Heb je ooit letterlijk genoten van een romantische komedie gemaakt na 1989? Nou ja, het bestaat vanwege “When Harry Met Sally…” en regisseur Rob Reinerdie de film tot leven bracht.
Het nieuws brak laat op 14 december 2025 uit Reiner en zijn 36-jarige vrouw, fotograaf Michele Singer, werden dood aangetroffen in hun huis in Brentwood, Californië. Er zijn sinds dat eerste rapport meer ontwikkelingen geweest over deze gruwelijke tragedie, maar dat is eerlijk gezegd niet wat ik hier wil bespreken. De manier waarop Reiner deze wereld verliet, voelt bijzonder verkeerd vanwege de vreugde die hij erin bracht. Als acteur was Reiner geweldig in alles, van ‘Sleepless in Seattle’ tot ‘The Wolf of Wall Street’ en ‘New Girl’. Als regisseur? Het bereik van Reiner is ongelooflijk. Het is verbazingwekkend dat dezelfde man ‘Misery’, ‘Stand by Me’, ‘The Princess Bride’ en ‘A Few Good Men’ maakte. Hij heeft, zoals ik al zei, ook “When Harry Met Sally…” gemaakt Nora Ephron, een van de grootste romcom-schrijvers die ooit heeft geleefd.
In “When Harry Met Sally…” spelen Billy Crystal en Meg Ryan de hoofdrolspelers Harry Burns en Sally Albright, die uiteindelijk gaan carpoolen terwijl ze allebei afstuderen aan de Universiteit van Chicago en naar New York City verhuizen om hun respectievelijke carrières te beginnen. Om te zeggen dat ze elkaar in eerste instantie niet leuk vinden, is een understatement, maar na verloop van tijd en decennia worden ze kennissen, en dan goede vrienden, en dan beste vrienden. Ze brengen uiteindelijk maar één keer de nacht samen door, en het eindigt in een ramp voordat ze, op echte romcom-wijze, hun nog lang en gelukkig leven krijgen.
De film is echter zoveel meer dan dat; “When Harry Met Sally…” is een prachtig portret van vriendschap, romantiek en een reis door de levens van twee rijk getekende personages.
When Harry Met Sally… is een diep introspectieve karakterstudie die ook gewoon dienst doet als romcom
“Toen Harry Met Sally…” is veel dingen. Het is een liefdesverhaal. Het is een toeristische advertentie voor New York City. Het is een film met een van de beste uitvoeringen van Carrie Fisher, en het is een van de meest citeerbare films in de filmgeschiedenis (hoe vaak heb je iemand horen grappen dat ze zullen krijgen “wat ze heeft?”). Het is ook een diepgaande karakterstudie van Harry Burns en Sally Albright die alle kenmerken van een romantische komedie heeft – en het genre jarenlang heeft beïnvloed – maar zoveel meer diepgang heeft dan veel andere films in dat genre.
In 2019, tijdens een gesprek met De Hollywood-verslaggever ter gelegenheid van de 30e verjaardag van “When Harry Met Sally…” zei Rob Reiner iets ongelooflijk diepzinnigs over zijn eigen film:
“Wat eraan werkt, is dat de dans eigenlijk allemaal om de dans draait, om wat er met twee mensen gebeurt, mannen en vrouwen, en wat ze meemaken, en ik denk niet dat het veel veranderd is. Ik bedoel, de dating-apps en al dat soort dingen, maar de fundamentele dynamiek tussen mannen en vrouwen is niet veranderd, en ik denk dat dat is waar mensen aan vasthaken.”
Het zal geen verrassing zijn dat Reiner gelijk had. Dit verhaal is tijdloos, en ik denk dat dat grotendeels komt doordat de film zo ontzettend grappig is En tegelijkertijd ernstig. Wanneer Harry verschillende stadsblokken van Manhattan runt om Sally op een oudejaarsfeestje te achtervolgen om zijn liefde voor haar te bekennen, is dat genoeg om zelfs de meest cynische persoon te laten geloven dat er nog steeds liefde voor hem bestaat.
Als mensen zeggen dat ze ‘ze niet meer zo maken’, hebben ze het over When Harry Met Sally…
Weet je hoe je soms met een vriend of collega over films praat en zij zeggen: “Zo maken ze ze gewoon niet meer?” Het is heel goed mogelijk dat ze dat alleen maar zeiden omdat ze zojuist ‘When Harry Met Sally…’ hebben bekeken of opnieuw hebben bekeken. Gedurende de hele film gebruikt Reiner op slimme wijze montagetrucs en regie om te voorkomen dat het verhaal aanvoelt als een gefilmd toneelstuk (het is een film met veel dialogen, maar Reiner was briljant in zijn richting en laat zich nooit verzanden door het geklets).
Denk aan het telefoongesprek op een gedeeld scherm waarin Harry en Sally verwoed hun beste vrienden Marie (Carrie Fisher) en Jess (Bruno Kirby), die nu een stel zijn, bellen om in paniek te raken over het feit dat ze de nacht ervoor samen hebben geslapen. Reiner gebruikt een dubbel gesplitst scherm terwijl Harry en Sally Jess en Marie verschillende verhalen vertellen over wat er precies is gebeurd tijdens hun onverwachte nacht samen, en het is niet de enige keer dat hij een gesplitst schermeffect gebruikt. Hij doet dat ook om ons Harry en Sally te laten zien die aan de telefoon zijn en ‘samen’ naar ‘Casablanca’ kijken op hun respectievelijke televisies. Bij elke andere regisseur hadden deze split-screens er misschien dom of goedkoop uitgezien. Op de een of andere manier laat Reiner ze werken – en laat ze zingen.
Ik zou voor altijd kunnen praten over de meesterlijke regietechnieken van Reiner en het briljante script van Nora Ephron en de geweldige uitvoeringen van Meg Ryan en Billy Crystal, dus ik sluit mezelf af bij de pas. De entertainmentindustrie verloor met Reiner een titaan, en het allerbelangrijkste: ze verloor een titaan die het vertellen van verhalen met echt hart en passie benaderde. Vaak geïmiteerd en zelden of nooit gedupliceerd, zal Reiners nalatenschap voor altijd voortduren dankzij “When Harry Met Sally…”
