‘Rental Family’-recensie: Brendan Fraser, altijd empathisch, is de trekpleister

Geregisseerd door de Japanse monomoniker Hikari, begint ‘Rental Family’ – een prachtig ontroerend en minzaam humoristisch verhaal over menselijke connectie – met de ene begrafenis en culmineert in een andere, en demonstreert de evolutie die onze hoofdpersoon, Philip (Brendan Fraser), doormaakt tijdens zijn persoonlijke reis tussen deze twee gebeurtenissen.

De eerste begrafenis is een schok. Philip is een worstelende acteur in Tokio, met een enorm succesvolle reclamespot als tandpasta-superheldenmascotte op zijn naam. Zijn agent heeft een optreden voor hem geboekt als ‘Sad American’, een rol die hij gemakkelijk kan spelen met zijn dreigende lengte, treurige ogen en een hart dat hij op zijn mouw draagt. Zoals gewoonlijk haast hij zich om zich in te checken voor zijn werk en komt tot zijn schrik op een sombere begrafenis terecht. Hij is nog meer geschokt als het formeel geklede lijk emotioneel begint te reageren op de betraande lofzangen.

De scène is een wonder van openbaring en reactie van Fraser en in feite komt een groot deel van het genie van zijn optreden in “Rental Family” voort uit zijn reacties, vooral als hij de vreemde en prachtige nieuwe baan ontdekt die hij heeft gekregen.

In het scenario van Hikari en Stephen Blahut werkt Philip voor Tada (Takehiro Hira), die een bedrijf runt genaamd Rental Family dat door klanten wordt ingehuurd om personeel te leveren voor rollenspellen in verschillende scenario’s uit de echte wereld – bijvoorbeeld de nep-begrafenis, of als een minnares die zich verontschuldigt bij een afgewezen vrouw of gewoon voor vriendschap. Philip’s eerste rol is behoorlijk complex: hij speelt een Canadese man die trouwt met een jonge Japanse vrouw tijdens een showhuwelijk voor haar conservatieve ouders. Ze is vreemd en heeft een uitweg nodig om bij haar echte partner te kunnen zijn. Philip, die oprecht en eerlijk is, ergert zich aan de leugen, maar beseft al snel dat hij iemand helpt een authentiek leven te leiden, dus stort hij zich erop.

Bij de dienstverlening van Rental Family draait alles om het handhaven van de Japanse waarden van fatsoen en beleefdheid door middel van prestaties, en de kleine (of grote) leugens om bestwil zijn manipulaties om te krijgen wat de klanten willen: een verontschuldiging, kameraadschap, liefde, bewondering, afsluiting. Philip’s meest uitdagende act blijkt het poseren als de lang verloren gewaande Amerikaanse vader van een slim en emotioneel intelligent jong meisje, Mia (Shannon Mahina Gorman), om haar toelating tot de school veilig te stellen. Zowel Philip als Mia’s moeder (Shino Shinozaki), de cliënt, beseffen al snel dat het veel ingewikkelder is dan alleen maar doen alsof ze een kerngezin zijn voor een schoolgesprek.

Terwijl hij papa speelt, speelt Philip ook een rol als nieuwsgierige journalist die een ouder wordende, iconische (maar grotendeels vergeten) filmacteur profileert, Kikuo (Akira Emoto), van wie hij verrassende lessen leert over het leven, de herinnering en de nalatenschap. Hij merkt dat hij een diepe band heeft met deze mensen, jong en oud, en van hen leert, terwijl hij verstrikt raakt in hun leven.

De empathie stroomt in golven van Fraser af, wat ervoor zorgde dat zijn Oscarwinnende optreden in ‘The Whale’ werkte. Hikari kanaliseert die kwaliteit goed in ‘Rental Family’, maar overtreedt nooit. De film is zoet en aangrijpend, nooit stroperig of overdreven sentimenteel. Ze weet humor en ontroering in evenwicht te brengen, waardoor Philip een volwassen man kan zijn met zijn eigen behoeften, peccadillo’s en fouten, hoewel we zijn motivaties nooit in twijfel trekken vanwege de inherente goedheid die van Fraser afstraalt.

Hikari’s naturalistische stijl past perfect bij dit verhaal. Het Tokio dat ze tentoonstelt is er een van het alledaagse leven, en niet van de futuristische neonstad die een buitenstaander zou kunnen vastleggen. Haar huis is een van de kleine, krappe appartementen, karaokebars, openbaar vervoer, hotels, tempels en scholen. Het is een wereld die wordt bevolkt door normale mensen die soms een beetje hulp nodig hebben, een duwtje in de rug om de dingen te krijgen die ze willen in het leven. Philip is er om die dienst te verlenen, ook al heeft hij ook behoefte aan zijn eigen verbinding met anderen.

Maar het zijn de ongelukken onderweg die Philip daadwerkelijk helpen groeien. Tegen de tijd dat we bij de tweede begrafenis komen, zien we hoeveel hij heeft gebloeid. Fraser heeft een openheid in zijn expressie die lijkt op een bloem die zich ontvouwt en straalt in het zonlicht van herkenning en persoonlijke vervulling. Als acteur was het tweede bedrijf van Fraser een lust voor het oog. Hij is het emotionele anker van deze levensbevestigende en rustig resonerende film over het belang van samenzijn – een film die Hikari aankondigt als een groot talent.

Walsh is een filmcriticus van de Tribune News Service.