Waarschuwing: dit artikel bevat grote spoilers voor ‘De rennende man’.
Je kunt er altijd op rekenen dat schrijver/regisseur Edgar Wright de vinger aan de pols houdt. De man die een succesvolle zombie-horror/komedie afleverde in ‘Shaun of the Dead’ voordat dat genre zelfs zijn hoogtepunt in 2010 bereikte, maakte ‘Hot Fuzz’ spannender en intenser dan menig actie-blockbuster, en maakte van ‘Scott Pilgrim vs the World’ een cultklassieker die zijn tijd vooruit was, heeft gewoon een talent voor dit soort dingen. Het hoeft dus geen verrassing te zijn dat hij erin is geslaagd die truc helemaal opnieuw uit te voeren zijn nieuwe bewerking van “The Running Man”,“De dystopische thriller gebaseerd op een roman van Stephen King die onvermijdelijk ingaat op enkele van de meest urgente problemen waarmee we tegenwoordig worstelen.
Nee, we moedigen wanhopige burgers aan het einde van hun latijn niet aan sluit je aan bij uiterst gevaarlijke reality-tv-programma’s vol twijfelachtige ethiekdeelnemen aan het tevredenstellen van een hele weerbarstige bevolking met beloften van brood en circussen, of leven in een toezichtstaat waarin elke beweging van ons wordt gadegeslagen door Big Brother. Oké, bij nader inzien zijn we momenteel bezig al deze dingen (en nog veel meer, alleen voor de kick). Slecht voorbeeld. Maar terwijl onze voortdurende realiteit elke dag verder en verder afglijdt naar het rijk van het absurde, duikt er steeds een bijzonder vervelende wegwijzer van de apocalyps op, waar schijnbaar geen manier meer is om eraan te ontsnappen. Gelukkig voor ons allemaal heeft ‘The Running Man’ ervoor gekozen om deze voortdurende controverse rond kunstmatige intelligentie en deepfake-technologie aan te pakken met Wright’s kenmerkende gevoel voor timing, humor en lasergerichte precisie.
The Running Man bevestigt dat je niets kunt vertrouwen in een wereld die wordt overspoeld door AI en deepfakes
Niets is echt en alles is verschrikkelijk in de wereld van ‘The Running Man’ terwijl Ben Richards van Glen Powell de moeilijke weg ontdekt tijdens deze nachtmerrieachtige spelshowcompetitie. Het script, mede geschreven door Michael Bacall en Edgar Wright, wijst in het begin op subtiele wijze in de richting van dit idee. Wanneer Ben Richards en nieuwe vrienden Tim (Martin Herlihy) en Laughlin (Katy O’Brian) voor het eerst voor een bloeddorstig publiek worden voorgesteld voor hun vermaak, toont de corrupte presentator Bobby Thompson (Colman Domingo) geen enkele wroeging over regelrecht liegen tegen miljoenen kijkers en het uit het niets verzinnen van Ben’s achtergrondverhaal – en, erger nog, het verkeerd voorstellen van zijn relatie met zijn vrouw en jonge dochter. Dit had het moment moeten zijn waarop hij zich precies realiseerde waar hij mee te maken had, maar de ware slinkse aard van het alwetende netwerk en zijn belangrijkste opzichter (Dan Killian van Josh Brolin) ontmaskert zichzelf voor iedereen op het meest kritieke moment.
Dit is het punt waarop de terechte woede van de film jegens AI tot een hoogtepunt komt. Een belangrijke regel van het spel is dat deelnemers elke dag dat ze overleven video’s van 10 minuten van zichzelf moeten sturen, hoewel de feitelijke inhoud van hun opnames aan elk individu wordt overgelaten… althans dat denken ze. Na een gewaagde ontsnapping uit een hotel waarin hij zich probeerde te verstoppen, grijpt Ben één gelegenheid aan om tegen The Network tekeer te gaan omdat het talloze onschuldigen in gevaar heeft gebracht. Hij onthult dat de leidinggevenden ervoor zorgen dat kinderen kanker krijgen. Maar wanneer hij later afstemt op de uitzending, verandert zijn vermeende dekvloer tegen het systeem in een lelijke en kleingeestige tirade over zijn vreugde over het per ongeluk vermoorden van verschillende officieren die waren gestuurd om hem neer te halen.
Dat is echter slechts het topje van de ijsberg.
Alleen de ergste, meest oneerlijke, geldrovende schurken gebruiken AI in The Running Man
Als iemand op de een of andere manier op het hek blijft staan de opkomst van ‘AI-acteurs’ En deepfake recreaties van filmsterren in het jaar van onze heer 2025, laat “The Running Man” je overtuigen. Naarmate het spel vordert en Ben de dood blijft trotseren, bouwt het allemaal op naar een climax waarin hij zich een weg baant naar een door het netwerk gerund militair vliegtuig met zijn “gijzelaar” Amelia (Emilia Jones), zijn belangrijkste rivaal Evan McCone (Lee Pace), en een heel vliegtuig vol moorddadige jagers. Nadat Dan Killian’s smeekbeden om het bloedbad te beëindigen en Ben de hoofdrol te geven in zijn eigen spin-offshow aan dovemansoren gericht zijn, neemt hij uiteindelijk zijn toevlucht tot bedreigingen. Mocht hij weigeren, dan zal Killian een volledig deepfaked video vrijgeven waarin een woedende Ben te zien is die belooft het vliegtuig naar het centrale gebouw van het netwerk te vliegen en iedereen binnenin te vermoorden.
Hoewel niet bepaald subtiel, spreekt deze hele verhaallijn alleen maar verder over de lopende thema’s over grof misbruik van technologie, de neiging van autoritaire regimes om de waarheid uit te wissen, en de massale ontmenselijking van degenen onder ons die onder hun duim zitten. In eerste instantie is de strijd van Ben Richards om te overleven precies dat: een kwestie van overleven op leven of dood. Maar langzaam, ondanks zijn vastberaden focus om zich te herenigen met zijn familie en voor hen te zorgen, accepteert hij geleidelijk dat zijn voortdurende verzet tegen de bestaande macht een klassenstrijd vertegenwoordigt met veel grotere gevolgen. Zelfs de laagsten van het laagste, zoals Ben, hebben misschien toegang tot vermommingen en valse identiteitsbewijzen en andere hulpmiddelen om verborgen te blijven en nog een dag mee te maken, maar dat alles blijkt zinloos in het licht van AI, deepfakes en een regering die de feiten in een wurggreep houdt.
Herinner je je ergens aan? ‘The Running Man’ speelt nu in de bioscoop.
