Terugkerend naar het optimistische perspectief waarin Tekenen van leven was samengesteld, lijkt het erop dat deze terugkeer naar persoonlijkheid ook aan de creatieve productiekant plaatsvindt, waarbij meer werk niet optimaal hoeft te presteren op het scherm. “Het is niet gemaakt voor het algoritme of voor meetgegevens; het is niet performatief”, zegt Genevieve, “creatief werk heeft een toon en klankkleur die voortkomt uit persoonlijke nieuwsgierigheid, instinct en expressie”, iets dat gemaakt is omdat het uitgedrukt moest worden, niet in opdracht. Het is duidelijk dat merken nu gebruik beginnen te maken van die uitdrukking, door gebruik te maken van beelden die niet direct relevant zijn voor het product, en in plaats daarvan proberen een stemming of gevoeligheid te creëren. Zoals Genevieve het stelt: ‘een nabijheid tot een artistiek wereldbeeld.’ Als gevolg hiervan lijken merkwerelden steeds meer redactioneel. “In plaats van te roepen ‘kijk ons eens’, zegt het programma ‘hier is de wereld waarin we geloven’,” zegt ze, “en dat resoneert op dit moment dieper dan traditionele merkgerichte visuele strategieën.”
Ook meer van Genevieves voorspellingen voor de trends in de komende jaren spreken dit idee aan en verdiepen de mensgerichte verhalen waar creatievelingen zich op richten, inclusief oprechtheid. Hier ziet Genevieve dat “emotie, intimiteit en openhartigheid nog belangrijker worden in de beeldcultuur”. Op dezelfde manier zouden we, onder wat het rapport Creative Ferality noemt, een verschuiving naar het ongedomesticeerde kunnen verwachten, waarbij “wildheid, onvoorspelbaarheid en instinctief maken als tegengif voor de computationele workflow”. Er zijn smaken van dit ongetemde perspectief terug te vinden in het Body High-inzicht van het rapport, waarin we meer huid en zweet zien dan ooit tevoren. Onder een voorlopig spiritueel idee van vrij leven, toegeeflijkheid en het ontbloten van het lichaam, spreekt de herhaling van sociale rituelen in de echte wereld – of het nu gaat om dansen, eten, zich overgeven, rennen – opnieuw tot onze reactie tegen het digitale; we leven tegenwoordig, anti-scrolling, niet-geoptimaliseerd, misschien wel een post-digitale samenleving.
