Animatie is een kunst van het onmogelijke, hoewel het vaak genoegen neemt met het gewone. Veel van wat animatie voor volwassenen omvat, vertaalt zich slechts in de vorm van wat live zou kunnen worden getoond: mensen in een menselijke omgeving. Dat is prima. Een aantal geweldige shows passen in dat plaatje – “Koning van de Heuvel” En “Bob’s BurgersToch zijn er oneindig veel mogelijkheden om te verkennen, en daarom is het goed dat Adult Swim, het netwerk dat ooit een serie produceerde waarvan de helden een gehaktbal, een shake en een zak friet zijn, nog steeds esthetische problemen veroorzaakt.
‘The Elephant’, dat vrijdag in première gaat op het netwerk, en zaterdag op HBO Max, samen met een documentaire over de creatie ervan, ‘Behind the Elephant’, is een geanimeerde versie van het voortreffelijke lijk, het oude surrealistische spel waarin drie kunstenaars het hoofd, de torso of de benen van een enkele figuur bijdragen en het papier zo vouwen dat je niet ziet wat de anderen hadden getekend. Voor dit project zijn vier fantastische animators betrokken bij drie acts: “Avontuurlijke tijd” maker Pendleton Ward, Ian Jones-Quartey (“OK KO! Laten we helden zijn”), Rebecca Suiker (“Steven Universum”) en Patrick McHale (“Over de tuinmuur”) – om iets te maken dat we niet alleen nog niet eerder hadden gezien, maar ook geen van hen, totdat hun onafhankelijk geproduceerde onderdelen in elkaar werden gezet. Het zijn allemaal ‘Adventure Time’-veteranen, net als Jack Pendarvis en Kent Osborne, die het idee bedachten, als ‘wildbewaarders’ dienden en verhaalkredieten deelden met de animators.
Prachtig lijk werd ook gebruikt bij het karakterontwerp. Het levert steevast monsters op, ook al zijn het grappige, wat verklaart waarom het personage – laten we haar het personage noemen – in Wards act een cactus als arm heeft en een gigantische roze voet in plaats van één been. In de Jones-Quartey en Sugar act heeft ze robotarmen, visnetkousen en een ‘muziekknop’ in haar borst (de stadsfeesten als de disco speelt), en in McHale’s een tv als torso. Je beschouwt The Character als dezelfde persoon in elke act, en door de veranderingen die binnen elke act plaatsvinden, vormen identiteit, dood en reïncarnatie de kern van de show. Ze is altijd anders, maar altijd de hoofdpersoon. (En schijnbaar vrouwelijk.) Dat is niet verrassend als je ooit ‘Adventure Time’ hebt gezien, waarin zelfs elke slechterik ook een hoofdrolspeler is.
Ward neemt het eerste bedrijf; Jones-Quartey en Sugar, die getrouwd zijn, werkten samen aan de tweede; en McHale brengt het naar huis met Act 3. Ward’s sectie is gemakkelijk herkenbaar als zijn werk in de mix van het griezelige en het onhandige, zowel uit ‘Adventure Time’ als het psychedelische ‘Midnight Gospel’. Sugar en Jones-Quartey kiezen voor een New Wave-hoekigheid die ver afstaat van hun gebruikelijke stijlen, en McHale doorloopt verschillende looks totdat zijn personage, dat al arriveert in de hoop uit dit wiel van eindeloze wedergeboorte te stappen en op te houden te bestaan, zich vestigt voor een periode in een realistisch afgebeelde stad in de sneeuw – New York, zou ik zeggen – in gesprek met een eenzame uitvinder. McHale haalt ook, voor slechts een paar seconden, de gelijknamige olifant in een toepasselijke verwijzing naar de parabel van de blinde mannen die zich voorstelden dat dat dier een ander soort beest was, afhankelijk van waar ze hun handen neerlegden.
Elke animator (of team) integreert zijn positie in het spel – en de aard van het spel zelf – in zijn verhalen. Ward’s personage, geboren op het scherm, vraagt zich af “Wat ben ik? Ik weet het niet zeker.” In het tweede deel laten Sugar en Jones-Quartey hun verhalende personage zeggen: “Ik kon voelen dat mijn bestaan zich in beide richtingen uitstrekte, terug naar het niets voordat er iets gebeurde en vooruit naar het niets nadat alles voorbij is. En als alles een begin en ook een einde heeft, dan was dit slechts het midden.” Omdat hij de conclusie bezit, en die is ontroerend, brengt McHale orde in het geheel; gezien het verspreide proces en de veranderingen tussen en binnen elke sectie, voelt het opmerkelijk samenhangend en opzettelijk aan. Maar metamorfose is de ziel van animatie.
Als ‘The Elephant’, door het netwerk beschreven als ‘een creatieve ervaring’, was verschenen voordat het al was gepubliceerd, zou het zeker zijn toegevoegd aan vier andere animatieseries – drie van Adult Swim – op mijn lijst met favorieten voor 2025. Het vereist een tweede kijkbeurt, en je zult “Behind the Elephant” willen bekijken voor meer informatie. Misschien wil je dat ook twee keer bekijken.
