Star Trek gebruikte kusgeluiden om het geluid van een klassiek monster te creëren

Het is mogelijk dat wij een commissie ontvangen over aankopen via links.

Ik kan me herinneren dat ik een herhaling van heb gezien de “Star Trek” aflevering “Operation – Annihilate!” (13 april 1967) als kind, en gekieteld door de dwaasheid van zijn centrale monster. De monsters waren kleine, rubberachtige, aderachtige vleesflapjes die door de lucht konden vliegen en zich aan de ruggen van hun slachtoffers konden hechten. De wezens injecteren vervolgens een deel van hun eigen organische materiaal in een gastheer, waardoor de gastheer gek wordt. Het hele centrale concept van de monsters komt rechtstreeks uit HP Lovecraft. Kirk (William Shatner) en zijn team ontdekken uiteindelijk dat de monsters de bijzondere cellen zijn van een groot, onuitsprekelijk, bijenkorf-minded wezen.

Het is een eng concept, en passend voor een aan horror gerelateerde serie als ‘Star Trek’, maar de angst wordt ondermijnd door hoe dom de monsters eruit zien. Mijn zus en ik vonden dat ze op rubberkots leken, of op kunstmatig spek. Tot op de dag van vandaag spreken we nog steeds van de eencellige organismen uit “Operatie – Vernietig!” als vliegend ruimtebacon.

En de geluiden die ze maken zijn zeker uniek. De spekachtige cellen maken een geluid dat klinkt als het midden tussen piepen en zuigen. Ze maken hun zuigende piepgeluiden terwijl ze door de lucht vliegen, waardoor ze een nachtmerrieachtige kwaliteit krijgen. Volgens een artikel uit 2016 gepost op de Audible Blogwerden de geluiden van de wezens gecreëerd door geluidsontwerper Doug Grindstaff door honderden verschillende menselijke kussende geluiden te samplen en te mixen. Het lijkt erop dat het gebruik van kussen in 1966 als schunnig zou zijn beschouwd, dus Grindstaff deelde zijn geheim nooit met de producenten van de show. Ze hoorden alleen vreemde buitenaardse praatjes en stelden geen vragen. Grindstaff gaf uiteindelijk al zijn geheimen prijs in de blog van 2016. Veel van zijn “Star Trek” -geluidseffecten kwamen uit onconventionele bronnen.

“Star Trek” zat vol lawaai. Showmaker Gene Roddenberry had volgens Grindstaff een hekel aan stilte en vulde de serie graag met vreemde omgevingsgeluiden. Niet alleen hoor je voortdurend het gezoem van de motoren van de Enterprise op de achtergrond, maar de scheepsbrug laat ook allerlei vreemde pieptonen en zoemgeluiden horen, wat impliceert dat er altijd machines aan het werk zijn. Grindstaff confronteerde Roddenberry zelfs een keer met al het lawaai, omdat hij vond dat het een beetje te cartoonachtig was. Roddenberry drong aan op overal geluid. Grindstaff herinnert zich wat hij ooit deed toen Roddenberry om een ​​geluidseffect vroeg voor een vaccinatiescène:

“Ik heb aan een scène gewerkt waarin (Dr. McCoy) iemand een injectie geeft. Gene zegt: ‘Doug, ik mis één ding. De dokter injecteert hem en ik hoor het schot niet.’ Ik zei: ‘Je zou geen schot horen, Gene.’ Hij zei: ‘Nee, nee, dit is het StarTrekwe willen er een geluid voor.’ Dus ik draaide me om naar het mengpaneel en zei: ‘Hebben jullie een luchtcompressor?’ En dat hadden ze. Ik zette de luchtcompressor aan, liet hem lang genoeg door de microfoon spuiten, ging naar boven, speelde er een beetje mee en zette hem vervolgens in de show. En Gen vond het geweldig. Dus zo was Gene. Hij heeft niets gemist!”

Maar qua wezens heeft Grindstaff ook het iconische monstergeluid uitgevonden voor de tribbles. Tribbles zijn natuurlijk karakterloze bolletjes vacht die overvloedig eten en zich wild voortplanten. Ze koeren als duiven. Grindstaff zei dat hij een opname had gemaakt van het koeren van een duif en vervolgens de magneetband met staalwol had geschrobd om het vreemder te laten klinken. “Alles wat ik kon doen om dingen te laten werken”, zei hij.

Auteur Jeff Bond, de schrijver van ‘De muziek van Star Trek’ gaf ook wat commentaar in het Audible-blogbericht, waarbij hij opmerkte hoe belangrijk geluid was in een show als ‘Star Trek’. De serie werd zelden op locatie opgenomen en moest vaak buitenaardse werelden en buitenaardse vergezichten nabootsen op kleine geluidsfasen. Door griezelig buitenaards gezoem aan zulke goedkoop ogende scènes toe te voegen, kreeg ‘Star Trek’ oneindig veel meer diepte. En hoewel geluidsontwerpers als Grindstaff essentieel waren voor het creëren van dergelijke geluiden, waren veel van de effecten op “Star Trek” standaardgeluiden die waren overgebleven uit oudere films. Bond zei:

“De opgenomen tonen moesten worden gemanipuleerd met behulp van tapetechnieken; versnellen, vertragen, galm of echo’s toevoegen aan de tonen. Sommige van de bekende effecten kwamen uit Paramount’s eigen bibliotheek met geluidseffecten. Het fotontorpedogeluid werd oorspronkelijk gemaakt voor de ‘skeleton ray’ in George Pal’s ‘Oorlog van de werelden,’en nog wat andere’Trek’ geluidseffecten zijn te horen in de low budget sciencefictionfilm ‘De ruimtekinderen. ”

Het originele fotongeluidseffect werd bereikt door een grote veer langs de binnenkant van een lange buis te strekken en deze vervolgens te laten trillen. Het echo-achtige metaalachtige geluid zou dan elektronisch worden gewijzigd om meer laserachtig te klinken. Het was een effect dat al tientallen jaren wordt gebruikt. Helaas werden veel van de originele meesters voor geluidseffecten in de jaren zestig weggegooid, waarbij Grindstaff niet het gevoel had dat er enige reden was om het te behouden. Als hij had geweten dat Star Trek bijna zestig jaar later nog steeds een succes zou zijn, zei hij dat hij een betere archivaris zou zijn geweest. “Als ik het had geweten, had ik dingen bewaard waarvan je niet zou geloven!”