Filmcritici kunnen, net als ieder ander mens op deze planeet, absoluut rotte dagen hebben. En als ze die rotdag mee naar het theater nemen, zou een volkomen onschuldig filmpje zomaar een paar onverdiende zwervers kunnen vangen. Het komt zeer zelden voor, maar helaas heb ik door een slecht humeur mijn waardering voor een film laten kleuren die, na een tweede kijkbeurt, geweldig bleek te zijn.
De lichtgewicht komedie ‘The Pick-Up Artist’ uit 1987 van James Toback is geen misdaad tegen het filmmedium, maar Roger Ebert behandelde het zeker zo. Het was een verandering van tempo voor de nu in ongenade gevallen Tobackdie vooral bekend was door het schrijven van emotioneel geladen karakterstudies als ‘The Gambler’ en ‘Fingers’. Ter vergelijking: ‘The Pick-Up Artist’ is een hybride rom-com/gangsterfilm waarin een happy end nooit twijfelt. Robert Downey jr. (afkomstig van bijvoorbeeld “Weird Science”) schittert als een leraar op een basisschool die zijn vrije tijd besteedt aan het proberen vrouwen zijn bed in te praten. Of zijn auto. Of overal waar seks mogelijk is zonder dat dit eindigt in arrestatie. Je denkt dat dit problematisch klinkt, en ik heb niet eens gezegd dat Downey’s karakter een voorliefde heeft voor het aanvallen van de moeders van zijn studenten. Ik heb deze film al 38 jaar niet meer gezien, maar ik kan me niet voorstellen dat hij goed verouderd is.
De verschillende veroveringen van Downey leiden ertoe dat hij een relatie krijgt met een jonge vrouw (Molly Ringwald) die $ 25.000 aan schulden heeft bij een gangster uit New York City (Harvey Keitel). Ze heeft ook moeite om voor haar alcoholische vader (Dennis Hopper) te zorgen, die Downey’s schurk met een hart van goud leidt om haar te helpen zich een weg te gokken uit de financiële nood in Atlantic City.
Je hebt deze film eerder gezien, maar formules werken niet voor niets. Ebert had echter geen zin in een programmeur toen hij deze film bekeek.
Roger Ebert heeft The Pick-Up Artist neergezet
In zijn halfsterrenrecensie van ‘The Pick-Up Artist’, zegt Ebert dat je een ‘geile tienerfilm’ niet kunt combineren met een film waarin de moedige heldin grote winsten probeert te maken in een casino om te voorkomen dat gangsters de knieschijven van haar vader breken. Ik weet niet of ik deze exacte combinatie eerder heb gezien, maar ik heb het gezien veel geile tienerfilms waar hormoonverslaafde kinderen samenkomen om hun zomerkamp of het huis van hun grootouders te redden van hebzuchtige ontwikkelaars. Ik denk niet dat Toback hier een onhandige afwijking probeert.
Eén legitieme kritiek die Ebert uit op “The Pick-Up Artist” is dat Molly Ringwald, een nationale schat en de topacteur in de film, neemt plaats op de achtergrond voor Downey’s snel pratende capriolen en een aantal ondersteunende artiesten. Ze wordt zeker onderbenut in de film, maar met een speelduur van 81 minuten zoekt iedereen naar schermtijd. Hoewel Ebert meer Ringwald wilde, had hij met veel minder Downey kunnen werken. Zoals hij in zijn recensie schreef:
“Daardoor blijft Robert Downey over als de ster van de film, een eer die hij niets verdient. Hij is de ‘pickup artist’, een 21-jarige leraar op een basisschool die alles probeert op te pikken wat vrouwelijk en aantrekkelijk is en in zijn gezichtsveld verschijnt. (…) Hij oefent zijn come-ons voor een spiegel en wordt uiteindelijk bijna slim genoeg om het lelijke zusje in een musical uit de jaren veertig op te pikken. ‘
Wauw, Rog! Waarom slepen we een ouderwets type uit de jaren veertig mee in deze recensie? Het is een werkelijk chagrijnig artikel, dat niet in de pas liep met de opvattingen van zijn tijdgenoten. (Ze vonden het aantrekkelijk of een tikkeltje niet gaar.) Ik denk niet dat ‘The Pick-Up Artist’ ‘verschrikkelijk dom’ is, en ik denk ook niet dat er een ‘vreselijk oprechte conclusie’ in zit. Het is in het slechtste geval een middelmatigheid.
