Gary Kaart43, is een grote jongen. Afgezien van het feit dat hij er geen dag ouder uitziet dan 21, woont en werkt de eeuwig twinky kunstenaar en decorontwerper ook in zijn eigen speelgoedstad – een miezerige studio in Hackney, tot de rand gevuld met alles van waterspuwersculpturen en cartoonschilderijen tot een recente overheadinstallatie van Dover Street-markt’s monsterverkoop.
Vaak belanden zijn commissies voor klanten in de prullenbak, wat zowel zonde als noodzaak is. Er is eenvoudigweg geen ruimte voor twintig jaar aan afplaktape, multiplex, kauwgom, haargel en al het andere dat de in Poole geboren, in Bournemouth opgegroeide polymath heeft samengevoegd tot een merk.
Gary Card in zijn studio; fotografie door TARAN WILKHU
Het is een heldere maandagmiddag in mei als ik Card ontmoet in zijn studio. Hij draagt wijde groene corduroys, een intarsia-vest van een Japans label Hoofdstadeen donkerpaars gestreept T-shirt van Hersen dood en een paar Asics. Het T-shirt is cruciaal: Card is geobsedeerd door de kleur paars, een feit dat velen ten onrechte hebben toegeschreven aan zijn liefde voor Prins. (De waarheid: als kind was Card zo gefascineerd door het paarse tapijt van zijn grootmoeder dat zijn ouders er een in zijn slaapkamer legden.) Met slap platinablond haar, een bril met dikke randen en een tatoeage van zijn zelfgecreëerde mascotte Smudge op zijn onderarm lijkt de ontwerper op een jonge man. David Hockney. Sterker nog, voor Een andere man’s SS08-uitgave werd hij neergeschoten als de in Bradford geboren schilder.
figuratief beeld uit Card’s serie ‘Homunculus’, 2022
Terwijl Card spreekt, maakt hij royaal gebaren, waarmee hij een reis samenstelt die hem tot een soort ‘oudere staatsman’ heeft gemaakt – zijn woorden, niet de mijne – op modegebied. Het is een grap uit de branche dat zijn achternaam een titulaire verklaring is van zijn dagelijkse baan. De scènes, decors en creaties die hij voor labels samenstelt, zijn vaak vrijwel volledig van karton gemaakt. Ondanks een cv van optredens verspreid over Dior, Louis Vuittonvroeg JW Anderson, Nike En AdidasOm nog maar te zwijgen van de groeiende aanwezigheid in de kunstwereld, komt Card verfrissend gemakkelijk in de omgang over en heeft hij zijn carrière opgebouwd zonder de voordelen van vriendjespolitiek. Een West Country tintje in zijn stem vertelt over zijn bescheiden begin aan de kust.
van links: ‘Cab Trap’, 2022 en decorontwerp voor Louis Vuitton’s SS21-campagne voor heren, ‘Message in a Bottle’, gefotografeerd door Tim Walker, vormgegeven door Ib Kamara
Als homoseksuele nerd die ver van de hoofdstad woonde, had hij een hekel aan school en zocht hij troost in televisie en strips. Toen was zijn droom om speelgoed te maken. Zittend tegenover mij in een knaloranje, uitklapbare stoel, zegt hij: “Ik heb altijd grapjes gemaakt dat decorontwerper worden hetzelfde was als het maken van enorm speelgoed. Wat dat betreft heb ik mijn droom waargemaakt.” Omdat hij als kind veel tijd op bouwterreinen heeft doorgebracht met zijn overleden vader, een bouwer van beroep, heeft Card tactiele instincten die ver teruggaan. Zijn moeder, die als schoonmaakster werkt, woont nog steeds in Bournemouth, terwijl Card, na jaren in Oost-Londen, nu ten zuiden van de rivier woont.
figuratief beeld uit Card’s serie ‘Homunculus’, 2022
In 1999 verliet hij zijn geboorteplaats om decorontwerp voor optredens te studeren Centrale Sint Maartenmaar dat was niet omdat hij geïnteresseerd was in theater- of productieontwerp. Eerder was hij twee jaar eerder de cover tegengekomen Björk‘S Homogeen album, geschoten door Nick Ridder en gekostumeerd door Alexander McQueenen wist dat hij zich moest inschrijven waar laatstgenoemde had gestudeerd. Card omschrijft zichzelf als een rustige student, gefascineerd door ‘dingen maken’.
