Ik heb waarschijnlijk meer dan 2000 uur doorgebracht in Zemuria uit de Trails-serie, waarbij ik me heb verdiept in de schijnbaar grenzeloze cultuur, geschiedenis en karakters van de wereld. En ondanks alles wat de serie de afgelopen tien jaar heeft gedaan, is er één hoofdzonde die de serie heeft begaan: het niet terugbrengen van het allerbeste personage, tot nu toe. Zelfs als je een een half dozijn Trails-spellenJe weet misschien niet wie pater Kevin Graham is, maar jongen, je staat naast hem. In wezen is de James Bond van Trails’ Septian Church is Kevin een van de meest verrukkelijke en complexe personages die de serie ooit heeft gezien – en na een paar uur spelen Paden voorbij de horizonFalcom heeft geen seconde gemist. Maar misschien nog wel interessanter: dit spel voelt alsof het een verschuiving in de serie markeert, een moment waarop alle stukken nu op het schaakbord staan, en Trails begint om zijn grote finale in te gaan. En ik kon niet enthousiaster zijn.
Paden voorbij de Horizon is de veertiende hoofdvermelding in de franchise en vormt een voortzetting van het voortdurende verhaal dat zich afspeelt sinds de release van Trails in the Sky in 2004. Horizon vindt plaats kort na de gebeurtenissen van Paden door het aanbreken van de dag 2en hoewel het technisch gezien de derde game in de “Calvard Arc” is, vergt het een heel andere benadering van het vertellen van verhalen. (Voor de doeleinden van deze preview concentreer ik me vooral op het verhaal en de setting, maar je kunt lezen onze voorbeschouwing van een paar maanden geleden, gericht op gevechten.)
Horizon is opgesplitst in drie verschillende verhaalpaden die elk een van de belangrijkste protagonisten van de serie volgen. De eerste volgt Van Arkride (Daybreak) en zijn assistenten, de tweede Rean Schwarzer (Trails of Cold Steel) en een paar van zijn belangrijkste vrienden. Maar de derde volgt Kevin Graham (Trails in the Sky the 3rd), de eerste keer dat we de hoofdpersoon in bijna een dozijn games hebben gezien – en hij wordt vergezeld door de groep personages waar Trails into Reverie zich op concentreerde (Swin, Nadia, Rufus en Lapis). Ik speelde ongeveer anderhalf uur van de routes van zowel Kevin als Rean, waarbij secties halverwege het spel plaatsvonden. Ik mocht ook spelen op zowel de PS5 als de Nintendo Switch 2, en ik ben blij om te kunnen zeggen dat de Switch 2 als een absolute droom draait – vrijwel niet te onderscheiden van de PS5-versie.
Kevin is lid van de Gralsritter van de Septian Church, een soort spec-ops-eenheid die zich bezighoudt met bovennatuurlijke en ultragevaarlijke bedreigingen. Hij is in wezen de man die wordt gestuurd als de zaken er echt toe doen. Maar wat Kevin zo fascinerend maakt, is zijn bijna dubbele persoonlijkheid. Als hij niet aan het werk is, is hij een absolute mafketel, zorgeloos in elke zin van het woord. Maar die zorgeloze façade is in sommige opzichten opzettelijk, waardoor Kevins vijanden hem ernstig onderschatten, aangezien hij de meeste van zijn capriolen laat vallen tijdens een missie. Hij is een inherent sympathiek en enorm complex karakter, en die lakse uitstraling geeft hem een werkelijk overtuigende verstandhouding met de rest van zijn groep.
Kevins luchtige voorkomen zorgt voor een leuke slapstick-komedie tegen Swin en Nadia.
