Recensie ‘Jay Kelly’: Clooney, Sandler en Dern brengen het roemverhaal van Baumbach tot leven

Wat is een filmster? In de meest voor de hand liggende zin is het iemand die beroemd is vanwege zijn hoofdrol in films. Maar het is ook een persoon die een bewaarplaats wordt voor de dromen en ambities van talloze onbekende andere mensen, een anoniem publiek dat het object van al die aandacht kan transformeren in iets van een schone lei.

Dat leidt tot aparte vragen: Wnaar is een filmster, wat voor soort persoon zou zo’n bestaan ​​überhaupt willen en wat voor effect heeft het op hun innerlijke leven? De nieuwe film ‘Jay Kelly’ worstelt met de persoonlijke en emotionele tol van het sterrendom, maar misschien wel de grootste prestatie is dat hij nooit louter aanvoelt als een product van toegeeflijk Hollywood-narcisme.

De nieuwste film van regisseur Noah Baumbach, dit keer mede geschreven door Emily Mortimer, ‘Jay Kelly’, verliest nooit de kern van de menselijkheid van zijn hoofdpersonage uit het oog, zelfs als het de vreemde rituelen onderzoekt van een leven dat wordt geleefd met een manager, een publicist en een bewaker die voortdurend in de buurt zijn.

Het is ook in het grote voordeel van de film dat het hoofdpersonage, een oude filmster genaamd Jay Kelly, wordt gespeeld door oude filmster George Clooney. De rol maakt netjes gebruik van Clooney’s gaven voor fysieke komedie, verbale behendigheid en het overbrengen van innerlijke kwelling. De voorstelling combineert het werk van Clooney met de gebroeders Coen en zijn inlevering “Michael Clayton,” naar buiten komen als iets dat zowel fris aanvoelt als een soort samenvatting voor zijn eigen carrière. George Clooney, filmster, lijkt de perfecte rol te hebben gevonden door een filmster te spelen die het meemaakt.

Jay heeft op een zomer een korte vrije tijd en hoopt die tijd door te brengen met zijn jongste dochter, Daisy (Grace Edwards), voordat ze naar de universiteit gaat. Ze is echter van plan die tijd met haar vrienden door Europa te reizen. Dus spoort Jay zijn belegerde oude manager Ron (Adam Sandler) aan om ervoor te zorgen dat Jay een eerbetoon in ontvangst neemt dat hij al had afgewezen op een filmfestival in Toscane, en met zijn entourage op sleeptouw vertrekt hij binnenkort zelf naar Europa.

Als Jay’s manager, die de taak heeft zijn cliënt tevreden te stellen en hem zachtjes te begeleiden naar de uitkomsten die iedereen wil, weet Sandler een evenwicht te vinden tussen de warme persoonlijkheid van zijn ongecompliceerde komedies en de emotionele diepgang van zijn meer dramatische werk. Laura Dern speelt Jay’s scherpe publicist Liz, die het einde van haar geduld met hem heeft bereikt.

De film wordt al snel een caleidoscoop van passerende personages, terwijl Jay’s reizen hem in contact brengen met allerlei soorten mensen en zijn gedachten afdwalen om zich die uit zijn verleden te herinneren. Jim Broadbent is de regisseur die Jay zijn grote doorbraak bezorgde (een personage dat schijnbaar gedeeltelijk gebaseerd is op de filmmaker Peter Bogdanovichmet wie Baumbach een goede band had). Alba Rohrwacher, Josh Hamilton, Patrick Wilson, Isla Fisher, Stacy Keach, Greta Gerwig (de vrouw van Baumbach en frequente medewerker) en zelfs de regisseur zelf behoren tot degenen die in kleine rollen opduiken.

Billy Crudup verschijnt slechts een paar minuten in beeld als een minder succesvolle acteurvriend uit Jay’s begindagen. Hun inhaalgesprek verandert in een treurige uiting van lang sluimerende wrok op een manier die Jay tot in zijn kern schudt en enkele van zijn ergste vermoedens over zichzelf bevestigt. (En Crudups monoloog die een restaurantmenu voorleest met een meeslepend gevoel voor emotie is dat ook inderdaad een showstopper.)

Baumbach heeft altijd een onberispelijk gevoel voor detail gehad en begrijpt de kleinste details van gedrags- en karakterpsychologie. Maar zijn recente werk, zoals het Oscarwinnende “Huwelijksverhaal,” de Don DeLillo-aanpassing ‘White Noise’ en de box-office-sensatie “Barbie,” die hij mede schreef, hebben hem een ​​hernieuwd gevoel voor schaal gegeven: een durf en grootsheid die werkelijk tot bloei komt in ‘Jay Kelly’.

Baumbachs opmerkelijke vermogen om dialoogscènes te blokkeren, acteurs en de camera met energie en precisie door de ruimte te bewegen, tilt de komedie alleen maar naar een hoger niveau. Er zijn hier een aantal momenten – een oogverblindende openingsdraai rond een filmset, een uitgebreide reeks in de besloten ruimte van een trein vol passagiers op weg van Frankrijk naar Italië – die meesterlijke voorbeelden zijn van hoe spraakzame, dialoogrijke scripts nog steeds met visuele flair en dynamiek kunnen worden gepresenteerd.

Maar hoewel hij zich nu misschien aangemoedigd voelt om scènes op grotere manieren uit te bouwen, weet Baumbach ook wanneer hij het terug moet trekken, waarbij hij zich richt op de kern van een moment. Hij ensceneert een telefoongesprek tussen Jay en zijn vervreemde dochter Jessica (een machtige Riley Keough), waarbij de acteurs naast elkaar lopen, waardoor de scène totaal verandert in iets veel resonanters, aangezien ze tegelijkertijd verbonden zijn en nog steeds uit elkaar vallen. Het is een eenvoudige maar transformerende keuze.

De film bouwt voort op Jay, ontdaan van veel van zijn kunstgrepen en attributen, en ontvangt eindelijk zijn onderscheiding, waaronder een eerbetoon. Het bestaat inderdaad uit fragmenten uit George Clooney-films en zou echt kunnen worden vertoond als onderdeel van een daadwerkelijk eerbetoon aan de echte ster. Nadat het personage alles heeft meegemaakt, is er iets ontroerends aan en het zien van Clooney terwijl Jay Kelly de groet van zijn eigen werk in zich opneemt, speelt minder Mobius-strip-meta dan het op papier lijkt. De film zet zijn absurditeiten opzij voor een laatste moment van oprechte directheid.

Baumbach en Clooney hebben een personage gecreëerd dat zijn fouten beseft, waarvan er vele simpelweg niet ongedaan kunnen worden gemaakt. Jay Kelly, de filmster, is misschien bezig zichzelf uit te vinden, maar de film ‘Jay Kelly’ arriveert als een volledig gevormde knock-out.