Door Robert Scucci
| Bijgewerkt
De laatste tijd kijk ik met veel plezier naar Tim Robinson’s Het Stoelenbedrijf op Max omdat het altijd een feest is als thrillers met komische bedoelingen worden benaderd en daadwerkelijk blijven landen. Beschamend om toe te geven dat ik het nog nooit had gezien Parasietook aangekondigd als een komische thriller, vond ik dat het de hoogste tijd werd om het eindelijk eens goed te bekijken nadat ik de bijna perfecte goedkeuringsscore van 99 procent op Rotten Tomatoes had gezien. Een Koreaanse film zonder Engelse dubs beschikbaar op Netflix, waarin Bong Joon Ho’s wordt bekeken Parasiet is licht werk als je toch iemand bent die tv kijkt met ondertiteling.
Afgezien van de taalbarrière, moet je deze film bekijken als je van pikzwarte humor houdt en van enkele van de meest verachtelijke mensen in de moderne cinema houdt.
Door zijn satire, Parasiet is een vernietigende aanklacht tegen de ongelijkheid in rijkdom en sociaal-economische hiërarchieën die u met gemengde gevoelens zal achterlaten. De rijke mensen waar stilletjes en onbewust misbruik van wordt gemaakt, zijn onschuldige slachtoffers van de machinaties van een manipulatieve familie uit de lagere middenklasse. Hoewel onze parasitaire hoofdrolspelers zeker uit wanhoop komen, zul je nog steeds tijd besteden aan het nadenken over hoe ze letterlijk iets anders hadden kunnen doen om uit hun moeilijke financiële problemen te komen dan wat ze in deze film doen.
Doe alsof tot je het haalt
Parasiet stelt ons eerst voor aan Ki-woo (Choi Woo-shik), een jongeman uit de lagere middenklasse die samenwoont met zijn zus Ki-jung (Park So-dam) en zijn ouders, vader Kim Ki-taek (Song Kang-ho) en moeder Chung-sook (Jang Hye-jin). Ki-woo woont in een souterrain dat gevoelig is voor overstromingen en vandalisme en wordt benaderd door zijn vriend Min-hyuk (Park Seo-joon) om voor hem in te vallen als bijles Engels voor de rijke dochter van de familie Park, Da-hye (Jung Ji-so). Door documenten te vervalsen en te liegen over zijn plaatsing aan de universiteit, charmeert Ki-woo, die zichzelf nu Kevin noemt, snel Choi Yeon-gyo (Cho Yeo-jeong), de naïeve en vriendelijke matriarch van de Park-familie.
Zodra Kevin het gevoel heeft dat hij werkzekerheid heeft, exploiteert hij de vriendelijkheid van de familie Park en manipuleert hij zijn hervonden vertrouwen. Hij raadt zijn zus, die zichzelf nu Jessica noemt, aan om ingehuurd te worden als kunsttherapeut voor de jonge zoon van de familie, Da-song (Jung Hyeon-jun), en zij verkoopt snel haar diensten als middel om haar waarde te bewijzen. Door zowel Choi Yeon-gyo als haar man Park Dong-ik (Lee Sun-kyun) naar ondenkbare niveaus te manipuleren, zorgen Kevin en Jessica ervoor dat de rest van het huishoudelijk personeel wordt ontslagen, zodat ze hun ouders bij de actie kunnen betrekken.
Het gezin raakt te op haar gemak met hun nieuwe werksituatie en infiltreert het huishouden, waarbij ze elke gelegenheid benutten om de familie Park uit te buiten door middel van hun ‘werkethiek’ en persoonlijke aanbevelingen. Ze besteden een twijfelachtige hoeveelheid mentale middelen aan het onderhouden van hun coverstory’s, en het is slechts een kwestie van tijd voordat ze op heterdaad betrapt worden.
De hoofdrolspelers zijn de antagonist
Parasiet is om twee redenen een harde pil om te slikken. Ten eerste heeft de familie Kim pech en grijpt ze de eerste kans aan om hun leefsituatie te verbeteren, ook al is dat onethisch. Ze komen uit een maar al te vaak voorkomende wanhoopssituatie en ze hebben geen enkele redelijke mogelijkheid via hun eigen netwerk. Zodra Ki-woo wordt benaderd door Min-hyuk, ziet hij een kans en bedenkt hij een plan.
Ten tweede is de familie Park de personificatie van vriendelijkheid. Ze zijn een hardwerkend huishouden dat hun rijkdom niet als vanzelfsprekend beschouwt. Ze behandelen hun personeel goed, met als enig doel hun huis te onderhouden en hun kinderen het leven te geven dat ze verdienen. Gezien hun drukke levensstijl zijn ze ook ongelooflijk naïef en hebben ze een beetje te veel vertrouwen in de Kims, maar het is moeilijk om hen de schuld te geven omdat laatstgenoemden documenten hebben vervalst en op hoog niveau fraude hebben gepleegd om hun vertrouwen te winnen.
Hoe graag je ook voor de familie Kim wilt steunen, ze onthullen hun ware aard en het zijn vreselijke mensen. Ze zien de familie Park als iets waar ze zich aan kunnen onttrekken. In de echte wereld is het gemakkelijk om met de vinger naar de hogere klasse te wijzen, omdat ze alles aan hen overhandigd hebben en de rijkdom niet gedeeld hebben. De harde realiteit is echter dat het gewoon mensen zijn die meer geluk hebben dan degenen die ze aannemen. De familie Park doet niets anders dan hard werken en succesvol zijn, waardoor ze sympathiek worden, terwijl de familie Kim zoveel tijd en energie besteedt aan het uitbuiten van hen, terwijl ze die energie hadden kunnen gebruiken om hun eigen situatie te verbeteren zonder schade aan te richten.
Dit is nog steeds een komedie
Voor zoveel donkere bochten als Parasiet duurt, het speelt nog steeds als een komedie. Door de capriolen van de familie Kim zien we dat hun plan enorm averechts werkt, en dat ze uiteindelijk met de gevolgen te maken krijgen. Ze werden hebzuchtig door een grootmoedige familie uit te buiten, wat hen niet beter maakt dan de mensen waarvan zij denken dat ze ongelijk hebben, simpelweg omdat die mensen misschien een betere hand hebben gekregen in het leven.
Deze machtsdynamiek zal ervoor zorgen dat je de ongelijkheid in rijkdom heroverweegt, omdat het script wordt omgedraaid. De mensen die we zouden moeten haten zijn aardig, en de mensen voor wie we zouden moeten pleiten zijn verschrikkelijk. Het is een realiteitscheck die in eerste instantie niet welkom voelt, maar als een parasiet neemt hij snel het discours over na het voltooien van deze film.
Parasiet wordt gestreamd op Netflix.
