Recensie ‘The Housemaid’: Sweeney en Seyfried begrijpen de opdracht

Directeur Paul Feig heeft bewezen de voornaamste leverancier te zijn van het beste afval dat je tegenwoordig in de bioscoop kunt vinden – en dat is een compliment. Als hij de vuilnis opruimt, noem mij dan een wasbeer, want ik ben klaar om erin te duiken.

Feigs speciale saus als het om deze zeepachtige, door vrouwen gedreven thrillers gaat “Een simpele gunst” en nu is “The Housemaid”, aangepast door Rebecca Sonnenshine van een “BookTok”-sensatie van Freida McFadden, duidelijk zijn komische achtergrond. De filmmaker begrijpt precies de toon die hij hier moet inzetten; je voelt zijn wetende knipoogjes en duwtjes naar het publiek bij elke beladen blik, verdwaalde schaafwond of dwalende camerabeweging. Het is alsof hij tegen ons en alle aangeschoten dames in het publiek zegt: kijk hier eens naar – LOL, toch? LOL inderdaad, meneer Feig.

“The Housemaid” is een erotische misdaadthriller die dwaze seksuele stereotypen en fantasieën zoals de ondeugende meid inzet en deze vervolgens op hun hoofd draait. In de openingsscène is de saai geklede, bebrilde Millie (Sydney Sweeney) interviews voor een inwonende dienstmeisjespositie met de warme en vriendelijke vrouw en moeder Nina Winchester (Amanda Seyfried) in haar prachtig ingerichte Long Island-landhuis, ontworpen door haar rijke echtgenoot Andrew (Brandon Sklenar uit “Druppel”).

Maar niet alles is wat het lijkt, voor sollicitant en werkgever. Beiden verbergen duistere geheimen, maar Nina huurt toch Millie in. Millie accepteert het, zonder andere opties, dankbaar.

Wanneer Millie naar het dienstmeisjesvertrek op zolder verhuist, ontdekt ze dat het huis in Winchester niet zo perfect is als het leek. Er zijn kleine dingen niet goed: ze kan haar raam niet openen, de tuinman, Enzo (Michele Morrone), kijkt haar voortdurend boos aan, er gaan spullen verloren en CeCe (Indiana Elle), Nina’s dochter, heeft het buitengewoon koud.

Dan zijn er de grote dingen die niet kloppen, zoals Nina’s wilde stemmingswisselingen en de venijnige roddels over haar geestelijke gezondheid onder de andere Stepford-vrouwen in de omgeving. Millie realiseert zich dat ze tot over haar oren in de problemen zit met mevrouw Winchester, maar haar reddende genade is de warme en knappe meneer Winchester. Is dat waar dit heen gaat? Natuurlijk is dat zo, we kreunen allemaal samen, gelukkig.

‘The Housemaid’ is als ‘Gaslight’ en ‘Jane Eyre’, met een vleugje ‘Rebecca’, en alle verschillende rollen zijn lichtjes door elkaar gegooid, doordrenkt met een veel sexier, gemener karakter dan al die gemanierde breinbrekers. Feig walst ons stijlvol door dit stomende, kronkelige mysterie met gemak, maar niet per se met verfijning – dit is het soort schuimig entertainment dat je na een glas of twee nog steeds met plezier kunt begrijpen (wat de ervaring in feite zou kunnen verbeteren).

Maar het gaat niet zonder een acteur van het kaliber van Seyfried, die met haar vingertoppen onvoorspelbare chaos kan oproepen. Het zou ook niet functioneren zonder Sweeney, die het beste tot zijn recht komt in een register ergens tussen idioot blond en stoere kleine scrapper. Beide acteurs stralen een element van het losgeslagen uit dat vlak onder het blonde oppervlak met de ree-ogen sluimert en we weten dat we een beetje (of veel) bang voor deze vrouwen moeten zijn. De film heeft ook geen zin zonder een hartenbreker als Sklenar, omdat we verliefd moeten worden op zijn prachtige uiterlijk en bedwelmend knuffelige uitstraling voordat dit allemaal uiteindelijk zinvol wordt.

Er valt niet veel meer te zeggen zonder alles weg te geven, dus bereid je voor op giechelen, hijgen, gillen en juichen voor dit sappige stukje toegeeflijk vrouwenentertainment. Ga door, je verdient een kleine traktatie deze feestdagen.

Katie Walsh is filmcriticus van de Tribune News Service.