Peacock heeft zojuist stilletjes een stiekem slimme cyberpunk-thriller uitgebracht met een geweldig uitgangspunt

Niemand vertrouwt iemand in spionageverhalen. Of het nu John le Carré of Ian Fleming is, de bedoeling van een geweldig spionageverhaal is dat je je afvraagt ​​of iedereen op het punt staat iedereen te bedriegen. En omdat de meeste personages in spionageverhalen elkaars gedachten niet kunnen lezen, kan het ware motief van alle inlichtingenlekken soms nooit achterhaald worden. Maar wat als een John le Carre-stijl spionageverhaal, iets in de mode van Tinker Tailor Soldaat Spiongehad een cyberpunk element? Wat als het idee van constant toezicht naar de volgende logische sciencefictionstap zou worden gebracht? Wat als het brein van de spion zelf gehackt zou kunnen worden?

Dit is het uitgangspunt van de nieuwe gelikte Peacock-serie, De Kopenhagen-testwaarvan alle acht afleveringen op 27 december worden uitgebracht. In de show speelt Simu Liu de hoofdrol zoals je hem nog nooit eerder hebt gezien, en het is een van de coolste nieuwe spionageshows in een enigszins overvol veld.

Als Alexander Hale levert Liu een van zijn beste prestaties ooit, als een rustige, sympathieke geheimagent, die werkt voor een waakhond-inlichtingendienst genaamd ‘The Orphanage’. Dat gezegd hebbende, zoals de proloog van de serie onthult, was Hale op een gegeven moment een soldaat van de speciale strijdkrachten en kreeg hij tijdens een specifieke missie bizarre instructies: red slechts één gijzelaar voor een helikopterluchtbrug en geef prioriteit aan een Amerikaans staatsburger. Hale kiest een niet-Amerikaans kind in plaats van een Amerikaanse vrouw, een feit dat naarmate de show vordert super relevant wordt.

Waarom? Nou ja, hoewel De Kopenhagen-test onthult later dat Hale’s hersenen als agent van het weeshuis zijn gehackt door een vijandelijke groep; de psychologische test die hij vijf jaar eerder met de gijzeling onderging, was volledig analoog en er was geen cyberpunk vereist. Dit is cruciaal omdat het de serie op het mogelijke baseert voordat je wordt geslagen met het ongelovige uitgangspunt dat Hale een verborgen wifi-signaal in zijn hersenen heeft, dat alles doorgeeft wat hij ziet en hoort.

Het is duidelijk dat in dit uitgangspunt de voor de hand liggende beperkingen zijn ingebouwd. Wat gebeurt er als Hale zich op een plek bevindt met slechte wifi-dekking, zoals een metro of een kelder? De serie heeft daar een antwoord op en gebruikt die momenten van de ‘realiteit’ om Hale in aanraking te laten komen met alles wat doorgaat voor normale interacties.

Deze gelaagdheid is slim omdat, net als in een verhaal in Le Carré-stijl, de ‘goeden’ op de hoogte zijn van de hack en deze open willen houden, om meer te weten te komen over hoe deze is gebeurd. Maar de twist aan dit alles is dat Hale wordt gekoppeld aan een begeleider genaamd Michelle (Melissa Barrera), die, zoals blijkt, de vrouw was in de nep-loyaliteitstest van vijf jaar eerder. Dus nogmaals, de cyberpunkshow heeft het cyberpunk-uitgangspunt niet nodig om je de ongemakkelijke paranoia te laten voelen die voortdurend door Hale’s hoofd spookt; een groot deel van de dubbele kruising en spionage-gelaagdheid vindt plaats omdat personages meer dan één meester dienen.

Als dit allemaal verwarrend en moeilijk te volgen klinkt, is dat ongeveer het punt. Verfrissend, De Kopenhagen-test is een show waarbij je op moet letten en die je niet beloont als je lui wordt en tijdens het kijken op je telefoon probeert te spelen. Blikken en langdurig oogcontact zijn van belang in deze show, net als wegwerplijnen, die in alle gevallen helemaal geen wegwerplijnen zijn.

Geschreven en gemaakt door Thomas Brandon, met extra showrunning van Jennifer Yale, De Kopenhagen-test voelt soms meer als een roman dan als een tv-programma. Dit is de verdienste, hoewel de intens detailgerichte aspecten van de serie sommige kijkers kunnen vervreemden die op zoek zijn naar iets dat vergelijkbaar is met Zwarte duiven. In plaats van, De Kopenhagen-test ligt meer in de lijn van Het Agentschap, zij het met een iets verhoogd realiteitsgevoel, aangezien het uitgangspunt van de show een kleine opschorting van ongeloof vereist.

De wendingen en bochten naar binnen De Kopenhagen-test maakt het misschien niet de beste spionageshow ooit, of de beste cyberpunkserie, wat dat betreft. Maar wanneer deze concepten botsen, slaagt de serie erin een ongelooflijke mix van beide genres te zijn, en levert het een serie op waar je, als je slim bent, niet meer mee wilt stoppen.

De Kopenhagen-test speelt nu op Peacock.