John Hughes’ tienerdrama uit 1985, ‘The Breakfast Club’ is al lang heilig verklaard en geprezen als een eerlijke weergave van de tienerervaring. De vijf hoofdpersonen vertegenwoordigen schijnbaar allemaal perfect een ander archetype van de middelbare school of kliekleden. Bender (Judd Nelson) is de wastoïde. Claire (Molly Ringwald) is de koningin van het bal. Andrew (Emilio Estevez) is de jock. Allison (Ally Sheedy) is de kluizenaar. En Brian (Anthony Michael Hall) is de nerd. Maar terwijl ze op zaterdag samen vastzitten, raken de tieners aan de praat, en elk van hen onthult meer structuur en diepgang – en innerlijke pijn – dan de anderen aanvankelijk dachten.
In een opmerkelijke scène passeert een conciërge genaamd Carl (John Kapelos) de detentiehal, alleen voor Bender om hem te bespotten vanwege zijn beroep. Carl grijnst naar Bender en legt uit dat hij de afgelopen acht jaar tieners heeft opgeruimd en dat hij over het algemeen werd genegeerd door de studenten. Hierdoor kon hij echter naar tienergesprekken luisteren. Hij had ook de sleutels van al hun kluisjes en doorzocht ze regelmatig. Hij had meer inzicht in de studenten dan Bender had kunnen vermoeden. Carl was een leerling op diezelfde school, en na zijn afstuderen sijpelde hij binnen.
“The Breakfast Club” is een grappige film, maar dat komt alleen omdat de personages grappig zijn. Het is geen sitcom of een farce. De mensen maken alleen maar grapjes met elkaar, en het publiek lacht mee. Dit was misschien de reden waarom de beroemde Canadese komiek Rick Moranis na slechts twee dagen filmen werd ontslagen uit de rol van Carl. Het lijkt erop dat Moranis de rol heel breed wilde spelen, en John Hughes kon zich daar niet aan houden. Dit werd allemaal herinnerd door Kapelos in een mondelinge geschiedenis uit 2013 met Vulture.
Rick Moranis was te grappig als Carl de conciërge
Rick Moranis, zo moet worden opgemerkt, was afgestudeerd in sketchcomedy en werd beroemd door de populaire Canadese comedyserie ‘SCTV’. Hij groeide op in een tijdperk van komedie waarin cabaretiers werden aangemoedigd om brede, dwaze karakters te verzinnen die in elk scenario universeel grappig waren. De theorie zou zijn dat zo’n personage voor hilariteit zou zorgen, waar ze ook gingen. Moranis had al bekendheid verworven in de Verenigde Staten na zijn hilarische wendingen in films als ‘Strange Brew’ en ‘Ghostbusters’, en hij dacht dat het conciërgepersonage in ‘The Breakfast Club’ hem een nieuwe kans zou bieden om breed en dom te zijn.
Volgens Kapelos zag Moranis “The Breakfast Club” als een komedie, en zijn optreden weerspiegelde dat. Het was de bedoeling dat Carl de Conciërge een bedachtzaam, menselijk karakter zou zijn. Moranis wilde hem spelen met een raar accent, een bizar kostuum en de afleidende gewoonte om met zijn toetsen te spelen. Zoals Kapelos zei:
“Ze hebben wel een week of zo gefotografeerd, misschien korter. Maar Rick stond erop de rol te spelen met een groot stel gouden tanden, een ketting met een prop sleutels tussen zijn benen waarmee hij provocerend speelde, en een dik Russisch accent. Hij wilde het doen als een soort brede ‘SCTV’ soort personage, dat hij graag speelde. John ging er een paar dagen mee door, maar vroeg toen aan Rick of hij het script had gelezen, omdat deze man naar deze middelbare school had moeten gaan.”
Moranis werd ontslagen omdat hij de leiding niet goed opvolgde, en onthulde dat hij de rol niet zou spelen op de manier die John Hughes wilde. Kapelos kwam tussenbeide en pakte het personage op.
De cast herinnerde zich ook Moranis
In een retrospectief ter ere van het 10-jarig jubileum van “The Breakfast Club” gedrukt in Premièretijdschrift in 1995herinnerde ster Molly Ringwald zich ook aan de rare paar dagen dat Rick Moranis op de set was. Ze zei dat:
“Rick Moranis zou oorspronkelijk de conciërge spelen, en toen besloot hij dat hij een Russische immigrant wilde zijn, met deze grote Russische hoed en zo. We filmden ongeveer twee dagen, en toen zei John: “Weet je wat? Dat is echt niet wat ik wil doen.”
Moranis is een erg grappige en zeer getalenteerde komiek, maar een “dwaze” Russische conciërge had geen gelijk. Het script wijst er inderdaad op dat Carl de Conciërge een leerling was van de middelbare school die hij nu schoonmaakt, waardoor zijn dikke Russische accent een beetje misplaatst is. Er is ook een scène later in “The Breakfast Club”, waarin Carl de woedende directeur Vernon (Paul Gleason) ontdekt die door geheime studentendossiers in de kelder van het gebouw snuffelt. Vernon is zo verstandig om zich te schamen voor zijn overtreding, en Carl chanteert hem onmiddellijk voor $ 50. Nog later praten Carl en Vernon over hun verleden als jonge hoopvolle mensen, en Vernons heden als verbitterde volwassene. Dat soort scène zou niet hebben gefunctioneerd als Carl een ‘gek’ personage was. John Hughes had gelijk toen hij Moranis ontsloeg.
En de carrière van Moranis stond niet stil. Het jaar daarop speelde hij de hoofdrol in Frank Oz’s musical “Little Shop of Horrors”, de kwaadaardige Dark Helmet in Mel Brooks’ “Spaceballs” uit 1987, en hernam hij zijn rol van Lewis Tully. in “Ghostbusters II” uit 1989. Moranis deed het prima. En “The Breakfast Club” wordt tot op de dag van vandaag nog steeds gevierd.
