Voor Toby Grant zijn straten en etalages alles wat hij nodig heeft om geweldige kunst te maken. Langs gaan Cato Binnen de kunstwereld presenteert Grant, geboren in Brighton en nu woonachtig in Peckham, levensgrote scènes (grote handen en grote hoofden zijn letterlijk een Cato-signatuur) van de zwarte gemeenschappen die in de wijk Zuid-Londen wonen. Dit zijn de onderwerpen die de basis vormen van Grants grootste solotentoonstelling in Saatchi Yatesvanaf vandaag open voor het publiek. Kapperszaken, diners, huiskamers en andere privéruimtes, waar bewoners al jaren samenkomen, worden de achtergronden van Grants gelaagde schilderijen, waarbij elk element op ongespannen canvas wordt geschilderd voordat het wordt uitgeknipt en geplakt op muurvullende stukken die een plakboekachtige kwaliteit hebben. “Ik heb van mijn privéruimtes, mijn slaapkamer (bijvoorbeeld), altijd mijn eigen wereld gemaakt, waar ik dingen kan verzinnen”, zegt Grant. “(Het is ook) waar mensen zich kunnen uiten zonder gezien te worden.”
Ondanks de grootsheid voelt Grants werk toch intiem aan. De opgeblazen proporties, de luide kleuren en de gekartelde randen van het geplakte canvas maken de stukken opvallender dan de meeste, maar het zijn de gezichten die echt je aandacht vasthouden. Schilderij van afbeeldingen uit oude fotoboeken of van mensen die hij en vrienden op straat hebben gezet, elke persoon afgebeeld in een Cato-stuk is uniek. “Ik ben op zoek naar mensen met een verhaal in hun gezicht”, zegt hij over de selectie van zijn onderwerpen. “Ik ben opgegroeid en praatte altijd met mensen op straat, en dan krijg je goede verhalen. Ik ben op zoek naar mensen met wie ik me kan identificeren, en die iets mysterieus (aan hen) hebben.”
Het vinden van iets waarmee hij zich kan identificeren in zijn onderwerpen is een terugkerend thema in Grants portfolio, met name in zijn weergave van muziek. Zijn scènes bevatten vaak een instrument, of twee, of drie, waarbij zijn onderwerpen alleen of met vrienden jammen. Een ouder stuk, getiteld Jazzis rechtstreeks gebaseerd op het feit dat Grant en zijn vrienden allemaal samen muziek spelen. Grant zelf is een enthousiast muzikant en speelt gitaar in zijn band Kleivoeten is een grote fan van legendes als David Bowie en Stevie Wonder. “De relatie tussen muziek en kunst is voor mij dat beide van dezelfde plek komen: geobsedeerd zijn door andere artiesten en willen doen wat zij doen”. Op de vraag wie zijn droomdinergasten waren, dood of levend, waren twee van Grants antwoorden muzikanten: MF Doom En Sade. De laatste was Shakespeare.
Deze gevarieerde eettafel is niet verrassend als je kijkt naar het scala aan Grants invloeden. Fotograaf Malick Sidibedie in de jaren zestig de dansvloeren en horecagelegenheden in zijn geboorteland Mali fotografeerde, ondersteunt een groot deel van zijn fotografieonderzoek, terwijl zijn compositie van het lichaam is geïnspireerd door de Amerikaanse kunstenaar Romare Beardenen zijn kubieke, grillige stijl door Picasso. Deze eclectische mix wordt vervolgens gemengd in het zoemende brein van Grant, en er komen deze werken uit tevoorschijn die het gevoel hebben dat ze geworteld zijn in jarenlange culturele geschiedenis, terwijl ze nog steeds gevuld zijn met een moderne smaak. Grants werk lijkt voortdurend te spelen tussen twee verschillende dingen: het verleden en het heden, het fantastische en het echte. En het zorgt voor werk dat fris en spannend aanvoelt en je doet verlangen naar meer.
Cato bij Saatchi Yates is nu te zien tot en met 5 januari. Ontdek meer hier.
Fotografie met dank aan Saatchi Yates.
