Ik kan geen enkel nummer van de Jonas Brothers noemen, maar ik kan je wel hun namen vertellen – Joe, Kevin en Nick – en dat ze een sitcom hebben gemaakt, “Jonas” (tweede seizoen getiteld “Jonas LA”), in 2009 dat ik erg leuk vond. De herinnering aan die show was genoeg om me een beetje enthousiast te maken voor ‘A Very Jonas Christmas Movie’, die vrijdag in première gaat op Disney+ – wat ik overigens ook leuk vind. De humor is zelfspot, de setting internationaal, het weer winters, het gezelschap goed.
De plot, dat is eigenlijk ‘Vliegtuigen, treinen en auto’s’ minus Steve Martin, John Candy en Thanksgiving, plus de Jonas Brothers, Kerstmis en magie, vindt de jongens – zijn het jongens of zijn het mannen, het is een punt van discussie – in Londen, een paar dagen voor Kerstmis, op de laatste avond van een zes maanden durende tour. Hoewel ze goed zijn in het zijn van de Jonas Brothers met een hoofdletter B op het podium, tegenover schreeuwende duizenden, zijn ze minder bedreven in het zijn van de kleine broers nadat het doek is gevallen. Hun relatie lijkt mij vrij normaal, maar ieder zijn eigen noodzaak.
Hier schetsen ze hun karakters.
Joe (tegen Nick): Jij bent de gespannen verantwoordelijke.
Kevin (tegen Joe): Jij bent de herkenbare zwerver. Ik ben de herkenbare –
Nick: – menselijk karton.
Joe: – vergeetbare Curly.
Nick: — ’s werelds meest onwaarschijnlijke rockster.
Joe: Niet Nick of Joe.
Kevin: Ik wilde zeggen ‘knappe, herkenbare iedereen’, maar goed.
Hoe dan ook! De tour is voorbij en de herkenbare zwerver wil uitgaan en feesten, wat suggereert dat het episch zou kunnen zijn. “We zijn drie extreem uitgeputte vaders van in de dertig”, antwoordt de gespannen vader, “hoe episch kan het zijn?” En dus, terwijl zijn broers en zussen FaceTimen met hun IRL-families, bevindt Joe zich op een Britse barkruk – een pubkruk – naast een bebaarde vreemdeling in een rood leren jasje. Je herkent de acteur als Jesse Tyler Ferguson en het personage als St. Nick, nauwelijks vermomd. Geraakt door Joe’s verhaal over de vervreemding van broers en zussen – “Onze kerstplannen zijn om verdomme bij elkaar weg te gaan” – doet de Kerstman zijn wonderen om ze bij elkaar te houden totdat ze hun broederlijke magie terugkrijgen. Om te beginnen stuurt hij bliksem om het vliegtuig waarmee ze naar huis moeten vliegen op te blazen. (Er was niemand aan boord, nemen we aan.)
“We zouden in de echte wereld moeten kunnen functioneren”, zegt Nick tegen Joe, die op het punt staat hun manager (Randall Park) te bellen om de zaken op te lossen.
“Dat zou ideaal zijn,” antwoordt Joe, “maar we zijn al beroemd sinds we kleine kinderen waren, dus het is wat het is.”
Er volgen nog meer bovennatuurlijke complicaties, waardoor Joe een “Voor zonsopgang” aflevering met jeugdvriendin Lucy (Chloe Bennet), schattig ontmoet in een trein die naar Parijs zou moeten gaan maar op weg is naar Amsterdam, en Nick voor een haatduet met frenemy Ethan (Andrew Barth Feldman), wiens vader hij speelde in een fictieve versie van ‘Home Alone: The Musical’ (‘Alleen thuis zijn / Het is alsof je zonder / zonder mensen bent’). Andere talenten die de gelederen aanvullen: Laverne Cox als hun agent; Billie Lourd als reisagent Cassidy; Will Ferrell als Will Ferrell, nummer 1 Jonas-fan; en Andrea Martin als rideshare-chauffeur.
De nummers voelen mechanisch aan – gemakkelijk in het automatisch afstemmen, jongens, ik heb jullie gezien Tiny Desk-concert en je hebt het niet nodig – hoewel de bijbehorende productienummers leuk zijn. (Je wist dat er productieaantallen zouden zijn.) Maar net als de Beatles en Monkees vóór hen zijn de broers natuurlijke, echte acteurs; het is mijn eigen kerstwens dat ze meer te doen vinden in deze lijn. Een klein briesje zou het plot wegblazen, maar als je de ramen dicht houdt, komt alles goed.
