Verhaal: Spinal Tap komt na jaren uit elkaar weer bij elkaar om een laatste optreden in New Orleans te plannen. Terwijl ze repeteren en discussiëren, realiseert de band zich dat de muziekwereld veranderd is en dat ze moeite hebben om bij te blijven.Beoordeling: ‘Spinal Tap II: The End Continues’ komt met een sterk gevoel van verwachting, simpelweg omdat de originele film al tientallen jaren voortleeft als een van de scherpste mockumentaries ooit gemaakt. Geregisseerd door wijlen Rob Reinerhet vervolg probeert niet de geschiedenis te herschrijven of de moderne satire te agressief na te jagen. In plaats daarvan keert het terug naar bekend terrein en volgt het vele jaren later dezelfde fictieve heavy metal band. De toon is zachter en meer reflecterend, gevormd door leeftijd, herinnering en genegenheid in plaats van spot. Hoewel het niet de bedoeling is om de eerste film te overtreffen, wil het duidelijk opnieuw contact maken met fans die opgroeiden met het lachen om de rampen en het vreemde zelfvertrouwen van Spinal Tap.Het verhaal volgt David Hubbins (Michaël McKean), Nigel Tufnel (Christoffel Gast), en Derek Smalls (Harry Scheerder) terwijl ze herenigen voor wat bedoeld is als een laatste optreden in New Orleans. De bandleden zijn ouder, vergeten door het publiek en dragen onopgeloste spanningen uit het verleden met zich mee. Marty Di Bergi (Rob Reiner) documenteert opnieuw hun reis terwijl ze repeteren, discussiëren en langzaam terugvallen in oude patronen. Nigel worstelt nog steeds met onzekerheid gemaskeerd als genialiteit, David klampt zich vast aan artistieke trots, en Derek blijft de stille waarnemer die vaak de waarheid als eerste ziet. De film beweegt zich door repetities, ongemakkelijke publieke optredens en momenten van twijfel aan zichzelf, die allemaal leiden tot een concert dat bedoeld is om het Spinal Tap-hoofdstuk voor eens en voor altijd af te sluiten.‘The End Continues’ werkt briljanter als karakterstuk dan als satire. De grappen zijn zachtaardiger, vaak opgebouwd rond ongemakkelijke stiltes en het contrast tussen hoe de band zichzelf ziet en hoe de wereld ze nu ziet. Sommige momenten voelen opzettelijk uitgerekt aan, waardoor het publiek bijna wordt uitgedaagd om met de onhandigheid te blijven zitten. Deze aanpak werkt. De film toont echter een duidelijk begrip van de karakters en respecteert het verstrijken van de tijd in plaats van te doen alsof er niets is veranderd. De mockumentary houdt het wat rustiger en past goed bij de ouder wordende leden van Spinal Tap. De scènes in het lijmmuseum en de kaaswinkel zijn oprecht grappig en tonen het scherpe komische instinct van Rob Reiner.De uitvoeringen zijn waar de film echt bij elkaar blijft. Christopher Guest, Michael McKean en Harry Shearer glijden gemakkelijk terug in hun rollen, waardoor de personages het gevoel krijgen dat ze geleefd worden in plaats van gerecycled. Hun chemie blijft sterk, en zelfs eenvoudige gesprekken hebben gewicht vanwege de gedeelde geschiedenis. De terugkeer van Rob Reiner als Marty voegt continuïteit en warmte toe, waardoor de film een nep-documentairestijl krijgt. De gastoptredens van Paul McCartney En Elton John zijn leuk maar leiden niet af, en benadrukken hoe klein en vreemd Spinal Tap nog steeds aanvoelt in een grotere muziekwereld.‘Spinal Tap II: The End Continues’ is geen luid of schandalig vervolg. Het is stiller, enigszins ongelijkmatig en zich er duidelijk van bewust dat de bliksem zelden twee keer op dezelfde manier inslaat. Wat het in plaats daarvan biedt, is eerlijkheid en een zacht gevoel van afsluiting. Het begrijpt dat Spinal Tap nooit alleen maar over grappen ging, maar over mensen die zichzelf serieus namen, zelfs als niemand anders dat deed. Voor die-hard fans van de originele film is dat begrip voldoende om de terugkeer de moeite waard te maken. De film speelt zich af als een meer doordachte documentaire, gevormd door leeftijd en ervaring. Het biedt een aangename laatste kans om terug te stappen in de vreemde, vertrouwde wereld van de Spinal Tap-leden.
