Er zijn nog twee paarden uit het drukke veld van psychologische thrillers uit de poort gekomen: ‘Malice’, nu gestreamd via Prime Video, en ‘The Beast in Me’ op Netflix. Geen van beide is bijzonder verrassend – ‘in hun begin is hun einde’ een lijn omschakelen van Eliot – hoewel ze onderweg voor wat spanning en wendingen zorgen. Het is geen afval; precies het tegenovergestelde. Elk boek speelt zich af als een boek dat je voortdurend verleidt om naar het einde te springen om je indrukken te testen, maar het zijn stijlvolle shows met goede uitvoeringen en goed geschreven scènes. Zelfs in de buitengewone situaties die ze uitbeelden, zelfs als ik geen plotpunt kocht of een ontwikkeling te gemakkelijk aanvoelde, had ik zelden het gevoel dat personages niet spraken zoals mensen dat doen – of psychopaten, die ook mensen zijn.
“The Beast in Me” is vooral goed, maar dat is ook zo Claire Danes en Matthew Rhysen er zou een ernstige fout achter de camera moeten hebben plaatsgevonden om anders te zijn. Danes speelt Aggie Wiggs, een non-fictieschrijver wier huwelijk met de aspirant-kunstenaar Shelley (Natalie Morales, een favoriet van deze afdeling), viel uiteen na de dood van hun zoon bij een auto-ongeluk. Ze geeft de schuld aan een plaatselijke tiener en zwijgt niet over haar wensen voor hem. Ze werkt vermoedelijk aan een boek over de onwaarschijnlijke vriendschap tussen de rechters Ruth Bader Ginsburg en Antonin Scalia, maar de voorschotten zijn door de writer’s block opgebruikt en de rekeningen stapelen zich op.
In haar beperkte leven komt Nile Jarvis (Rhys), een rijke projectontwikkelaar uit New York, die naast de deur is ingetrokken met zijn vrouw Nina (Brittany Snow) en een paar grote enge honden. Aggie wil dat zijn honden niet overreden en haar kleine, niet enge hond bang maken; hij wil dat ze zich bij haar buren voegt en hem een erfdienstbaarheid geeft om een joggingpad achter hun huizen aan te leggen. Er is geweld in zijn verleden: Nile’s eerste vrouw, Madison, verdween enkele jaren eerder en hij werd verdacht van moord op haar. Nile en Aggie maken kennis, en Aggie stelt voor dat ze zijn biografie schrijft, wat dollartekens in de ogen van haar literair agent Carol (Deirdre O’Connell) plaatst.
Hoewel het het recht van elk dergelijk verhaal is om je van gedachten te laten veranderen over een personage – zelfs meerdere keren – was mijn eerste reactie op Nile: “Wat er ook werd gedaan, hij deed het.” Natuurlijk zeg ik dit over vrijwel elke mogelijke verdachte in de loop van een moordmysterie, maar ik zou dit hebben gezegd zelfs voordat een man die zichzelf identificeerde als FBI-agent Brian Abbott (David Lyons) geheel in verwarring bij Aggie aanklopte – tijdens een storm, in de nacht – en haar waarschuwde om op hem te letten. En toch Denen, wier werk sindsdien met een elektrische urgentie is doorgeschoten ‘Mijn zogenaamde leven’ lijkt misschien de meest problematische persoon; Aggie lijkt op de een of andere manier te trillen, ook al is dat niet het geval. Nijl is de koelere komkommer.
Met zijn vader, Martin (Jonathan Banks), een van die personages wiens uitstraling van corrupte privileges het gemakkelijk maakt om hem voor een misdaadbaas aan te zien, is Nile betrokken bij een nog niet baanbrekende ontwikkeling genaamd de Jarvis Yards, waartegen raadslid Olivia Benitez (Aleyse Shannon) zich verzet. Elke gelijkenis van deze personages met Fred en Donald Trump en Alexandria Ocasio-Cortez is duidelijk iets in mijn hoofd. Martin heeft een broer, Rick (Tim Guinee), die zorgt voor wat er geregeld moet worden, als je begrijpt wat ik bedoel. (Hoewel hij op zijn manier een pure ziel is.) Uiteindelijk ontmoeten we Madison’s ouders (Kate Burton en Bill Irwin) en broer (Will Brill), die veel doen met hun korte scènes, en Hettienne Park als Erika Breton, een andere FBI-agent.
Vanaf dat moment zijn het spoilers. Dat je minder verrast zult zijn dan de personages mag je er niet van weerhouden om te kijken.
David Duchovny als Jamie Tanner en Jack Whitehall als Adam Healey in Prime Video’s ‘Malice’.
(Yannis Drakoulidis / Prime)
“Malice” begint als Adam Healey (Jack Whitehall), een knappe Engelsman, door het Department of Homeland Security wordt vastgehouden bij de Amerikaanse douane; Op de vraag of hij een persoon kent die Jamie Tanner heet, antwoordt hij dat hij voor het gezin heeft gewerkt, en krijgt hij een document te zien waaruit blijkt dat er iets vreselijks met of door hem is gebeurd. Omdat uit de titel duidelijk blijkt wat voor soort show dit is, gaan de gedachten naar een aantal redelijke veronderstellingen, en hoewel de bijzonderheden worden bewaard voor de finale, worden de algemeenheden al vroeg duidelijk gemaakt.
Vervolgens worden we terug in tijd en ruimte getransporteerd naar een Grieks eiland waar Jamie (David Duchovny), een durfkapitalist, op vakantie is met zijn vrouw Nat (Carice van Houten), hun drie kinderen en de oppas van hun kinderen (Phoenix Jackson Mendoza). Bij hen is nog een stel, Jules (Christine Adams) en Damien (Raza Jaffrey), die hun dochter en haar mentor hebben meegenomen, die, zoals niet zomaar, Adam is, en vanaf het begin Ripley-vibes uitstraalt. Volgens de maatstaven van televisiedrama lijkt Jamie, die graag aangeeft wie ervoor betaalt dat ze allemaal aanwezig zijn, een behoorlijk fatsoenlijke kerel voor een hardvochtige zakenman.
Het script, van James Wood (die samen met Tom Hollander “Rev” creëerde), doet geen moeite om Adams snode karakter te maskeren. Hij is voor de helft te charmant en bekwaam, vol met feiten (over Griekse goden, de geologische samenstelling van het eiland), hij is een snuffelaar, en een gek, en vol ingewikkelde complotten. En hij danst als een Griekse inwoner in een folkloristische huwelijksscène, het soort afleiding in lokale kleuren dat in de jaren zeventig menig film glans en realiteit gaf. In een toneelstuk van Tennessee Williams is hij misschien gewoon een destabiliserende kracht, een seksfactor, onder oudere, rijkere mensen, toch is hier duidelijk iets duisterders aan de hand. Hij hangt octopussen op om te drogen aan een waslijn en zegt tegen de oppas van de Tanners: ‘Ik wil je graag pakken en aan de lijn hangen.’ Maar naarmate de actie zich naar Londen verplaatst, zal hij haar alleen maar vervangen.
Hij doodt inderdaad een kat. En er zijn slangen, voor symboliek.
