Leestijd: 3 notulen
Tatiana Schlossberg heeft een zeer persoonlijk en ongelooflijk pijnlijk essay geschreven.
De 35-jarige dochter van Caroline Kennedy en Edwin Schlossberg – en de neef van Robert K. Kennedy – deelden zaterdag dat bij haar acute myeloïde leukemie is vastgesteld, een zeldzame bloedkanker – waarbij artsen haar een terminale prognose gaven.
Schlossberg schreef op 22 november voor The New Yorker dat ze uren na de geboorte van haar tweede baby met echtgenoot George Moran in mei 2024 van haar ziekte hoorde, toen haar arts ontdekte dat haar aantal witte bloedcellen ongewoon hoog was.
Nadat haar diagnose was verteld, kreeg de milieujournalist – die ook de driejarige Edwin Jr. met Moran deelt – te horen dat ze maanden chemotherapie en een beenmergtransplantatie nodig zou hebben, waarbij ze in haar essay bekende dat ze moeite had het nieuws te verwerken.
“Ik kon niet geloven dat ze het over mij hadden”, schreef ze en voegde eraan toe:) “Ik had de dag ervoor anderhalve kilometer in het zwembad gezwommen, negen maanden zwanger. Ik was niet ziek. Ik voelde me niet ziek. Ik was eigenlijk een van de gezondste mensen die ik kende.”
Ze vervolgde:
“Ik had een zoon van wie ik meer hield dan wat dan ook, en een pasgeboren baby waar ik voor moest zorgen. Dit kon onmogelijk mijn leven zijn.”
Elders in dit stuk zegt Schlossberg dat haar neef van een minister van Volksgezondheid ‘mij en de rest van mijn naaste familie in verlegenheid is gebracht’, grotendeels vanwege zijn gevaarlijke mening over vaccins.
In januari begon Schlossberg aan een klinische proef met CAR-T-celtherapie, een immunotherapie bedoeld om bepaalde vormen van bloedkanker te bestrijden. Na talloze proefrondes vertelde haar arts haar dat ze waarschijnlijk nog een jaar te leven heeft.
Ze zei dat haar man alles heeft gedaan wat iemand maar kon vragen, en vertelde over haar dierbaren en haar situatie:
“Mijn ouders en mijn broer en zus hebben mijn kinderen ook opgevoed en de afgelopen anderhalf jaar bijna elke dag in mijn verschillende ziekenhuiskamers gezeten.
“Ze hebben mijn hand onverschrokken vastgehouden terwijl ik leed, in een poging hun pijn en verdriet niet te tonen om mij ertegen te beschermen. Dit was een groot geschenk, ook al voel ik hun pijn elke dag.”
Op een ander punt beschreef Schlossberg haar eigen gevoelens over haar prognose.
“Mijn hele leven heb ik geprobeerd goed te zijn, een goede student en een goede zus en een goede dochter te zijn, en mijn moeder te beschermen en haar nooit van streek of boos te maken”, zei ze.
“Nu heb ik een nieuwe tragedie aan haar leven toegevoegd, aan het leven van ons gezin, en ik kan niets doen om dat te stoppen.”
