‘Predator: Badlands’ recensie: Elle Fanning zorgt voor humor en ziel voor het vervolg

De prooi kan veranderen – de planeten ook, hun digitale achtergronden wervelen als screensavers – maar troost je met de wetenschap dat als het om een ​​’Predator’-film gaat, we het nog steeds hebben over een kerel in een pak. Deze keer is die kerel de Nieuw-Zeelander Dimitrius Schuster-Koloamatangi, een 2,5 meter lange acteur wiens ogen uitpuilen achter die gemotoriseerde onderkaken en soms stralen van gevoel.

Ondanks zijn grootte is zijn Dek in “Predator: Badlands” wat je een baby zou kunnen noemen: een ongeteste jongeling die de mishandeling van een broer of zus verdraagt ​​in de openingsmomenten van de film. Hun vader, krijgsheer, is ontevreden over hen beiden. Na een extreem ouderschap dat in de meeste samenlevingen, al dan niet buitenaards, zou worden afgekeurd, vloeit neongroen bloed en snelt Dek naar een andere wereld, terwijl de wraak in zijn hart brandt.

‘Breng het naar huis – voor Kwei,’ mompelt hij in een ingewikkelde wezenstaal speciaal voor de film uitgevonden. (De dialoog zelf krijgt minder aandacht.) Dek zal op zoek gaan naar de ‘onvermoordbare Kalisk’, zijn waarde tijdens de jacht bewijzen en, vermoedelijk, bij zijn terugkeer een paar korte woorden met papa hebben.

Niet om een ​​Kalisk of zoiets te doden, maar deze Yautja (om hun soortnaam te gebruiken) was nooit bedoeld om een ​​film te dragen. Zet er een in een film met Arnold Schwarzenegger in de originele zomeractiehit uit 1987 en plotseling lijkt de Terminator spraakzaam. Zet ze tegenover de onsterfelijk grove wezens uit ‘Alien vs. Predator’ en de Yautja zijn bijna knuffelbaar.

Maar hoofdpersonen zijn dat niet. “Predator: Badlands” heeft een misvormde manier van lopen, zoals een komische sketch die is uitgetrokken tot een lange speelfilm. Gelukkig komt Dek, bijna zodra hij op Genna landt, een planeet vol moorddadige flora, om zijn Kalisk in te pakken, een kabbelende halfrobot tegen die haar benen mist, wat de film veel meeslepender maakt. Je kunt je afvragen hoe Elle Fanninghet trillende hart van “Een volkomen onbekende” en die van dit seizoen “Sentimentele waarde” of ze glimlacht om het geluk dat ze een stealth-nerd is die blijkbaar van een uitdaging houdt.

Vastgebonden op Dek’s C-3PO-stijl vult de onstoffelijke Thia (Fanning) de film met een half stoned doorlopend commentaar: “En wat doet het kauwen – je buitenste tanden of je binnenste tanden?” vraagt ​​ze hem. Wanneer een tweede Fanning opduikt als Thia’s gemene zus Tessa, een andere ‘synthetische’ die is gebouwd voor gevaarlijk werk buiten de wereld, vindt de film zijn draai als een nieuw hoofdstuk in de voortdurende saga van onze vrienden bij de Weyland-Yutani Corporation, een fictieve onderneming met zo’n spectaculair ongeluk bij het verwerven van biowapens dat ze inmiddels met een vijandige overname te maken hadden moeten krijgen.

En, zoals vrijwel alle anti-corporate sci-fi-avonturen in Hollywood, is ‘Predator: Badlands’ in wezen een pro-business statement, waarbij vooral een diepe buiging wordt gemaakt voor de ontwerpen van James Cameron voor de films uit 1986. “Buitenaardse wezens,” inclusief de gedrongen voertuigen, zielloze richtlijnen (“Het bedrijf is niet tevreden”, zegt een computer die niet de scenarioschrijver is) en de kolossale krachtlader waarmee iemand van menselijke grootte de strijd kan aangaan met een beest.

Er is hier niet veel van een originele handtekening. Terugkerend regisseur Dan Trachtenberg slaat vakkundig maar niet te schril op de beats, zoals een goede superfan zou moeten doen. Als je verwacht dat Dek’s gevoeligheid een aanwinst zal worden, geef jezelf dan een trofee. Maar als een machine – of een studio – een robot kan produceren die net zo leuk is als Thia, is er nog hoop voor deze franchise.