NOS Amerika
In het gedeelte dat ik speelde, onderzochten Kevin en zijn gezelschap een reeks gebeurtenissen in de woestijnstad Tharbad. Een van de meest sprankelende delen van dit gedeelte is een soort botsing tussen Kevin en Rufus, twee personages die hun geheimen graag dicht bij hun borst houden. Maar bovenal is het leuk om Kevin te zien in de langzamere, ‘gezelligere’ stijl van verhalen vertellen waar de serie naar heeft overgebogen – aangezien Trails in the Sky the 3rd een veeleisend tempo had waardoor de personages niet konden genieten van eentonigheid. Dat kleurt Kevins karakter op een totaal andere manier, een manier die fascinerend is om te zien spelen. Er zit een levendige geest in Kevins route die al duidelijk te zien is.
Aan de andere kant staat Rean, die een even interessante rimpel in zijn nieuwe verhaal heeft. Het is interessant om Rean en anderen uit de Cold Steel-cast te zien integreren met personages uit de Daybreak-games, terwijl zijn gezelschap de technische haven van Basel onderzoekt.
Maar veel fascinerender is hoe ‘volwassen’ deze versie van Rean zich voelt, en ver voorbij de jongeman gaat die we eerder hebben gezien. Het is duidelijk dat Falcom wil dat Rean het gevoel krijgt dat hij meer in de rol van zwaardmeester is gevallen, en er zijn subtiele details die je kunt zien in de manier waarop het personage zich gedraagt, en hoe drastisch anders zijn gevechtsstijl aanvoelt – veel diepgewortelder en doelbewuster. Rean’s acteur, Sean Chiplock, heeft zelfs enkele subtiele veranderingen aangebracht om meer grind aan de stem van het personage toe te voegen.
Horizonzelfs meer dan Paden naar mijmering daarvoor voelt het alsof het ongelijksoortige tijdperk van de serie elkaar eindelijk ontmoet – het begin van het bouwen tot het einde.
NOS Amerika
Horizon heeft nog steeds die sterke focus op het vertellen van verhalen waar de serie bekend om staat, maar ik heb goede hoop dat de drie routes van de game een mooi gevoel van variatie kunnen injecteren in de verhalende en thematische ambities van de game. Het helpt dat elke partij zich heel anders voelt op het gebied van gameplay en gevechten, waarbij Kevins afstandsaanvallen je vijanden van ver laten bestoken, terwijl Rean graag dichtbij en persoonlijk komt.
En daar komt nog een laatste rimpel bij Horizoneen geëvolueerde versie van Dageraad 2 Marchen Garten, genaamd de Grim Garten. Deze virtuele wereld is een soort oefenterrein waar je schatten kunt vinden en bondgenoten kunt verbeteren, terwijl je door een soort tafelblad met als thema een gotisch kasteel vordert. Het is in wezen hetzelfde idee als Marchen Garten, maar het formaat en de presentatie zijn veel duidelijker te begrijpen – en het voelt over het algemeen niet zo grindy aan.
Ik weet dat drie uur uit een spel van meer dan 100 uur een beetje lijkt op alleen maar proeven van de suiker die je gebruikt om een cake te bakken – maar Paden voorbij de horizon voelt echt als een opstapje voor de franchise. De gevechten zijn verfijnd tot een oogverblindende glans, waarbij precies de juiste hoeveelheid veranderingen en aanpassingen is aangebracht om de mix van actie en turn-based perfect te laten voelen. De grafische en animatietalenten van Falcom zijn duidelijk verfijnd, en er is een inherent ambitieuze benadering van het vertellen van verhalen die drie tijdperken van de franchise in één probeert te verenigen.
Grim Garten voelt als een slimmere, meer verfijnde versie van Dageraad 2 eindeloze kerker.
NOS Amerika
Paden voorbij de horizon Het voelt nu al alsof Falcom op een niveau opereert dat we nog niet hebben gezien, een ontluikende studio die op slimme wijze gebruik maakt van de lessen die zijn geleerd bij het maken van zoveel van deze games. En gezien het feit dat de studio de afgelopen jaren een hoge vlucht heeft genomen, zie ik geen enkele kans dat dit bij deze zal stoppen. En de kers op de taart is dat iedereen nu de glorie mag ervaren die Kevin is.