Toen de kunstacademie in 2002 voorbij was, dacht hij dat zijn dagen als decorontwerp voorbij waren. Nog niet klaar om zich aan het volwassen leven te wijden, werkte hij een paar jaar bij de studentenvereniging van CSM, eerst als receptioniste en daarna als begeleider. Uiteindelijk kwam hij terecht bij een bedrijf genaamd Pentland-merken als interne creatieveling, met grafisch ontwerp, technische pakketten en illustraties voor labels zoals Snelheid, Kickers En Ellesse. “Er zijn zelfs zwemkleding die ik heb ontworpen”, zegt hij lachend. “Belachelijk!”
een kunstwerk in opdracht van Luis Venegas voor zijn publicatie ‘The Printed Dog’, ontworpen en gemaakt door Gary Card
Card voelde zich genegeerd op zijn werk, maar had – als hobby – gewerkt aan fantastische modeartikelen met zijn goede vriend en huisgenoot, de fotograaf en regisseur Jacob Sutton. Het paar pitchte deze voor tijdschriften; ze werden meestal afgewezen. Op een lunch belde Card Sutton en klaagde over zijn baan. “Ik zei: ‘Ik wou dat er een baan was waarmee ik de hele dag mijn werk kon doen'”, herinnert hij zich. Op dat moment vertelde Sutton hem wat voor de hand had moeten liggen: ‘Dat is zo.’ Card bestudeerde het en begon met hernieuwde vasthoudendheid contact te zoeken, waarbij hij tools als MySpace gebruikte om contact op te nemen met redacteuren en geleidelijk aan optredens kreeg met stylisten als Alister Mackie En Nicola Formichetti.
van links: ‘Hysterisch’ bij veilinghuis Phillips; een installatieoverzicht van Card’s tentoonstelling ‘People Mountain People Sea’, 2024
Rond die tijd genoot hij ook van het leven als clubjongen in de nu-rave-scene, waarbij hij tussen locaties als Nag Nag Nag, Wig Out, Antisocial, All You Can Eat en later de beruchte Boombox fladderde. “Ik bleef tot vijf uur ’s ochtends op om dingen te maken en ging dan meteen aan het werk (op Pentland) met een of twee uur slaap”, zegt hij. Het geluk wilde dat zijn bijverdienste al snel een fulltimebaan zou worden. Formichetti, die eerder mede-oprichter was van de cult-winkel The Pineal Eye in Soho, werd overgenomen door Dame Gaga als haar stylist, en Card werd meegenomen voor de rit. Zijn eerste creatie voor de ster was een metalen keytar met mozaïekpatroon voor 2009 Het roembal tour. Card had het ontwerp gespoten, met plakband geplakt en gelijmd, om er later achter te komen dat het een uniek prototype AX-Synth was, geleverd door instrumentbedrijf Roland. “Ze waren woedend”, zegt hij giechelend.
interieurontwerp voor conceptstore LN-CC
Destijds maakte Card wat Formichetti ook wilde, vaak met de vleugels ervan. Na verloop van tijd liet Formichetti hem kennismaken met Dover Street Market, wat het begin markeerde van Card’s meest geliefde modewerk. Toen, in 2008, kwam er een keerpunt toen hij de opdracht kreeg voor de Zoals jongens SHIRT AW09-campagne. “Zij waren de jongens die mij verder zagen dan alleen decorontwerper”, zegt hij verwijzend naar Rei Kawakubo En Adriaan Joffe. Het resultaat was een wereld van blokken, geïnspireerd op kinderboeken, gemaakt door Sutton en gebouwd met de steun van Card’s vader.
‘Melissa Medusa’, een groot sculpturaal stuk bij Melissa Galeria, Frieze London, 2018
Enkele jaren later kreeg Card een telefoontje van creatief directeur Ronnie Cooke Newhouse. Ze hield het gesprek kort en krachtig en stelde voor dat hij zijn telefoon bij de hand zou houden. Een paar uur gingen voorbij voordat Joffe belde om hem te vragen een paar hoofddeksels te bedenken voor de SS12-show van Comme des Garçons. Hij zei ook dat Kawakubo niets van het werk in uitvoering wilde zien. In plaats van een opdracht kreeg Card twee woorden, ‘wit’ en ‘rubber’, en vervolgens naar Parijs geroepen. De decorontwerper droeg ongeveer vijftien opblaasbare hoofddeksels op de Eurostar in waszakken, voordat hij naar een verduisterde kamer werd geleid waar hij twee andere makers aantrof naast tafels die hun waren uitstalden. Hij rangschikte de hoofddeksels, Kawakubo bekeek ze en selecteerde er, zonder hem aan te kijken, drie om in de show te gebruiken. “Aan het einde van de show kwam Rei naar me toe en kon niet hartelijker en dankbaarder zijn geweest: een heel ander persoon”, zegt hij. “Het was de eerste en enige keer dat ik haar ontmoette.” Sindsdien heeft Card aan talloze pronkstukken voor Kawakubo gewerkt. “Ik krijg aantekeningen van Adrian en, op Comme-papier met kop, waar ik altijd dol op ben, alle gescande schetsen van (Kawakubo’s) van aanpassingen van mijn ontwerpen die ze wil.”
