Recensie ‘Ella McCay’: De regieterugkeer van James L. Brooks is te timide

Filmfans klagen graag: ze maken ze niet meer zoals vroeger, vooral niet het soort wrange, levensbevestigende drama’s die regisseur James L. Brooks geperfectioneerd in de jaren tachtig en negentig “Termijn van genegenheid,” ‘Broadcast News’ en ‘Zo goed als maar kan’. Films met die toon en dat karakter zijn tegenwoordig zeldzaam, dus het is de moeite waard om op te merken als er een nieuwe komt. Maar met Brooks’ nieuwste, het uiterst vreemde ‘Ella McCay’, maakt hij ze ook niet meer zoals vroeger.

“Ella McCay” is een portret van een dame die in vuur en vlam staat van stress. De eigenzinnige, zenuwachtige Ella (Emma Mackeygruwelijk betoverd) is de jongste luitenant-gouverneur in haar naamloze staat, een onhandige beleidsman die onder haar mentor, gouverneur Bill Moore (Albert Brooks), dient. Als hij wordt gevraagd voor het kabinet, krijgt Ella de promotie waar ze naar verlangt en wordt ze beëdigd als de jongste vrouwelijke gouverneur van haar staat, ook al vervalt haar gezinsleven in chaos. Maar Ella’s gezinsleven is altijd chaotisch geweest, zoals we zien in flashbacks naar haar tienerjaren, waarin onze verteller beschrijft hoe Ella het zien van andere gelukkige gezinnen ervaart – als een steek in het hart.

Onze verteller is Estelle (Julie Kavner, vooral bekend als de stem van Marge Simpson), Ella’s secretaresse, die uitlegt dat ze bevooroordeeld is en beweert: “Ik ben gek op haar.” Het jaar is overigens 2008, “toen we nog met elkaar konden praten.” Brooks plaatst deze politieke film dus in het recente verleden en geeft ruimschoots ruimte aan de derde rail, MAGA. Maar door terug te deinzen voor politieke hot buttons, maakt hij het hele voorstel frustrerend vaag en zinloos. Ella leeft in de ‘staat’, ze komt in aanraking met de ‘partij’, maar het voelt te timide om deze details te omzeilen. Het is duidelijk dat Ella’s politiek liberaal is, aangezien ze voorstander is van een wetsvoorstel dat bedoeld is om ouders en kinderen in de vroege kinderjaren te ondersteunen (ze maakt zich kapot over ’tandleraren’). Maar waarom zou je terughoudend zijn met de details?

Het enige wat Ella wil doen is haar beleidsvergaderingen leiden, maar de mannen in haar leven blijven haar in de weg staan. Eerst is er haar vader (Woody Harrelson), een verstokte flirter die het graag goed wil maken – om zijn nieuwe vriendin een plezier te doen. Dan is er Ella’s agorafobische broer (Spike Fearn), over wie ze zich zorgen maakt (te minder gezegd over zijn bizar aangeklede romantische verwikkeling met een ex-vriendin, gespeeld door Ayo Edebirihoe beter). Dan is er haar man (Jack Lowden), een ogenschijnlijk aardige maar eigenwijze man die plotseling begint te houden van de warmte van de schijnwerpers terwijl Ella opstijgt.

Keer op keer rent Ella in cirkels en probeert ze met deze mannen branden te blussen zonder ooit naar haar vergaderingen te gaan of het werk te doen waarvan ze beweert dat ze zoveel houdt (en als ze eindelijk bij haar vergadering komt, is het een flop). De hele film gaat over hoe mannen het werk van vrouwen altijd in de weg staan, maar het is niet helemaal duidelijk dat Brooks weet Dit is waar zijn film over gaat, terwijl Ella vrolijk zinloze side-quests begint met haar vader en broer en verwikkeld raakt in het tamste politieke seksschandaal aller tijden. Het echte schandaal hier is waarom ze überhaupt een van deze verliezers vermaakt.

Het voelt nooit alsof Brooks grip heeft op de stof, die doelloos door Ella’s gejaagde dagelijkse leven slentert in een knap saaie, bruikbare stijl. De draad over Ella’s jeugdtrauma als gevolg van de rommelige relatie van haar ouders is verloren gegaan – en was in het begin nooit zo overtuigend. Ze heeft een onconventioneel gezin, maar haar tante Helen (Jamie Lee Curtis), die haar hielp opvoeden, is een felle beschermer en vertrouweling. Hun relatie is leuk om naar te kijken, dus waarom zou je je druk maken over al deze mannen en hun zinloze verhaallijnen? De enige waardige persoon in Ella’s leven is haar aangewezen beveiligingsdetail (Kumail Nanjiani). In een andere film hadden ze een romance, enige seksuele spanning of op zijn minst een oprecht en wijs gesprek. Hier wordt zijn karakter elke kans daarop ontzegd.

Terwijl we van een gebroken gezin naar een politiek schandaal naar een ander gebroken gezin gaan, realiseert Ella zich eindelijk dat de plaats van een vrouw niet in de hoofdstad ligt, maar eerder in de non-profitsector (niet dat ze veel keus heeft). Wat probeert Brooks precies te zeggen? We besteden twee uur aan het kijken naar mannen die het verpesten voor Ella en dan accepteert ze het gewoon en gaat verder? Ook al was die boodschap niet heel vreemd, toch valt ze dramatisch in duigen, ondanks dat Estelle haar probeert te verbinden met een positieve slotboodschap: ‘Het tegenovergestelde van trauma is hoop.’ Wat dat ook betekent. Het is toepasselijk dat deze slotzin net zo logisch is als de rest van de film, dat wil zeggen: heel weinig.