (vlak voor Valentijnsdag) zal het de 16e keer zijn dat de gotische roman van Emily Brontë wordt verfilmd. Het werk is ook somber koren op de televisie, het toneel (als toneelstuk, musical, En een opera), een graphic novel, en heer weet wat nog meer sinds de publicatie ervan in 1847. De beroemdste versie van “Wuthering Heights” tot nu toe is ongetwijfeld William Wyler’s film uit 1939 met Laurence Olivier en Merle Oberon in de hoofdroldie door de geniale scenarioschrijvers Charles MacArthur, Ben Hecht en John Huston werd omgevormd tot een klassieke Hollywood-romance. Gezien de aanzienlijke weglatingen in het plot is dit een van die filmaanpassingen die studenten in de problemen zal brengen met hun leraren Engels, maar ze zullen tenminste een klassiek stukje cinema te zien krijgen met prachtige cinematografie van de grote Gregg Toland.
Waarom blijven artiesten “Wuthering Heights” opnieuw bezoeken? Het is een domper van een roman met twee vreselijk irritante hoofdpersonen. Maar het is zo overspannen dat het, als het correct wordt gegoten (of heroverwogen door een schrijver met een unieke kijk op het boek), echt kan werken als een lijfje-ripper. Of je kunt het spelen zoals regisseur Andrea Arnold in 2011 deed met sterren Kaya Scodelario en James Howson en de roman transformeren in een regenachtige saga van gekwelde, ronduit wrede passie.
Je hebt geen tekort aan opties als het gaat om ‘Wuthering Heights’, maar terwijl je wacht op Margot Robbie en Jacob Elordi als Cathy en Heathcliff, wil je misschien de tweedelige televisieversie uit 2009 bekijken waarin Tom Hardy de gekwelde hoofdpersoon was.
Hardy speelde Heathcliff voor Wuthering Heights uit 2009
De filmversie uit 2009 van ‘Wuthering Heights’ van regisseur Coky Giedroyc en schrijver Peter Bowker, gemaakt voor het Britse ITV-netwerk, werd schouderophalend ontvangen, maar zou zestien jaar later rijp kunnen zijn voor herwaardering, al was het maar vanwege de prestaties van Hardy. In haar recensie voor The Guardianuitte criticus Kathryn Flett haar frustratie over de omslag van de roman van ‘gek’ naar ‘saai’ (een structurele fout die in de film van Wyler is opgelost) en bestempelt het terecht als een ‘quasi-romantiek’. Deze kwaliteiten maken het onmogelijk om een echt loyale film te maken gebaseerd op ‘Wuthering Heights’ – of op zijn minst een film die draaglijk zou zijn.
Toch kan Hardy zo ongeveer alles kijkbaar maken, en als je vastbesloten bent om in te gaan tegen Brontë’s weergave van Heathcliff als ‘donkerhuidig’, krijg je een opwindend optreden van een van onze beste acteurs (die een voorliefde heeft om in rollen te verdwijnen). Volgens Flett wordt zijn ‘smeulende stoïcisme’ mooi aangevuld door co-ster Charlotte Riley (die later Hardy’s echte partner werd en binnenkort zal verschijnen in Travis Knight’s live-action film ‘Masters of the Universe’), terwijl de ondersteunende cast aan het snuffelen is. Deze vertolking lost het probleem van de moeilijke tweede helft van het boek misschien niet op, maar voor zover ik heb gezien (en ik heb niet elke afzonderlijke ‘Wuthering Heights’-verfilming gezien), hebben alleen Wyler en Arnold dat trucje voor elkaar gekregen.
Hoe dan ook, als je je ontroerd voelt door de geest van Hardy na het bekijken van alle 142 minuten van deze ‘Wuthering Heights’, raad ik je aan om van genre te veranderen en hem te bekijken in de crimineel onderschatte misdaadthriller uit 2014, ‘The Drop’. Er is niets saais aan die film, en hij is nog nooit zo goed geweest.
