We vieren het leven van wijlen, geweldig Rob Reiner, die op 78-jarige leeftijd tragisch overleed.
Stephen King is niet alleen een productief auteur, maar ook de bron van tientallen geweldige films en tv-programma’s waarin zijn werk wordt aangepast. Zijn naam is een herkenbaar merk, een merk waarop studio’s zijn gaan vertrouwen voor enkele van de meest geprezen en succesvolle horrorfilms aller tijden. Er is een reden waarom alleen al in 2025 zoveel Stephen King-aanpassingen plaatsvonden.
Maar hoe populair King en zijn werk ook zijn, het is niet gegarandeerd dat aanpassingen worden doorgevoerd. Er is tenminste één Stephen King-film die elke studio in Hollywood afkeurdemaar toen het eindelijk klaar was, werd het in de jaren ’80 een gouden standaard voor coming-of-age-verhalen, en een bonafide klassieker. De film is ‘Stand By Me’, een bewerking van King’s korte verhaal ‘The Body’. Het volgt vier jonge tienerjongens, elk uit een duidelijk disfunctioneel gezin, die op zoek gaan naar een lijk waarover ze hebben gehoord en dit melden in de hoop beroemd te worden. De film, geregisseerd door Rob Reiner in 1986, blijft een geliefde en nostalgische film, die met elke herbekijk alleen maar beter wordt.
En toch werkte de film pas nadat Rob Reiner één cruciale verandering had aangebracht. In een mondelinge geschiedenis ter gelegenheid van het 30-jarig jubileum van de film VerscheidenheidWorstelde Reiner met een gebrek aan focus in het script. “Ik kreeg er hoofdpijn van toen ik het probeerde uit te zoeken”, zei Reiner. Het keerpunt was volgens producer Andrew Scheinman: “Het besef dat de focus op het script op Gordie moest liggen en niet op Chris. Het is een verhaal van een klein kind dat zich niet gewaardeerd voelt door zijn vader en dan beseft hij dat dit het probleem van zijn vader is, niet het zijne.”
Een simpele verandering waardoor de film werkte
Het lijkt erop dat Gordie in de eerste versie slechts een van de vier personages was. “Hij was een waarnemer. Hij was niet het middelpunt ervan”, legde Reiner uit. “Toen dacht ik dat dit over een kind gaat dat onzekere gevoelens over zichzelf heeft. Hij is gedreven om dit lichaam te gaan zien, omdat hij nooit huilde op de begrafenis van zijn broer en zijn vader altijd meer aandacht besteedde aan zijn oudere broer die stierf.”
De plot is in wezen hetzelfde als het boek, maar net als het bronmateriaal vertelt Gordie vooral wat er gebeurt en concentreert hij zich op wat zijn vrienden doen, vooral Chris, in plaats van op hemzelf. Dat is logisch, want Chris is de coole beste vriend, het kind dat je als pre-tiener altijd bewondert en graag wilt zijn. Het was natuurlijk niet voor de hand liggend om de focus te verleggen naar Gordie. Hij is noch de meest tragische, noch de fysiek meest onderscheidende, of de dapperste. Het is gemakkelijk om hem naar de achtergrond te laten verdwijnen en de waarnemer en uiteindelijke verteller te zijn. Zoals producer en co-schrijver Bruce A. Evans zei: “We verzetten ons er eerst tegen en toen zagen we waar hij heen wilde. Rob doet dat soort dingen heel goed.”
Het is inderdaad deze verandering die de film maakt tot wat hij is. Gordie is degene met de grootste karakterboog in de film, omdat het meer gaat over hoe hij omgaat met zijn eigen gevoelens ten opzichte van de manier waarop zijn ouders hem behandelen dan over het actief veranderen van de mensen om hem heen. Gordie stelt zich eindelijk open voor Chris en besluit niet langer alleen maar een stille waarnemer te zijn, het is louterend en emotioneel. Het is gemakkelijk in te zien waarom zelfs Stephen King werd overweldigd door emoties na het zien van de film.
