Mijn naam is Jon Halperin. Ik boekte en beheerde Chain Reaction van 2000 tot 2006. Het begon per ongeluk toen ik een eenmansplatenlabel runde. Ik ging naar de club om de band Melee te zien optreden en de voormalige talentkoper voor de club was die dag net gestopt. Ik zei tegen eigenaar Tim Hill dat ik het zou doen (omdat ik slechts drie shows ooit in een koffieshop had geboekt). We hebben er een nachtje over geslapen en de volgende dag werd ik aangenomen.
Ik sloot me aan bij Ron Martinez (van Final Conflict). Hij boekte de punk- en hardcoreshows. Ik heb de indie-, ska-, emo-, screamo- en poppunk-dingen geboekt. We vormden een geweldig team. Beste werkvrouw ooit.
Verhaal tijd. Mijn vriend Ikey Owens (RIP) belde me en vertelde me dat hij en de jongens van At the Drive In een nieuwe band zouden beginnen. Ik had al eerder Defacto (hun dubproject) geboekt, en we spraken af om ze op een show te zetten en het gewoon als ‘Defacto’ te bestempelen. Er waren misschien wel 200 mensen aanwezig om de eerste show bij te wonen van een band die binnenkort bekend zou worden als de Mars Volta.
Dat was niet ongebruikelijk. Chain Reaction zorgde ervoor dat veel artiesten het podium sierden dat doorging naar grotere dingen: Death Cab for Cutie, Avenged Sevenfold, Maroon 5, Fall Out Boy, Panic at the Disco, Taking Back Sunday, Pierce the Veil, My Morning Jacket. De lijst gaat maar door.
Jon Halperin, die van 2000 tot 2006 Chain Reaction boekte, staat tijdens de hoogtijdagen voor de club.
(Van Jon Halperin)
Ik maakte altijd afspraken met de kinderen. Koop een kaartje voor de show “X”, en als je de band niet leuk vond, zou ik je terugbetalen. Dat heb ik nooit hoeven doen. Ik kende mijn publiek en zij vertrouwden op mijn beheer van de zaal. … Het was door de kinderen, voor de kinderen, behalve dat ik toen 30 was. Ik moest denken als een tiener. Mijn vriend Brian noemde mij ooit ‘Peter Pan’.
Halverwege mijn bewind werden sociale media een ding. Er was Friendster en iets later MySpace. YouTube verklaarde slechts een paar jaar later. Maar die eerste paar jaar dat ik op de locatie was, was het mond-tot-mondreclame. Het waren papieren flyers die bij coffeeshops en platenwinkels werden afgeleverd. Het was de flyer in het loket van de zaal. Het waren Mean Street Magazine en Skratch Magazine.
Ik plaagde de pers als ze een programma wilden recenseren. Als je niet komt opdagen met pen en papier, kom je niet binnen (sorry, Kelli).
De meeste muziekindustrie ging naar de show in Los Angeles, maar de slimme industrie kwam naar ons. Talloze acts werden na hun shows getekend. Je zag de band vaak een ontmoeting met een label op de parkeerplaats bij hun tourbusje.
Toen ik daar was, was het een droge kamer. Geen enkele drank of wiet. Op de wietregel hebben we slechts één uitzondering gemaakt. Een artiest in een band met de ziekte van Crohn die met een verpleegster reisde. Ik zeg niet dat bands niet backstage, op het podium, in hun busjes dronken (we hadden zelden bussen), maar wat we niet zagen, gebeurde niet.
Touche Amoré treedt op tijdens Chain Reaction in 2010.
(Joe Calixto)
We werden vaak de “CBGB’s van het Westen” genoemd, en voor veel bands, lokale bewoners en tourende acts, waren we precies dat. Wij waren het epicentrum. Er waren natuurlijk nog andere locaties, maar om de een of andere reden waren wij de locatie om te spelen. Showcase Theater in Corona was op weg naar zijn ondergang. Koo’s Café in Santa Ana was klaar. Back Alley in Fullerton was niet actief. Galaxy Theatre (in Santa Ana) was nog steeds, nou ja, de Galaxy. Er was geen House of Blues Anaheim. Bands zouden duizend mijl rijden om één show te spelen in Chain Reaction. We waren waar de lokale bands als eerste van vier op een affiche begonnen en binnen een jaar headliner zouden zijn. Wij waren hun startpunt. Wij waren waar de kinderen naar buiten kwamen. De echte fans, waarvan velen zelf bands begonnen.
Gelukkig zijn er tegenwoordig andere kleinere locaties die de scene voor alle leeftijden bevorderen: Program Skate in Fullerton, de Locker Room bij Garden AMP (in Garden Grove), Toxic Toast in Long Beach, de Haven Pomona, maar het is gewoon niet hetzelfde. Het was een moment in de tijd. Een tijd die over een paar decennia vergeten zal zijn, maar vandaag de dag worden mijn sociale media overspoeld met herinneringen aan een kamer die voor duizenden kinderen een tweede thuis was.
Geen spijt. Het waren de beste en slechtste tijden van mijn leven. Een dag optreden en dan bijna elke dag van de week naar de locatie gaan was zwaar. Relaties en vriendschappen waren moeilijk, omdat ik ’s avonds niet uit kon gaan. Ik kon geen huisdier krijgen. Ik was voortdurend moe. Maar ik zou die zes jaar voor geen goud ter wereld willen inruilen.
RIP, kettingreactie.
