Door Robert Scucci
| Gepubliceerd
Als menselijke klonen in 3D geprint zouden kunnen worden, zou ik eindelijk een band kunnen beginnen met kopieën van mezelf, die waarschijnlijk geen creatieve meningsverschillen zouden hebben. Eigenlijk maak ik een grapje, omdat ik absoluut een manier zou vinden om het met mezelf oneens te zijn zodra de verveling toeslaat als gevolg van het feit dat er zoveel aangename versies van mezelf in mijn omgeving rondzweven.
Dit is niet precies hoe de dingen werken Mickey 17 (2025), maar het is dichtbij genoeg om het uitgangspunt onmiddellijk verontrustend te maken. Hier hebben we een man die zich aanmeldt voor steeds gevaarlijkere missies op een mysterieuze ijsplaneet die altijd zullen resulteren in zijn dood, gevolgd door een nieuw duplicaat van het lichaam dat wordt afgedrukt en zijn back-upherinneringen worden hersteld, zodat hij het voor altijd opnieuw kan doen.
Mickey 17 klinkt misschien als een dystopische nachtmerrie, en dat is het ook, maar het is ook een van de beste duistere komedies die dit jaar uitkwam, dankzij de toewijding van Robert Pattinson om als een lappenpop rondgegooid te worden en in een brandende vuilstortkoker gedumpt te worden wanneer zijn lichaam eindelijk ophoudt met hem.
Het is een verhaal over de gevaren van kolonisatie, maar ook over wat er gebeurt als je wordt gereduceerd tot een hernieuwbare hulpbron, je menselijkheid wordt ontnomen en als wegwerpbaar wordt behandeld. Wanneer je echter een nieuw lichaam hebt klaargemaakt en klaar om te gaan terwijl een eerdere versie van jezelf nog leeft, leer je snel dat alleen zijn met je kloon niet noodzakelijkerwijs zo leuk is als je zou denken.
Mickey Barnes, Mickey 17, Mickey 18 … Hetzelfde maar anders
Mickey 17 draait om Mickey Barnes, de beste soort slapper, wiens briljante plan om een woekeraar in de niet zo verre toekomst te vermijden, inhoudt dat hij zich vrijwillig moet inzetten om een ijsplaneet te helpen koloniseren die bekend staat als Niflheim. Om dit te doen, stemt hij ermee in om ‘vervangbaar’ te worden, wat betekent dat zijn fysieke lichaam talloze keren zal worden gedood, waarna er een nieuw lichaam zal worden gecreëerd met zijn bewustzijn erin geüpload. Mickey wordt, bij gebrek aan een betere uitdrukking, keer op keer door de vleesmolen geduwd terwijl het aantal lichamen gestaag toeneemt.
Wanneer Mickey’s 17e versie voor dood wordt achtergelaten door zijn vriend Timo (Steven Yeun), wordt Mickey 18 afgedrukt door de machthebbers, namelijk de incompetente en corrupte politicus Kenneth Marshall (Mark Ruffalo) en zijn achterbakse, controlerende vrouw Ylfa (Toni Collette). Hier is het probleem: Mickey 18 is enorm agressief en heeft geen idee dat Mickey 17 werd gered door dezelfde wezens, bekend als creepers, die hij oorspronkelijk moest vangen voor studie op Niflheim. Uiteraard verachten de twee klonen elkaar, maar de zaken worden nog rommeliger wanneer ze beiden romantisch verstrikt raken met Nasha (Naomi Ackie), die al betrokken was bij Mickey 17.
Na de verwachte seksuele experimenten die je van dit soort opzet zou verwachten, doet zich een andere complicatie voor in de vorm van Marshalls gelofte om elke kloonduplicaat, die hij veelvouden noemt, te elimineren. Hoewel het redelijk is om aan te nemen dat het zeer desoriënterend zou zijn als je bewustzijn van lichaam naar lichaam zou stuiteren, stelt Mickey 17 een oplossing voor. Hij stelt voor dat hij en zijn opvolger mogen blijven leven en taken kunnen wisselen omwille van de efficiëntie. Ze proberen tenslotte een planeet vol vreemde wezens te koloniseren, en al deze futuristische technologie moet duur zijn.
Omdat hij uit de eerste hand weet dat de creepers geen vijandige monsters zijn, maar medelevende en vindingrijke wezens, formuleert Mickey een plan dat het hele systeem op zijn kop dreigt te zetten. Dit leidt tot spanning tussen hemzelf, zijn kloon, Nasha, Marshall en Ylfa, terwijl de kolonisatie-inspanning zelf in gevaar komt.
Heerlijk Deadpan
Als Robert Pattinson steeds meer losgeslagen rollen op zich neemt, Mickey 17 voelt als de perfecte logische volgende stap in zijn carrière. Zijn vermogen om volledig uitgestreken te blijven in situaties die alleen maar als belachelijk kunnen worden omschreven, is een van de redenen waarom hij hier gedijt. Terwijl de sociale orde in het jaar 2050 instort, kun je hem praktisch horen grijnzen wanneer verschillende versies van Mickey mompelen “fuck it” en zichzelf gewillig in compromitterende situaties plaatsen, schijnbaar uit liefde voor het spel. Omdat hij zo lang het ondraaglijke vervangbare systeem heeft moeten doorstaan, heeft hij nog maar weinig te verliezen, zolang er maar nieuwe lichamen van de printer rollen.
Tegelijkertijd zorgt zijn vervangbaarheid voor problemen die dreigen het klooninitiatief volledig stop te zetten, tenminste totdat de leidinggevenden zich realiseren dat er nog meer manieren zijn om hun onderdanen uit te buiten. Het sociale commentaar in Mickey 17 is flagrant, maar het voelt nooit betuttelend, prekerig of overdreven uitgelegd. Je mag in deze wereld bestaan, de machtsstructuren die spelen observeren en zien hoe de gevolgen zich ontvouwen zonder dat de thema’s in je hoofd worden gehamerd.
De echte vreugde van Mickey 17 komt voort uit het zien van meerdere Robert Pattinsons die omgaan met deze sombere, bureaucratische nachtmerrie, allemaal uitgeput, verveeld en er diep overheen. Het resultaat is een gestage stroom galgenhumor doordrenkt van absurditeit. Een scherpe oefening in exploitatie en verkenning, Mickey 17 zet zich volledig in voor zijn satire, en je kunt het nu meteen streamen op Max.
