Het toerisme in Portugal heeft de afgelopen twee jaar recordaantallen bereikt, met meer dan 31 miljoen bezoekers in 2024.
Hoewel de kustwonderen van de Algarve en de historische kastelen van Sintra vaak een verkoopargument zijn voor toeristen, heb ik de zeven uur durende reis gemaakt om redenen die niets met reislust te maken hebben.
Portimão, Portugal, is de thuisbasis van Afro Nation, het grootste jaarlijkse Afrobeats-festival ter wereld – en deze zomer was ik een van de 40.000 aanwezige festivalgangers.
Hoewel dansend op het verbluffende stranden van Portugal naar de geluiden van Burna Boy en Tems live was absoluut een ervaring op de bucketlist die ik voor geen goud ter wereld zou hebben ingeruild, ik weet niet zeker of het er een is die ik zou herhalen.
Begrijp me niet verkeerd: dit besef had niets te maken met een matte ervaring. Er is niets saais aan een serenade van een shirtloze Damini, en er was ook niets teleurstellends aan Portugal.
In plaats daarvan verliet ik het gevoel alsof ik Portugal helemaal niet had bezocht, maar eerder dat ik een evenement bijwoonde gebeurd om daar te zijn.
Ik heb het gevoel dat ik een kans heb gemist om daadwerkelijk een nieuw land te verkennen
Als ik zou terugkeren naar Afro Nation, zou ik ervoor zorgen dat ik op tijd bak om Portugal te verkennen. Roberto Moiola / Sysaworld/Getty Images
Ergens tussen dag twee en dag drie drong het tot me door: ik was in Portugal, maar ik zag het land niet echt.
Mijn dagen bracht ik niet door in betegelde steegjes of het eten van gezouten kabeljauw aan het water. In plaats daarvan bracht ik al mijn vrije tijd door met rusten in mijn resort, eten bestellen, aankleden en vervolgens teruggaan naar het strand – niet om te zwemmen, maar voor nog eens 12 uur muziek.
De ervaring was ook niet bepaald goedkoop. Afgezien van de bijna $600 die ik aan de festivalkaartjes had uitgegeven, waren eten en drinken duur op de locatie, en ritjes met anderen kostten meer dan ik had gepland, waarschijnlijk vanwege de drukte.
Ik heb geen spijt van wat ik aan deze ervaring heb uitgegeven, maar ik merkte wel dat ik erover nadacht hoe het zou zijn geweest om dat geld uit te geven op een vlooienmarkt in Lissabon of aan een kookles, en te leren hoe ik slagroom taart van een plaatselijke.
Op de laatste dag van het festival realiseerde ik me: dit was niet de reis waarvoor ik dacht dat ik me had aangemeld. Ik was zeker in Portugal, maar ik had overal kunnen zijn.
Het strand had in Miami kunnen liggen. Het resort had in Cancún kunnen liggen. Het enige Portugese aan mijn reis was de wisselkoers.
Na afloop van het festival had ik nog twee dagen om Lissabon te verkennen, maar dat was lang niet genoeg. Ik was uitgeput na drie dagen op de been te hebben gestaan en meegezongen, en na alle ritten die we hadden gekocht, hadden zowel mijn voeten als mijn portemonnee een pauze nodig.
Toen ik thuiskwam, merkte ik dat mijn Instagram-feed werd overspoeld met die van anderen Portugal reizen: zonsondergangen op zeilboten in Portimão, wijn in Porto, mist die boven de kastelen van Sintra hangt.
Ik had het gevoel dat ze Portugal hadden gezien. Ik had een festival gezien dat daar toevallig werd gehouden.
De ervaring heeft mij een les geleerd over hoe ik in de toekomst zal reizen
Ik heb geen spijt van mijn reis; Afro Nation zelf was onvergetelijk. Ik hield van de muziek, de chaos, het gevoel omringd te zijn door een wereldwijde gemeenschap die allemaal Burna Boy zongen onder dezelfde hemel.
In een ideale wereld zou ik met drie of vier dagen extra terug kunnen gaan naar Afro Nation om daadwerkelijk rond te dwalen. Extra dagen betekenden echter extra kosten voor eten, accommodatie en de ervaringen waar ik zo wanhopig naar verlangde – en helaas had ik die niet onbeperkt aftakas.
Ik heb geleerd dat mijn idee van een perfecte reis niet draait om een internationaal festival of een specifieke ervaring. Ik wil niet een oceaan oversteken alleen maar om tussen de menigte te staan.
Mijn versie van reizen omvat zeker zon, zand en bodemloze drankjes, maar ook nieuwsgierigheid. Ik wil ronddwalen, leren en daadwerkelijk zien waar ik ben.
Ik zou zeggen dat Portugal nog steeds op mijn reis-bucketlist staat – hoewel ik er wel ben geweest, heb ik het nauwelijks aangeraakt. De volgende keer ga ik niet naar een podium op het strand. Ik ga voor het land.
