‘Stereofoon’ in de Pantages valt plat: recensie

‘Stereofoon’, het aangekondigde drama van David Adjmi dat vijf Tony Awards won, waaronder die voor beste toneelstuk, is klaar voor een close-up in Los Angeles.

De eerste nationale tourproductie, die woensdag in première ging in het Hollywood Pantages Theatre, lijkt zich helemaal thuis te voelen in de muziekhoofdstad van de wereld. Het stuk over een rockband uit de jaren zeventig die op de rand van een superster staat, speelt zich af in opnamestudio’s in Sausalito en LA, waar de Laurel Canyon-sfeer nooit uit het zicht verdwijnt.

De visuele scherpte van deze LA-première draagt ​​er in grote mate toe bij dat de twijfel wordt weggenomen dat de Pantages de verkeerde locatie is voor dit ensembledrama. Als er een probleem is, is het niet de spelonkigheid van het theater. De productie, glanzend met historische details op een set van David Zinn die ons een duidelijk zicht geeft op zowel de geluids- als de controlekamers, bevindt zich comfortabel in de speelruimte, althans vanuit het perspectief van een fatsoenlijke orkeststoel.

Het stuk, dat originele muziek bevat van Will Butler, de Grammy-winnende artiest voorheen van Arcade Fire, heeft een geluid dat net zo robuust is als een van de blockbuster-musicals die regelmatig door de Pantages trekt. De nummers, verpletterd door de acteurs op het hoogste volume, zijn Butlers indierock-hercreatie van nummers voor een deels Britse, deels Amerikaanse band die zo’n opvallende gelijkenis vertoont met Fleetwood Mac dat een rechtszaak gebracht door een voormalige geluidstechnicus en producer van de groep, werd uiteindelijk afgehandeld.

Adjmi haalt, net als Shakespeare, zijn inspiratie waar hij die vindt. En net als de bard maakt hij zich zijn bronnen eigen en gebruikt hij het materiaal voor nieuwe doeleinden.

“Stereophonic”, dat zich afspeelt in 1976 en 1977, biedt een fly-on-the-wall-perspectief van een band op een kruispunt. Terwijl ze een nieuw album opnemen dat topzwaar is van verwachtingen, valt de groep ten prooi aan romantische conflicten en zelfvernietigende spiralen, aan giftige jaloezie en ziedende onzekerheden. Het vooruitzicht op roem vergroot pathologieën die in de loop van de tijd zijn toegenomen.

Diana (Claire DeJean) is de Stevie Nicks van de band. Mooi, pijnlijk kwetsbaar en overspoeld met lyrisch talent, ze is verstrikt in een relatie met Peter (Denver Milord), de Lindsey Buckingham van de groep, die koste wat kost naar muzikale perfectie streeft.

Hun connectie is zowel professioneel verrijkend als persoonlijk destructief. Diana’s ambitie gaat gepaard met haar twijfel aan zichzelf. Ze is gevoelig voor een Svengali, maar wil niet dat iemand haar vertelt hoe ze haar liedjes moet schrijven.

Peter, boos competitief, kan het niet laten om het natuurlijke gemak van Diana’s talent kwalijk te nemen, ook al is het haar nummer van hun eerste album dat de band weer in de schijnwerpers heeft gezet. Zijn genialiteit is woest veeleisend, terwijl die van haar op natuurlijke wijze uit haar ziel lijkt voort te komen.

Artistiek gezien zijn ze van elkaar afhankelijk, maar de spanning tussen hen is onhoudbaar. En zoals het stuk duidelijk maakt, is het onmogelijk om hun persoonlijke leven buiten de studio te houden.

DeJean en Milord zijn de meest boeiende artiesten in het ensemble. De andere acteurs zijn solide, maar deze rondreizende productie maakt duidelijk hoe integraal de originele cast was voor het succes van het stuk.

De productie van Daniel Aukin, die in New York in première ging Horizonten van toneelschrijvers in 2023 voordat hij het jaar daarop naar Broadway verhuisde, heeft zijn zelfverzekerde flow niet verloren. Het verhaal is helder vormgegeven. Maar de prikkelende eigenaardigheden van de personages zijn verkleind.

De Britse bandleden lijden er het zwaarst onder. Holly van Emilie Kouatchou verplaatst het personage weg van de voor de hand liggende Christine McVie-referentie, maar haar rol is vager en minder centraal geworden. Simon van Cornelius McMoyler, de drummer en vermoeide manager, vult de rekening in alle opzichten, behalve de gravitas, die aanwezig moet zijn als de ultieme confrontatie van het personage met Peter de noodzakelijke beloning zal opleveren.

Niemand kon concurreren met Will Brill, die een Tony won voor zijn gespannen vertolking van Reg, een gestoorde onschuldige wiens verslavingen en disfuncties een kluchtige ravage aanrichten voor de band. Christopher Mowod kan deze ’trieste man in een deken’, zoals Simon zijn ineengedoken bandlid noemt, niet helemaal begiftigen met hetzelfde niveau van fey-gekte dat Brill op onderhoudende wijze kon bieden.

Deze verschillen in de casting zouden niet de moeite van het vermelden waard zijn zonder hun impact op een stuk dat zich onderscheidt door zijn observatiedetail. Alles ligt net iets meer voor de hand, inclusief de twee Amerikaanse geluidsmannen die het zwaarst te lijden hebben onder de artistieke temperamenten die in de studio op hol slaan.

Jack Barrett’s Grover, de geluidstechnicus die loog over zijn achtergrond om de baan te krijgen, schuurt enkele van de ruwe kantjes van het personage weg in een meer rechttoe rechtaan aantrekkelijke versie van het personage dan de verkwikkende vertolking van Eli Gelb in New York. Charlie van Steven Lee Johnson, de sukkelige assistent-geluidstechnicus, is een beminnelijke weirdo, hoewel ik de manier miste waarop Andrew R. Butler hem speelde, bijna als een buitenaards wezen in New York.

Het stuk is bewerkt, maar het is nog steeds een beetje een duurtest. Kunst is niet gemakkelijk voor de personages en ook niet voor ons. Maar de moeite is niet tevergeefs.

Adjmi’s overlappende dialogen en gapende stiltes, georkestreerd in neo-Tsjechoviaanse stijl, maken het onzichtbare artistieke proces zichtbaar. Tegen het einde van het stuk komt het tumultueuze menselijke drama achter creatieve genialiteit naar voren in aangrijpende, transcendente glorie.