Bij de Exceptional Women Alliance (EWA) brengen we getalenteerde vrouwen samen die elkaar begeleiden, ondersteunen en uitdagen om te groeien als leiders, vrouwen en als mensen. Elke maand belichten we een van deze buitengewone stemmen en de inzichten die haar benadering van leiderschap en leven bepalen.
Deze maand sprak ik met Mindy Mackenzie, voormalig interim-CEO van Beautycounter, jarenlang adviseur van portfoliobedrijven bij The Carlyle Group, en Wall Street Journal bestsellerauteur van De moedoplossing: de kracht van het vertellen van de waarheid met uw baas, collega’s en team.
Mindy’s leiderschapsfilosofie daagt de overtuiging uit dat vooruitgang constante beweging vereist. Ze gelooft dat het belangrijkste werk begint in stilte, in de bereidheid om te pauzeren, te luisteren en leiding te geven vanuit doel en authenticiteit in plaats van vanuit druk.
Vraag: U zegt dat stilzitten een kwelling kan zijn, en u raadt het ten zeerste aan. Waarom?
Mindy Mackenzie: De meesten van ons zijn verslaafd aan beweging. We vullen elk moment omdat het vertragen ons dwingt onder ogen te zien wat er werkelijk van binnen gebeurt. Stilzitten, echt bij jezelf zijn, kan in eerste instantie ondraaglijk aanvoelen. Het is ongemakkelijk, maar het is ook waar de waarheid leeft.
Als je stil kunt zitten, al is het maar een paar minuten, zul je gaan horen wat echt is in plaats van wat je vertolkt. Dat is het begin van duidelijkheid.
Vraag: Waarom is dit zo moeilijk voor succesvolle vrouwelijke leiders?
Mackenzie: Omdat we geconditioneerd zijn om drukte gelijk te stellen aan waarde. Goed presterende vrouwen meten hun waarde vaak af aan wat ze bereiken. Het probleem is dat als je stopt, je de onderliggende vraag onder ogen moet zien: wie ben ik als ik niet produceer?
Ik denk dat het een sleutelconcept is om te begrijpen wie je bent buiten je rol. Veel leiders weten dat antwoord niet, en dat gebrek aan scheiding tussen identiteit en prestatie maakt stilte zo ongemakkelijk.
Vraag: Hoe kunnen leiders stilte op een echte manier gaan beoefenen?
Mackenzie: Je hoeft niet naar een klooster te gaan of deel te nemen aan 17 yoga retraites. Het kost geen vijf uur per dag. Ga vijf minuten in je kast zitten. Stel een timer in. Neem gewoon contact op met jezelf en laat alles toe wat er opkomt.
Als ik met leidinggevenden werk, herinner ik hen eraan dat zij menselijke kiezers zijn. Elke dag heb je de keuze om leiding te geven vanuit druk of vanuit aanwezigheid. Ik stel één vraag: Waar kies jij nu voor?
Het klinkt eenvoudig, maar het verandert alles.
Vraag: U legt een verband tussen leiderschap en ouderschap. Hoe overlappen de twee elkaar?
Mackenzie: Ouderschap leert nederigheid, geduld en luisteren voordat je reageert. Deze vaardigheden zijn precies wat leiderschap vereist.
Thuis vraag ik vaak aan mijn familie: Oop een schaal van één tot tien, hoe voel je je hierover? In het bedrijfsleven gebruik ik dezelfde aanpak. De antwoorden verbazen mij meestal. Je denkt dat je weet waar iemand staat, maar dat weet je pas als je het vraagt.
Die vraag opent een echte dialoog. Het brengt een gesprek van veronderstelling naar begrip. In leiderschap schept die verschuiving vertrouwen, en vertrouwen is de basis van elke sterke cultuur.
Vraag: Hoe definieer je authentieke impact?
Mackenzie: Echte impact komt voort uit oprechte zorg. Ik gebruik zelfs het woord liefde in het zakenleven, wat mensen doet kronkelen, maar ik hou echt van de mensen die voor mij werken en dat weten ze.
Ik heb aandacht besteed aan de bazen die de energie uit de kamer hebben gezogen versus de bazen die energie hebben gegeven. Het is waar dat de verbazingwekkende impact die op de levens van mensen blijft voortduren, afkomstig is van leiders die die bewuste intentie meenemen in de manier waarop ze verschijnen. Dat is de maatstaf voor leiderschap: de energie die je geeft, niet de energie die je neemt.
Vraag: Wat wil je dat leiders uit deze aanpak halen?
Mackenzie: Jezelf de waarheid vertellen over hoe je je werkelijk voelt, is enorm moeilijk, en het is een radicale daad van moed. Al deze concepten zijn zo gemakkelijk te zeggen, en ze zijn een levenswerk.
We moeten eraan herinnerd worden, want we vergeten en raken verstrikt. Wat kun je doen? Probeer gewoon even te pauzeren en te gaan, wat gebeurt hier? Waar kies ik nu voor? En oordeel er dan niet over en sla jezelf niet in elkaar met zelfkastijding. De oude manier is zeggen: ik ben niet goed genoeg, ik ben slecht, ik heb het mis. De nieuwe manier is gewoon erkennen hoe je je voelt en het oké laten zijn.
Larraine Segil is oprichter, voorzitter en CEO van The Exceptional Women Alliance.
