Het maakt niet uit hoeveel Stephen King-filmaanpassingen het daglicht zullen zien – en God weet dat er door de jaren heen genoeg zijn geweest, en die lijken ook niet op te houden – ik betwijfel of er ook maar één zo zal zijn als trouw aan de stem, gevoeligheid en stijl van de auteur als Rob Reiner’s “Stand By Me” was in 1986. Je kunt simpelweg niet repliceren hoe perfect alles samenkwam in die film (van de acteurs tot de locaties en de muziek) op een manier die niet alleen King’s novelle onberispelijk vastlegde, maar er zelfs in verbeterde. Ik zou zelfs willen zeggen dat de film dat verhaal beter kan vertellen.
Het authentieke milieu en de authentieke sfeer maken daar een groot deel van uit, en het blijkt dat sommige scènes en plotgebeurtenissen zelfs realistischer zijn geworden dan iemand had verwacht (of gewild). Eén daarvan blijkt uit de mondelinge geschiedenis van de film (via Verscheidenheid), was de bloedzuiger/meerscène in het bos. Zoals Corey Feldman (die Teddy in de film speelde) zich herinnerde, had de crew aan het begin van de opnames een kunstmatig “meer” gebouwd. “Een gat omhuld met plastic en gevuld met vers water.” Zoals Feldman zei:
“… Het zijn allemaal filmspullen, filmwater en filmvuil. … Wat ze zich niet realiseerden was dat ze dit aan het begin van de opnames hadden gebouwd, en tegen de tijd dat we daadwerkelijk bij die scène aankwamen, was het zes weken later, en hadden ze het daar onbedekt achtergelaten. Het was niet langer door de mens gemaakt, wat betreft alle wormen en de insecten en de bladeren en de wasberen, ze zaten er allemaal in. De natuur heeft zijn beloop gehad. Je hebt een stel jonge jongens die in hun ondergoed rondrennen en in hun handen reiken. in hun broek en dingen uit hun testikels trekken. Ik weet niet of ze daar vandaag de dag mee weg zouden komen in de bioscoop.”
Stephen King prees de bewerking als de beste film gemaakt van zijn verhalen
Er kan nauwelijks een grotere eer zijn voor een filmmaker dan de grootste goedkeuring van de auteur wiens verhaal je van papier naar het witte doek hebt aangepast. Regisseur Rob Reiner was zich daar ook zeer van bewust, en hij was begrijpelijkerwijs nerveus toen hij liet de definitieve versie van “Stand By Me” zien aan de meester van de horror vóór de release van de film. Hij vertelde er openhartig over in een oud interview met Foundation Interviews (via YouTube):
“Dat was voor mij de grootste sensatie van allemaal. … We keken naar de film en toen hij voorbij was, zei hij (Stephen King): ‘Laat me gewoon weggaan, ik moet even gaan nadenken.’ En ik dacht: ‘O God, ik hoop dat hij het leuk vindt.’ … Toen kwam hij ongeveer 15 minuten later terug en zei: ‘Ik wil je alleen maar vertellen dat dit de beste film is die ooit van mijn werken is gemaakt. … Je hebt echt alles vastgelegd. ”
Nadat dit was gebeurd, wist King dat hij in Reiner een geweldige partner had gevonden, en hij bood hem exclusief aan om de verfilming van ‘Misery’ te regisseren. Het is geen geheim dat Reiner het accepteerde en van die film een nieuwe klassieker maakte, die in 1990 ingetogen de box office opblies met James Caan en Kathy Bates. Maar daar stopte de samenwerking tussen de twee niet. Via Castle Rock Entertainment (waar Reiner mede-oprichter van was) hielp hij zeven van King’s verhalen op het grote scherm te brengen, waaronder twee van de grootste, ‘The Shawshank Redemption’ en ‘The Green Mile’. En hoezeer ik ook van die twee houd, ik ben het nog steeds met King eens dat “Stand By Me” de beste verfilming van zijn werken is.