Dover Rover, een mascotte voor de Comme des Garçons Play-lijn op Dover Street Market
Hoezeer hij ook een hekel heeft aan het cliché, Card is een alleskunner. Voor Yonks heeft hij nauw samengewerkt met bands en artiesten aan hun sets en kostuums voor tournees en muziekvideo’s. Dit gaat helemaal terug tot zijn nu-rave-jeugd, toen hij nauw samenwerkte met zijn beste vriend, de regisseur Ferry Gouwover banen voor Blok Partij, Simian mobiele disco En Ontwikkelaar Hynes. Sinds 2016 werkt hij regelmatig samen voor FKA twigs, waarbij hij zowel aan decorbuilds als aan maskerontwerpen werkt, waaronder die voor haar huidige Eusex tour. Op dit punt in het spel heeft Card met iedereen samengewerkt Kate Mos En Nieuwe spijkerbroek naar Frank Oceaan. Misschien is het makkelijker om te vragen wie hij is niet mee gewerkt (maar wil dat wel). ‘Ik heb het nog nooit gedaan Prada“, dus voor een gevoel van voltooiing van de set-design-carrière zou dat er één zijn, ‘zegt hij.’ Of misschien de nalatenschap van Prince, om een albumhoes te ontwerpen (voor) niet eerder uitgebracht materiaal. ‘
kopstukontwerp voor Comme des Garçons SS24
Halverwege de jaren 2010 bevond Card zich in een positie om een jongere generatie creatievelingen te steunen die hem inspireerden – of dat nu een jonge Charles Jeffrey, Ryan Lo of Marta Jakubowski – door uitgebreide catwalksets te ontwerpen. “Ik gaf een groot deel van mijn financiën en energie aan deze kinderen, die erg dankbaar waren, maar tegelijkertijd was het een keerpunt voor mij”, zegt hij. Tegen het einde van het decennium begon hij zich te concentreren op zijn eigen kunst, waarbij hij het proces op gang bracht als onderdeel van een grote tentoonstelling in Philips veilinghuis. Gerechtigd Hysterischde show van 2019 bevatte artiesten als Cindy Sherman, Yayoi Kusama en zijn oude held Paul McCarthy. De ruimte was ingericht als een psychedelisch droomlandschap en was doorspekt met de sculpturen en schilderijen van Card. “Het idee was nogal arrogant, als ik eraan terugdenk”, zegt hij met een glimlach. “Zoals: ‘Dit zijn nu mijn tijdgenoten.’”
een installatieoverzicht van de tentoonstelling ‘People Mountain People Sea’, 2024
Snel vooruit naar vorig jaar en Card had een blockbuster-tentoonstelling in Hong Kong Oei! Galerij. Mensen Bergmensen Zee was een show met meerdere secties, bestaande uit gigantische glasvezelsculpturen, schilderijen, een buitenbeeld, een heel segment gewijd aan een ander van zijn personages, Homunculus, en een meeslepende LED-kamer. In totaal kwamen er 130.000 bezoekers langs. Het concept was ‘Chinglish’ en ‘Chinoiserie’ – verbasterde versies van cultuur die het oude China samenbrachten met wegwerpafval. “Ik heb de kriebel voor bombastische kunst weggenomen”, zegt hij. “Maar nu wil ik kleinere, intiemere projecten doen, misschien vijf sculpturen in een kamer, in plaats van 85.”
Het lijkt alsof Mensen berg… heeft Card de impuls gegeven om zich als creatief te blijven ontwikkelen En een volwaardig kunstenaar. “Het A-woord? Ik had pas het gevoel dat ik het waard was om het uit te spreken toen ik mijn eigen dingen had gemaakt”, zegt hij. “Ik ben nu op een plek waar ik (hoewel) ik niet helemaal het A-woord kan zeggen, ik mezelf als een kunstenaar beschouw.” Een deel van deze verandering is indirect. Card werkt nu nauw samen met zijn vriend, Jason Zhangeen studiomanager, die de zaken regelt en waar nodig zelfs als creatief directeur ingrijpt. Dankzij de stroomlijning van Zhang heeft Card meer tijd gevonden om te schilderen en beeldhouwen terwijl hij zijn dagelijkse werk uitoefende. “Wij leven en ademen ons werk”, zegt hij. “Er is geen ontkomen aan en ik vind het geweldig.”
Fotografie met dank aan Gary Card. Afkomstig uit 10 Men Issue 62 – VERJAARDAG, EVOLVE, TRANSFORMATIE – ligt nu in de kiosk. Bestel uw exemplaar hier.
