Toen ik 16 was, werd er door de CIA op mij geëxperimenteerd en nu klaag ik een rechtszaak aan

Het eerste dat Lana Ponting zich herinnert van het Allan Memorial Institute, een voormalig psychiatrisch ziekenhuis in Montreal, Canada, is de geur – bijna geneeskrachtig.

“Ik vond het er niet mooi uitzien. Het leek mij niet op een ziekenhuis”, vertelde ze vanuit haar huis in Manitoba aan de BBC.

Dat ziekenhuis – ooit het huis van een Schotse scheepsmagnaat – zou in april 1958 een maand lang haar thuis zijn, nadat een rechter de toen 16-jarige had bevolen een behandeling te ondergaan wegens ‘ongehoorzaam’ gedrag.

Het was daar dat mevrouw Ponting een van de duizenden mensen werd waarmee werd geëxperimenteerd als onderdeel van het uiterst geheime onderzoek van de CIA naar mind control. Nu is ze een van de twee genoemde eisers in een class action-rechtszaak voor Canadese slachtoffers van de experimenten. Donderdag wees een rechter het beroep van het Royal Victoria Hospital af, waardoor de weg werd vrijgemaakt voor voortzetting van de rechtszaak.

Volgens haar medische dossiers, die ze pas onlangs heeft verkregen, was mevrouw Ponting van huis weggelopen en had ze rondgehangen met vrienden die haar ouders afkeurden na een moeilijke verhuizing met haar gezin van Ottawa naar Montreal.

‘Ik was een gewone tiener’, herinnert ze zich. Maar de rechter stuurde haar naar de Allan.

Eenmaal daar werd ze een onwetende deelnemer aan geheime CIA-experimenten die bekend staan ​​als MK-Ultra. Het Koude Oorlog-project testte de effecten van psychedelische drugs zoals LSD, elektroshockbehandelingen en hersenspoeltechnieken op mensen zonder hun toestemming.

Ruim honderd instellingen – ziekenhuizen, gevangenissen en scholen – in de VS en Canada waren erbij betrokken.

In het Allan, McGill University-onderzoeker dr. Ewen Cameron gedrogeerde patiënten en liet ze naar opnames luisteren, soms duizenden keren, in een proces dat hij ‘verkennen’ noemde.

Dr. Cameron liet mevrouw Ponting honderden keren naar dezelfde bandopname luisteren.

“Het herhaalde zich keer op keer: je bent een braaf meisje, je bent een stoute meid”, herinnert mevrouw Ponting zich.

De techniek was een vorm van ‘psychisch rijden’, zegt promovendus Jordan Torbay, die zijn experimenten en hun ethische implicaties heeft onderzocht.

“In wezen werd de geest van patiënten gemanipuleerd met behulp van verbale signalen”, zegt ze, eraan toevoegend dat hij ook keek naar de effecten van slaapmedicijnen, gedwongen sensorische deprivatie en geïnduceerde coma.

Uit medische dossiers blijkt dat mevrouw Ponting LSD kreeg, evenals medicijnen zoals natriumamytal, een barbituraat, desoxyn, een stimulerend middel, en ook stikstofgas, een kalmerend middel dat bekend staat als ‘lachgas’.

“Op 30 april had de patiënte verkenningen ondergaan… ze was behoorlijk gespannen en extreem gewelddadig geworden toen ze het lachgas kreeg toegediend, waardoor ze half uit bed sprong en begon te schreeuwen”, schreef dr. Cameron in een van haar medische dossiers, die mevrouw Ponting heeft verkregen via een verzoek om vrijheid van informatie.

De harde waarheid over de MK-Ultra-experimenten kwam voor het eerst aan het licht in de jaren zeventig. Sindsdien hebben verschillende slachtoffers geprobeerd de VS en Canada aan te klagen. Rechtszaken in de VS zijn grotendeels zonder succes geweest, maar in 1988 beval een Canadese rechter de Amerikaanse regering om negen slachtoffers elk $67.000 te betalen. In 1992 betaalde de Canadese regering C$100.000 (destijds ongeveer $80.000) aan elk van de 77 slachtoffers – maar erkende geen aansprakelijkheid.

Mevrouw Ponting was er niet bij, omdat ze nog niet wist dat ze slachtoffer was, vertelt ze

Decennia lang zei mevrouw Ponting dat ze het gevoel had dat er iets mis was met haar, maar ze hoorde pas onlangs van de details van haar eigen betrokkenheid bij de experimenten.

Ze zegt dat ze weinig herinnering had aan wat er in de Allan gebeurde, of in de jaren die volgden.

Mevrouw Ponting trouwde uiteindelijk en verhuisde naar Manitoba, waar ze twee kinderen kreeg met wie ze nog steeds een goede band heeft. Nu is ze grootmoeder van vier kleinkinderen. Maar ze zegt dat ze levenslange gevolgen heeft ondervonden van haar tijd bij de Allan.

“Ik heb het mijn hele leven gevoeld, omdat ik me afvroeg waarom ik zo zou denken, of, weet je wat er met mij is gebeurd”, zei ze.

Ze zegt dat ze haar hele leven een cocktail van medicijnen heeft moeten slikken om te kunnen omgaan met geestelijke gezondheidsproblemen, die ze toeschrijft aan haar tijd bij de Allan, en aan terugkerende nachtmerries.

‘Soms word ik ’s nachts schreeuwend wakker vanwege wat er is gebeurd’, zei ze.

Het Royal Victoria Hospital en McGill University weigerden commentaar te geven omdat de zaak bij de rechtbank ligt. De regering wees de BBC op haar eerdere schikking uit 1992, die volgens haar om ‘humanitaire’ redenen was getroffen en geen wettelijke aansprakelijkheid aanvaardde.

Voor mevrouw Pointing is de rechtszaak een kans om eindelijk een einde te maken aan de zaak.

“Soms zit ik in mijn woonkamer en gaan mijn gedachten terug, en kan ik denken aan de dingen die mij zijn overkomen, weet je”, zegt ze. “Elke keer als ik een foto van dokter Cameron zie, word ik zo boos.”

Hoewel het werk van dr. Cameron sindsdien synoniem is geworden met MK-Ultra-experimenten, zegt mevrouw Torbay dat uit haar onderzoek blijkt dat hij destijds niet wist dat hij door de CIA werd gefinancierd. Zijn werk bij de Amerikaanse inlichtingendienst eindigde in 1964 en hij stierf kort daarna in 1967 aan een hartaanval.

Maar ongeacht of hij wist waar het geld vandaan kwam, zegt Torbay dat hij had moeten weten dat de experimenten die hij uitvoerde niet ethisch waren.

Ze zegt dat ze hoopt dat de rechtszaak doorgaat en dat de slachtoffers een gevoel van rechtvaardigheid krijgen.

“Het gaat er niet echt om de patiënten terug te geven wat ze verloren hebben, want dat is niet mogelijk, maar om er bijna zeker van te zijn dat hun lijden niet voor niets is geweest, daar leren we wel van”, zegt ze.